Gün Ortasýnda Kaybolan Tekke

‘Askerlerin birçoðu karýnlarýný doyurduktan sonra akþam olmasýný beklemeden akyazýlý, kýzýlcýnlý, kaygusuz içip rahatlamýþlar. Mikail, ceylanýn kývrak salýnýþýný izler olmuþ, Aslan Bey ise üstlendiði zor görevin aðýrlýðýný üzerinden atmak, biraz da temiz hava alabilmek için ormandan yana seðirtmiþ.

Kýlýcýný zayýf dallarýn orasýna burasýna vura vura, kimi kez saðlam bir aðacýn gövdesini hayali Frenk askerlerinin yerine koyup zedeleyerek epey bir uzaklaþmýþ. Beyhude dövüþüne bir dal çýtýrtýsýyla ara vermek zorunda kalmýþ. Kulaklarýný dikmiþ, demincek düþmaný aðaçlarý siper yapmýþ. Yakýnýnda beliren kapkara cüppesiyle nur gibi parlayan bir oðlan… On yedi, on sekizinde… Yaþlarý neredeyse denk hani… Aslan ürpertisinin sebepsizliðine gülümsemiþ, kendini gürültüyle duyurtmuþ, gördürtmüþ. Karþýsýnda koca palanýn ýþýltýsýný bulan oðlan köre dönmüþ. Elindeki kýrýk dallardan birazýný düþürüp sendeleyerek dalsýz, cansýz bir kütüðe zorlukla dayanmýþ. Al basmýþ yanaklarýný, yüreði inip kalkar olmuþ.

‘Adýn ne köylü?’, diye baðýrmýþ bey.

Karþýsýnda bildiðin duvar. Bir süre sesi sedayý beklemiþ, Aslan. Yavaþ yavaþ da kýzýyormuþ hani. Eli büyük, kirli, pasaklý, ablak suratlý rençperleri oldum olasý sevmezmiþ, zaten. Ancak oðlan kanatsýz melaike misali güzel mi güzel, ince uzun narinmiþ. Onu aþaðýladýðýna piþman olmuþ beyimiz. Tam elini dostça uzatacakken nerden peyda olduðu bilinmez alýcý bir kuþ dönmeye baþlamýþ baþlarýnýn üzerinde. Aslan ihtiyatsýz kaldýrmýþ kafasýný, kuþun yelde süzülüþüne kapýlmýþ. Yanaðýný yalayan esinti içini üþütmüþ belli belirsiz. Yoldaþ olmaya niyetlendiði oðlana doðru dönünce afallamýþ, o yakýþýklý dal sanki rüzgâra kapýlmýþçasýna savrulup yok olmuþ, geriye bir tek belinden düþen kýzýl kuþak kalmýþ. Önce saðýna, sonra soluna çevirmiþ baþýný, bey. Önüne bir daha bakmýþ, peþi sýra ardýný kollamýþ hýzlýca.

Sen olsan aynýný yapmaz mýydýn? Hazýrlýksýz yakalanmak ne fenadýr, yaðmura, dost kazýðýna, dirhemsizliðe ki birine baðlýysan ed-devle yazar üzerinde. Aslan Bey de o misal, kimsesiz kalan kuþaðýn sihriyle tutulmuþ oðlanýn hayaline, sanki uzakta karaltýsýný görür gibi olunca koþar ayak çayýrlarýn denizine atýlmýþ, biçare yüzücüler þeklinde. Bir ahþap kulübe belirmiþ ufukta. Aslan Bey arttýrmýþ hýzýný, ayný hýzla uzaklaþmýþ kulübe. Öðle namazýndan sanýrým ikindiye dek devam etmiþ kovalamaca. Sonrasý yere düþen gökyüzü, çayýr dalgasýnda dibi bulan beyimiz. Gün ortasýnda kaybetmiþ tekkeyi, az üstünde parlayan yýldýzý fener sanan denizcinin enayiliðinde…