Ömrüm boyunca, þu fâni dünyada gördüðüm en güzel kartpostalýn içindeyim; yeþillikler içreyim. Baþým çimenlerin arasýnda, toprakta. O küçücük “pýt” sesini beynimin içinde duydum. Beyaz hâreli minik mor çiçeði saçlarýma yerleþtirdiðinde o, kapalý kalmak isteyen gözlerimi zorâki araladým. O güzel sýfatýna bir fon arasaydý daha güzelini bulamazdý: Derin maviliðin ortasýnda parlak güneþ, güneþin etrafýnda daðýnýk beyaz bulutlar, bulutlarýn arasýnda zerrin ýþýltýlar, ýþýltýlarýn önünde ince dallar, dallarýn ucunda küçük seyrek yapraklar, yapraklarýn altýnda giderek aydýnlanan yüz ve pýrýltýsýnýn kaynaðý belli olmayan gözler.

Çiçek saçlarýmýn arasýnda, saçlarým parmaklarýnýn arasýnda.

“Bu küçük çiçek ne kadar talihsiz. Kendisinden Çok Daha Güzel Olan Þey’in yanýnda. Bu küçük çiçek ne kadar talihli. Kendisinden Çok Daha Güzel Olan Þey uðruna katledildi.”

Ben o küçük çiçeðe acýdým. Ben kendime acýdým. Bütün çaresizliðimle, güçsüzlüðümle, zavallýlýðýmla, ellerimi Sevgi’ye doðru uzattým ve O’na teslim oldum. Parmaklarýmý aðzýna götürdü, Kendi Aðzýnýn Öpüþleri ile öptü, gülümsedi. Onlarý kendininkilerle birlikte göðsüme koyup bastýrdý. “Dinle” dedi, itaat ettim dinledim, dinledim... “her genç kýzýn yüreðinde bir bahar zonklar.”

Ben bir genç kýzým. Kendimi Sevgi’ye adadým ve O‘nun kölesi oldum.