Bir kent vardý “çocuk” küçükken…
Hikâyesi de oldu birden.
“uçup giden kent’ten”
Farklýydý bu gerçekten…


Taþ basamaklar hala aklýndaydý
Baþucunda duran günlükse rüyalarýnda…
Peki, ne oldu dersiniz? Neden ayrýldý çocuk o kentten?
Neydi onu oralardan alýp götüren,
Böylesine mutluyken?

Evler ay ýþýðýnda parýldarken,
Güller rüzgârla oyun oynarken,
Çocuk ise kentin ortasýnda dururken,
Kocaman bir dev geldi aniden.
Çocuðun boyu kadar elleriyle ve parýldayan iri gözleriyle
Tuttu çekti onu kentten, o günden beri ayrýdýr evinden…