Pek çok gün yaptýðým gibi penceremden günü ve Güneþ’i izlemekteydim. Güneþ’in denize yansýyan yüzü parýltýsýný iyiden iyiye kaybetmekte ve günün önüne belli belirsiz gri bir perde inmekteydi. Güneþ her günkü hýzýnda batýya doðru ilerlemekteydi, hiçbir insanoðlu görmemekteydi ama Ay her zamanki gibi Güneþ’in peþindeydi. Ay’la Güneþ arasýndaki bu kovalamaca milyonlarca yýldýr böyle sürüp gitmekteydi. Ay Güneþ’i yakaladýktan sonra gecenin simsiyah perdesi günün önüne tamamen inerdi ve bu yüzden Ay’la Güneþ arasýnda gece boyunca neler geçtiðini hiçbir yýldýz ve hiçbir insanoðlu bilmezdi. Her günün sonunda Güneþ’i bir þekilde yakalamayý baþaran ve gece boyunca Dünya’da hüküm süren Ay her günün baþýndaysa Güneþ’i elinden kaçýrmýþ rolünü üstlenir ve evrenin hakimiyetini yeniden Güneþ’e verirdi. Kendi çabalarý sonucunda Ay’ýn elinden kaçtýðýndan þüphesi olmayan Güneþse gururla ýþýldar, parlak gözleriyle tüm yýldýzlarý selamlar ve ýþýklý kollarýyla Dünya’yý kucaklardý. Aysa kendi görünmez köþesinde Güneþ’in mutluluðu karþýsýnda sessizce gülümser ancak çok geçmeden yine Güneþ’in peþine düþerdi. Ay’la Güneþ’in kovalamacasýna tüm yýldýzlar þahitti, Ay’ýn Güneþ’e apaçýk aþýk olduðu Güneþ’inse içinde fýrtýnalar koptuðu ancak aþkýný dýþa yansýtmadýðý tüm yýldýzlar arasýnda en az bir milyon yýldýr konuþulmaktaydý. Ay’ýn aþkýnýn yüceliðinden þüpheleri olmayan ve bu sözüm ona gizli aþký mutlulukla izleyen tüm yýldýzlar farkýnda olmasalar da Ay’ýn bir gün Güneþ’in peþinde koþmaktan vazgeçebileceði ihtimalinden tedirginlik duymaktaydý. Ay’ýn ilgisinden ölesiye memnun olan Güneþ’in Ay’ýn kendisininden vazgeçtiði gün tüm evreni yerle bir edecek kadar güçlü ve hýrslý olduðunu hepsi bilmekteydi. Kutsal kitaplarda kýyamet günü olarak sözü geçen de Ay’ýn ilgisinden yoksun kalan Güneþ’in Ay’dan öcünü sadece Ay’ý deðil tüm evreni yok ederek almasýndan baþka birþey deðildi.

Gün geceye Güneþse Ay’a teslim oldu sonra her günkü kovalamacalarýnýn sonunda. Güneþ Ay’ýn görünmez kollarýnda yorgunluðundan arýnmaktaydý artýk büyük bir olasýlýkla. Acaba Güneþ her akþam isteyerek mi teslim olmaktaydý Ay’a týpký Ay’ýn her sabah onu bilerek ama belli etmeden salývermesi gibi? Ve kýþýn Güneþ’i çabucak yakalayan Ay yaz olduðunda niye daha fazla çaba sarfetmeliydi? Yazýn Güneþ’in kýþýnsa Ay’ýn daha uzun süre hüküm sürmesi bir tesadüften mi ibaretti yoksa gerçekten gerekli miydi?

Ayla Güneþ’in aþký her gün olduðu gibi bana seni hatýrlattý. Ruhumla birlikte solan hayalin gözlerimden iki damla yaþ olup aktý, sana hiçbir zaman ulaþamayan gözyaþlarýmaysa yüreðim kanlý yaþlarýyla aðladý. Hayalinle dolan ve hayalini ancak gözyaþlarýyla söküp atan gözlerim aniden Ay’ýn gülümseyiþiyle karþýlaþtý sonra, ýþýðýnýn aydýnlýðýnda ben de gülümsedim Ay’a sarsýlan bedenim ve irkilen ruhumla korkarcasýna. Ay kocaman elleriyle bana uzandý, gözyaþlarýmý sildi, yüreðimin yaþlarýnýysa farketmemiþti. Sonra ellerini bana verdi ve beni gecenin karanlýðýnda ýþýktan yolu boyunca gökyüzünde sürükledi.

Gökyüzünden sana baktýk birlikte… Deniz kenarýnda oturmuþ görünmeyen uzaklarý izlemekteydin, sen zaten hep göremediðinin peþinde giderdin… Sonra gülümsedik sana… Ama sen görmedin… Görsen de gülmezdin, sen zaten bana hiç gülmedin… Gökyüzünden yüreðimi gönderdim sonra sana son bir defa… Görmedin… Görsen de istemezdin, sen zaten yüreðimi hiç istemedin... Sonra Ay ýþýktan ellerini uzattý sana… Görmedin… Görsen de gelmezdin, sen zaten bana hiç gelmedin… Keþke... Keþke gelseydin...

SERAY ANIL