Yazmayý seviyorum. Bir nefes alýþ veriþi gibi. Acýyla yýllarca kanamýþ yüreðimi sevdasýyla güldüren seni " sana yazýyorum. Bir durgun suyun sessiz çýðlýklarýdýr sana yazdýklarým ya da bir evladýn sýrtýný annesine dayamýþcasýna güven duyduðu bir sevdadýr yüreðine fýsýldadýklarým. Nerdesin, kiminlesin bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. Sadece yüreðinin " yüreðimde " olduðunu biliyorum..Kelime daðarcýðý kýt olan yüreðimin en fakir cümleleriyle seni " sana " yazdým. Yazmalýydým; satýrlara iþlemeliydim sevgimi ve içimdekileri çünkü senli kelimelerim hiçbir zaman ölmeyecek. Her Beniâdem gibi yüreðim sonsuzluða gömülecek. Oysa ben seni " satýrlarda " ölümsüzleþtirdim.

Senin yüreðin tarafýndan sevilmek,
Gözlerinden sunulan bir yudum sevdayla yetinmek,
Bana sunulmuþ en büyük hediyelerdendir.

Yüreðinin yarattýðý sevdada ben senin gülüþlerinde nefes alýyorum...Seninle gülüþleriyle hayata tutunuyorum..

Ne mutlu sana ki, satýrlarýmda ölümsüzleþeceksin.
Ne mutlu bana ki ; fakir kelimelerim seninle sevgisiyle zenginleþecek..

Ne mutlu bizleri " biz " yapan sevdamýza..
Ne mutlu ayrý bedenleri tek yürekte soluk aldýran aþkýmýza...

Ölen bedendir, ruh deðildir.
Sönen külllerdir, ateþ deðildir.
Gülümseyen gözlerdir, gamzeler deðildir..
Sevilen yürektir, bedeni deðildir....