Etraf bembeyaz. Kar lapa lapa yaðýyor. Yorgun olmama raðmen her þeyi arkamda býrakýp karýn yaðýþýný saatlerce seyredebilirim. Çünkü en çok sevdiðim mevsimdeyim. Karýn yaðýþýný seyretmeye koyulsam, o tutar kolumdan hülyalarýn kapýsýný çalar fikrimi söylememe fýrsat tanýmadan ortalarýna býrakýr beni.
Güneþ ertesi sabah doðacak olmanýn neþesiyle batýyor. Karanlýk hýzla etrafý kaplarken sokak lambalarý nazlanarak yanýyor. Kar taneleri yeni gelin edasýyla süzülerek ve ýþýðýnda etkisiyle parýldayarak yere doðru olan yolculuklarýný yavaþça devam ettirtiyorlar. Gökten adeta inci taneleri dökülüyor.
Yaþadýðýnýz þehir küçük olunca yaþantýlarda küçük þehirlere göre farklý oluyor. Mesela güneþ battýktan sonra ana cadde ve birkaç büyük cadde dýþýnda hiç bir yerde açýk dükkân bulamazsýnýz. Taksi dolmuþ çok nadir bulunur. Güneþ batmaya baþlamadan küçük esnaf kepengini kapatmýþ evine koþmuþ olur. Birkaç büyük market açýk kalmýþ bu caddede iþ çýkýþýnda belki birkaç þey satarým düþüncesiyle. Etraf sessiz cadde boþ sayýlýr. Karþý kaldýrýmda, yüksek sesle soðuktan þikâyet ederek yürüyen bir çift, önümde elinde torbalarla koþturan kýsa boylu týknaz bir bey, bir iki kedi- köpek, arada bir gözüküp kaybolan adamlar.
Köþeyi dönmemle önümde bir el… Soðuktan morarmýþ, çatlamýþ ve titreyen bir el. Beni tatlý rüyamdan uyandýran minik el…
Ýnce ve ürkek bir ses tonuyla “Ablacým mendil alýr mýydýnýz?” bu kelimeler o küçük çatlamýþ ve titreyen dudaklarýndan zorla çýkýyor.
Üzerinde her yeri yamalý bir pantolon, yazlýk ve çokça eskimiþ bir tiþört, fermuarý bozulmuþ ve adeta süzgece dönmüþ oldukça küçük bir mont var. Ayakkabýysa emanet gibi duruyor ayaðýnda. Aslýnda gibisi fazla en az 3–4 numara büyük ve önleri açýk. Oda ne çorapta yok ayaðýnda. Üzerindeki her þey onu soðuktan korumak yerine adeta ona iþlemesine izin veriyor. Birde bana bak. Ýçi tüylü çizmeler, atkýlar eldivenler, en iyisinden manto…
Ben durmuþ bu yavrucuðu seyrederken o çocukluðunun da vermiþ olduðu masumiyetiyle incecik dudaklarýna takýndýðý tebessümle yüzüme bakýyor.
“teþekkürler ufak…”
Cümlemi bitirmeme izin vermeden baþýný önüne eðip aðlamaklý bir ses tonuyla “yinede teþekkür ederim ablacýðým” deyip arkasýný dönerek ilerlemeye baþlýyor. Gözleri dolmuþtu zavallýcýðýn ne olurdu sanki alsaydým bir tane. 25 kuruþ onun gözyaþlarýndan buruk yüreðinden kýymetlimiydi.
“yine de teþekkür ederim”,”yinede teþekkür ederim”… Bu ses adeta beynime kazýnýyor, içimde sürekli yankýlanýyor.
Kendime geldiðimde karþý kaldýrýmda yürüyen þýk giyimli genç adama doðru koþar adýmlarla gidiyor olduðunu görüyorum. Yine ayný edayla ayný ses tonuyla soruyor:”Aðabeyciðim selpak alýr mýydýnýz?”. Genç adam cevap vermeye tenezzül dahi etmeden hýzla uzaklaþýyor. Minik kýz dolan gözlerinden akan damlalarla “yine de teþekkür ederim bayým” diye sesleniyor…
Bense hala ayný yerde býrakýn eðitimli insanlarý elit tabaka insanlarýn çoðunda göremediðimiz saygýyý, nezaketi, hoþgörüyü ekmek parasý için çalýþan minik fakir kýzda görmenin yarattýðý þaþkýnlýðý, bir tanede olsa mendil almamýþ olmanýn üzüntüsü ve piþmanlýðý ile taþ kesilmiþ vaziyette duruyorum.      “Yine de teþekkür ederim”, “yinede teþekkür ederim”…