Geçen hafta Antalya’daydým. Eski arkadaþlarýmý gördüm. Eski okulumu, yüzdüðüm plajlarý, en sevdiðim parklarý.

Kiþiliðimin þekillendiði, sevmeyi, sevilmeyi, yalnýzlýðý ve arkadaþlýðý öðrendiðim yerleri gördüm. Tüm hayatýmýn en güzel günlerini yaþadýðým, o sýcak þehre gittim.

Sýcak þehrin, sýcak kalmýþ, lisede yakaladýðým duygularý benimle yaþamýþ, 16 sene sonra içlerindeki ýþýltýlarý silkeleyip tozlarýndan arýndýran, bugünün zenginlikleriyle, yüreðini avucunda sunan arkadaþlarýmla görüþtüm. Ve bir süreliðine dünyanýn en mutlu insaný oldum. Onlarý zaten hep sevmiþtim. Bir kere daha sevdim.

Onu da gördüm. Lise aþkýmý. Aklýmýn uslanmaz ziyaretçisini. Beynimin bir yerlerinde gizlenip, ne zaman birine sevdalandýðýmý düþünsem yerinden fýrlayýp gelen, muzip bakýþlarla ýþýldayan, yaklaþmaya çalýþýnca da bir anda ortadan kaybolan hayali.
Sevdanýn en temizi belki, belki safça bir inanç. Belki de sihirli bir prenses, ilk aþk...

Çok farklý göründüðünü söyledi herkes. Týpký Antalya gibi. Çook güzelleþmiþ olduðunu, zamanýn ona yaradýðýný, bambaþka bir havasýnýn olduðunu. Kýskanarak bakýyordu kadýnlar. Dürtülmeliydi onun yanýndan geçerken gözünü ayýramayan kocalar.

Bir turnusol kaðýdýna dönüþmüþtü. Onu yutkunmadan seyredenin, erkek olamayacaðýný düþündüm.

Derin, derin yutkundum...

Sonra o geldi gene, aklýmýn uslanmaz ziyaretçisi. Sanki onu baþkasý duyacakmýþ gibi, fýsýldayarak; “Gözlerine bak” dedi. “Ben ordayým.”

Gerçekten de oradaydý. Ayný gözler ýþýldýyordu. Onu ilk gördüðüm, tenefüste, önce onlarýn bizi, sonra bizim onlarý takip ettiðimiz gün ýþýldayan, derin, kara gözler.

Ben galiba gelen bu güzelliði en erken fark eden insandým. Sevdim. Lisede iki buçuk sene peþinden koþtum. Bir ara yakaladým sandým.

Ama hayýr. Onu yakalamak mümkün deðildir.

Onunla 2 hafta çýktýk.

Çýkmak ne demektir? Bugün bile anlamýný bilmiyorum. Sevda mý? Aþk mý? Arkadaþlýk mý? Yoksa biraz ondan, biraz bundan mý?

Bizimkisi arkadaþlýktý. Ama ben sevdalýydým da. Sevda bu, durma der sevdalýya. Kurallar karþý çýksa bile yanýnda olmak istersin sevdiðinin. Elini tutmak, gözlerine bakmak, nefesini hissetmek ve onu öpmek, hiç bitmemecesine.

Ama “dur” dedi, lafýný dinlemeden edemeyeceðim tek kiþi. “Öpme beni. Ýstemiyorum.” Dedim ya, lafýný dinlemeden edemeyeceðim tek kiþi. Öpmedim. Çünkü bu onun isteðiydi.

Falezlerin üzerindeydik. Ayaða kalktý. Saçýný düzeltirken, kafasýný hafif geriye atýp, gözlerini kýsarak baktý.

Arkasýný döndü. Gitti.

Ben kaldým.

Ben arkasýndan bakarken giden; dünyayý ve kendini tanýmaya çalýþan bir liseliydi. Kelimelere bakýlýrsa, biten; bir lise aþký veya arkadaþlýðýydý.

Beni býrakmasýnýn, öpmemi istememesinin sebebi neydi, bilmiyorum. Belki bendeki sevda yoktu onda. Belki sevdasý baþkasýydý. Belki de daha kötüsü...

Daha kötüsü olur mu, senin sevdiðinin gönlündeki baþka birinden?Bilmiyorum...

Üç yýl sonra bir kez daha gördüm onu. Üniversite yýllarýnda. Afyon’da iþletme okuyordu. Soðuk bir kýþ günü. Afyon’un bir belediye otobüsü duraðýnda. Bana bir borcu olduðunu söyledi. Uzanýp o güne dek aldýðým en güzel öpücüðü verdi. Aslýnda öpücüðün çok ötesinde þeyler yaþamýþtým. Ama hiç biri beni bu denli etkilemedi. Hiç birini yýllar sonra hatýrlamadým. Hiç birini, hiç bitmesin istemedim.

Senelerdir aklýmdaydý. Bugün yanýmdaydý da. Birazdan bir otobüs alýp onu götürecekti. Bu aný çok istemiþtim. Gideceðini düþünmekten, onunla olmanýn, tadýný alamadým.

Erkek arkadaþý varmýþ. Aralarý iyiymiþ. Hayatlarýnýn geri kalanýna dair planlarý varmýþ. Falan filan.

Öpücükten sonrasýný hatýrlýyor muyum, yoksa sonradan mý uydurdum, bilmiyorum.

Belediye otobüsü geldi.

Kapýsýný açtý.

O bindi.

Kapý kapandý.

Otobüs gitti.

Ben kaldým...

Giden sadece otobüs deðildi. Bu defa giden umut dolu, daha özgür, dünyayý ve kendini tanýdýðýný düþünen bir üniversiteliydi. Onu gördüðüm anda bile gideceðini biliyordum. Ama bu hiçbir þeyi deðiþtirmedi. Hiç gitmesin istedim. Bana ondan kalanýn yalnýzca hayali olmasý çok zordu.

O deðiþmemiþti. Ama beni öpmüþtü. Bu deðiþtiðini gösteriyordu. Büyümüþtü belki. Belki artýk sevdalanmýþtý.


Sonra sadece hayallerimde geldi, aklýmýn uslanmaz ziyaretçisi. Tam on üç sene.

On üç sene sonra, sevmediðim bir adam, sevdiðim birinden haber getirdi. Ýnterneti o günden daha çok sevmemin mümkün olacaðýný zannetmiyorum. Adýmý aratmýþ. Adý benzeyen yüzlerce insanýn linkinin arasýndan beni ayýrmýþ. Metindeki tek mail adresine yazýp benim mail adresimi istemiþ.

“Kestane kebap, acele cevap, (hatirlamazsin diye "Antalya Lisesi" :-)” yazmýþ.

“Hatýrlamak” Onu bu fiilin olumsuzuyla anmam mümkün deðil ki. Onu bir fiilin olumsuzuyla anacak olsam, bu olsa, olsa “unutmak” olurdu...

Onu ben unutamam ki.

On üç yýl geçmiþti. Antalya’ya dönmüþtü. Ýþ kadýný olmuþtu. Evlenmemiþti. Evet, evlenmemiþti. Buna çok þaþýrdým. Nasýl olur da evlenmemiþ olabilirdi? Dahasý Afyon’daki çocuk nasýl onun gitmesine izin verirdi? Hani sevdalanmýþtý? Anlamadým, ama pek kafa da yormadým.

Antalya’ya gidecektim. Fýrsat yarattým. Onu ve Antalya’yý tekrar görmeliydim. Görmeliydim. Gittim.

Antalya’nýn en güzel yerlerinden birinde akþam yemeðinde buluþtuk. Týpký ayrýldýðýmýz gün olduðu gibi, falezlerin üzerindeydik. Eski bir dostumuzu da çaðýrmýþ. Ýþte orda derin, derin yutkundum ve aklýmýn uslanmaz ziyaretçisi tekrar ortaya çýktý. Nelerden bahsettiðini, benim cevaplarýmýn akýllýca olup olmadýðýný bilmiyorum. Hepsini unuttum. Galiba balýk yedim. Beyaz þarap içtik. Çankaya. Bunu unutmadým.

Görüntüsü çok farklýydý. Çok daha kadýnsý, seksi, gösteriþli ve havalýydý. Antalya gibi. Topuklu giydiðinden, daha da uzundu.

Kendi kokusunu örtmüþtü. Oysa ne kadar özlemiþtim.

Galiba gözlerini kokusundan da çok özlemiþtim. Gözlerine baktým. Iþýltýsýný seyrettim. Ayný havayý soluduðumuza, yat limanýnýn açýðýndaki ayný yakamozu seyrettiðimize inanamayarak...

Yemek bitince önce arkadaþýmýzý býraktý arabasýyla. Oysa güzergah üzerindeydi kaldýðým yer. Otelin yakýnýndan tekrar geçerken, arabayý sürmeye devam etti,. Bir saate yakýn turladýk.

Konuþtuk.Dertleþtik.

Zor bir hayatý var. Büyük bedeller ve umutlarý canlý tutma çabasýyla dolu. Bin emekle elde ettiklerinin yitip gitmemesine çabalayan. Hem var, hem yok bir sevdasý var. Hem beraber, hem yalnýz. Ýþinde ne kadar iyi olduðu her halinden belli. Ýþini sevdiði de.

Pek çoðumuz yaþamýþýzdýr. Hayatýmýzýn bazý noktalarýnda durup geriye bakar, kýsa bir muhasebe yaparýz. Karamsarlaþýr, duygusal hayallerin, efsununda uyuþuruz. O da yapmýþ. Bir ara derin bir nefes almýþ. Geçmiþi anýmsamýþ. Beni özlediðini hatýrlamýþ. Romantik, sýcak, özlem dolu. Ýþte beni aramaya böyle karar vermiþ.

Dimdik duruyor. Oysa hafif kambur ve kollarý baðdaþlý dururdu eskiden. Göðüsleri küçük olduðundandý belki. Artýk öyle deðil. Dik durmasýnýn asýl sebebi güzelliði de deðil, kendine olan inancý. Gücünü aldýðý mücadeleciliði ve iþindeki baþarýsý. Bunlar onu daha da güzelleþtiriyor. Daha da seksileþtiriyor. Týpký Antalya gibi.

Sonunda artýk gitmesi gerektiðini söyledi. Otele yakýn bir sokakta durdu.

“Beni öper misin” dedim.

Kýsýk bir sesle “Evet” dedi.

Nasýl giderdim? Nasýl bitirirdim böyle bir geceyi. Ama, sözünü dinlemeden edemeyeceðim tek kiþi “gitmen lazým” dedi. “Gitmek zorundayýz.”

Yediði simidin masada kalan son susamý gibi hissettim. Beni almasý çok kolaydý. Parmaðýný ýslatýp deðmesi yeterliydi. Ben, ne kanatlarý, ne de ayaklarý olmayan bir susamdým onun dünyasýnda. Dudaklarýna ulaþmamýn tek yolu; onun beni istemesiydi. On dokuz senede iki kez gelmiþti baþýma. Bu bile kendimi þanslý hissetmeme yetti.

Arabanýn kapýsý kapandý.

Motoru gürledi.

O gitti.

Ben kaldým...

O hiç deðiþmemiþti, týpký Antalya gibi...


Özgür Uþaklýgil Eylül 2005