Bir düþ baþlýyor. Kapýlarý sayamýyorum. Bana ait olmayan
kahramanlarýn, bana ait yanlarýný alýp,tek tek giriyorum kapýlardan içeriye.
ilk kapýdan girdiðimde onun yanýnda volta atarken buluyorum kendimi. Loþ bir
cezaevi hücresine en uygun ses bu adýmlarýn ritmi olsa gerek.Yalnýz olduðunu
biliyorum. Yerdeki küçük böceði gardýyanlar içeri girdiðinde saklamasýndan, onlar
gittikten sonra o kara kýpýrtýya öyküler anlatmasýndan anlýyorum bunu.Onunla
konuþuyorum, o beni duymuyor. Kendi kendine konuþuyor,ben onu duyuyorum. En zor
olan hangisi bilmiyorum. iþkence anýný bekliyor, insane sesleri duyabilecek o
zaman. SOrular soruluyor,onlarla alay ediyor. Ne büyük eðlence.”Ne kadar güçlü”
diyorlar.” Ne kadar güçsüzüm “ diyor. Yaþamak için direniyor, ölümü beklemek için
direndiðini biliyorum. ölüm olsaydým beni görürdün, sevincinin doruklarýnda
misafircilik oynardýn benimle .ölüm kokusu bile sýzsa içeri irkilirdin biliyorum.
Sesimi alýp, seni yalnýzlýðýnla ve kara kýpýrtýyla baþbaþa býrakýp, bir baþka
zamanda ölümle beraber gelmek üzere ikinci kapýya yöneliyorum.

Kapý aralýk zaten; kadýn çýrýlçýplak uzanmýþ yeni sevgilisini bekliyor. Kimin
olduðunu kendisi de bilmiyor. Sadece sýðýnacaðý bir beden istiyor. Odanýn içi þiir dolu, dizeleri karmakarýþýk. Yaþamýnýn her anýna ait fotoðraf eskiliðinde ,
kendi eksiliþimi görüyorum. Onu bana çeviriyorum. Onun özgürlük arayýþýný kendi
tutsaklýðýmda yitiriyorum. Bana ait yanýný taþýyamýyorum buraya. Kapýyý
kapatýyorum, onun kendisiyle seviþmeye baþladýðýný biliyorum. Kapý aralýk
deðil artýk.

Kapýnýn altýndan dýþarý akan ýslaklýgýn beden bu kadar ikirçimli, neden kendini
bir anda kaybedebileceðin gibi coþkulu dalgalýyken daha sonra bir ölümün
sessizliðine döndüðünü kapýyý açmadan biliyorum. Aynaya bakýyorum. Kendimi
göremiyorum. -Bir görünmez kahramaným ben.- Bu duygu dalgalanmasýnýn hýzýna
dayanamayan kapý kendiliðinden açýlýyor. Kapatmak istiyorum. Onun suya
bakýþýndaki yüzünün ifadesini anlatmaya gerek olmadýðýný biliyorum. iki yanýnda
iki anlamý görüyorum. Saðdaki anlamý alýyorum. Acýdan kurtulduðuna sevinmeli.
Diger anlamý ona býrakýyorum. Aþk onda. Kapý kapandý, dýþarýdayým. Ýçeriden
koca bir aðýrlýðýn suyun içine düþtüðünü koca bir çýðlýk anlatýyor. Aþkýnýn
ölume olduðunu nereden bilebilirdim ki? Aynaya koþuyorum, çýðlýðý aðzzýmda, onun
ifadesini buluyorum gözlerimde. Kapýyý kapadým.

Kahkahalarýn zorladýðý kapýyý mutlu açýyorum. Ardýnda mutlu bir yaþam bulacaðýmý
sanýyorum. Renklerini kapkara bir gölgenin kapattýðý yüzdeki anlamlara bakýyorum.
Ýnsanlarýn kahkahalarýný býrakýp gittiði bomboþ odada aðýt yakan palyaçonun
makyajý tüm odayý kana boyamýþ. Kapý kan rengi. Ýnsanlarý mutlu etmek için yüzünü
boyadýðýný biliyorum. Ama bu renkler bir acý leke gibi yerleþmiþ suratýna.

Bildik bir kapý. Bilinen yüzler, yabancý aðlayýþlar. Beyaz bir örtü altý
soluksuzluðu ve siyah giysi altý aðýtlar. Çocukluðumun odasý. Herkes devinimine
devam ediyor. Sadece çocuk ben farkediyor beni. ”Ne kadar büyümüþüm “ diyor.
”Ne kadar küçükmüþüm” diyorum. Yataðýn yanýna gidiyoruz. üç tane ben yeni bir
kapýdan sýðamamam artýk, biliyorum...