ï¿½zEdebiyat - Aziz DENiZ - Aï¿½k ve ï¿½lï¿½m

9 Temmuz 2006
Aþk ve Ölüm
Aziz DENiZ

Ýnsan bir baþkasýný sevebilir, ancak bulunulan zamanýn tadýný çýkarmaktan çok, sevilen kiþiyi kaybetme korkusuyla yaþayýp durmak, aþký ýstýraba dönüþtürüverir. Sevgi duygularla beslenip aþka dönüþtüðünde maþuku kaybetme korkusuna kapýlan kiþi karþýsýndakini yaralamaya baþlar. Onu, sevdiði ve sonsuza dek ayrýlmayacaðýný düþündüðü kiþiyi kaybetmemek için elinden geleni yapmak ister.

Ýnsan bazý duygularý yaþarken, farkýnda bile olmadan baþka duygulara kapýlabilir. Mesela acý çeken biri, bazen tuhaf bir þekilde çektiði acýdan haz duyduðunu fark edebilir. Yahut uzun bir süredir görmediði bir yakýnýna duyduðu özlem, günlerce sürecek sýkýntýlara boðabilir insaný; kinle çocuðunuza savurduðunuz tokat, eliyle yanaðýný kapatmýþ, dudaklarýný bükmüþ bir çocuksu ifade karþýsýnda yerini onulmaz bir merhamet duygusuna býrakabilir. Severken, bir gün sevdiði þeyin de týpký diðer güzellikler gibi elinden uçup gideceði düþüncesi, insanýn bir süre sonra sevdiðini kaybetmekten korkmasýna neden olur ki, duygular karmaþasýnda kuru bir yaprak gibi savrulan seven ve sevilen için en kötüsü de budur.
Ýnsan bir çiçeði sevebilir, özenle her sabah suladýðý rengârenk çiçeðinin mevsimi son bulanca solup kuruyacaðý düþüncesi, sararan ilk yaprakla beraber gelip geçiciliðin kasvetini doðurur.
Ýnsan yaþamayý sevebilir ve ölüm her aklýna geldiðinde, baþka þeyler düþünmeye baþlar bu yüzden.
Ýnsan Tanrý’yý sevebilir, bir yaratýcýnýn olmadýðý fikri, insaný karanlýk bir boþlukta sendeletir kimi zaman.
Ýnsan bir baþkasýný sevebilir, ancak bulunulan zamanýn tadýný çýkarmaktan çok, sevilen kiþiyi kaybetme korkusuyla yaþayýp durmak, aþký ýstýraba dönüþtürüverir.
Sevgi duygularla beslenip aþka dönüþtüðünde maþuku kaybetme korkusuna kapýlan kiþi karþýsýndakini yaralamaya baþlar. Onu, sevdiði ve sonsuza dek ayrýlmayacaðýný düþündüðü kiþiyi kaybetmemek için elinden geleni yapmak ister. Korkunun verdiði iþtahla koyulan yasaklar, zehirli sarmaþýklar gibi sevginin etrafýný sarmaya baþlar ve bir süre sonra aþk, sarmalanmýþ olarak boðulur kalýr. Sevgiliyi kaybetme korkusuyla yapýlan her þey, o an için her ne kadar gerekliymiþ gibi görünse de, aslýnda aþkýn bitiþine inen basamaklardan oluþur.
Aþký boðmaktan veya sevilen kiþiyi yaralamaktan çok, kaybetme korkusuna kapýlmadan, yaþanan zamaný deðerlendirmek önemlidir. Sevgiyi ölümsüz kýlan, kafalardaki aþkýn aslýnda hiç bitmeyecek olma düþüncesidir. Çünkü aslýnda hiç bitmeyecekmiþçesine yaþanan aþklar ölümsüzlüðe ulaþýr. Kaygý býçaðýyla çizilen yürekler deðil.