Adamýmýz, oturmuþ düþünüyordu: "Kavramlarýn hepsi "soyut" olmalý. Çünkü somut kavram olmaz. Somut þeylerle ilgili kavramlar olabilir. Gerçi somut þeylerin de aslýnda, duyularýmýzýn beyne gönderdiði elektirik sinyallerinden öte bir gerçekliði yoktur. Ýnsanlar sadece varolan þeyleri algýlayabilir. Bu bile onlarýn "var" olduðunu ispatlamaz. Yani öyledir heralde..."

Bu düþüncelerin içindeki zihni, bir "ses" algýlandýðý haberiyle birlikte bulunulan ortama geri döndü. Oturduðu yerde “kimsecikler” ve daha büyüðü olan “kimseler” yoktu. Peki az önce duyduðu ses nereden gelmiþti? Yavaþça doðruldu. Ayaða kalktý ve sesin gelmiþ olabileceði yöne doðru emin adýmlarla yürüdü. Görünürde kimse yoktu. Ama bu çýkarým, görünmezde birileri olabileceði gerçeðini yadsýmak için yeterli deðildi.
- Hey orda birisi mi var göremediðim? Yoksa görünmez birisi mi var, göremediðim ama bundan dolayý suçlanamayacaðým... Zira görünmez isen kimse seni göremez. Ve bu, göremememin sorumlusu ben deðilim demektir... Tabii sadece benim için görünmez isen bu sadece bana görünmen kadar kötü olurdu. Çünkü sadece bir kiþiye görünen þeyler genellikle derin psikolojik sorunlarýn habercisidir. Ve aklýmý kaybetme riski, þu an için üstlenmek istemediðim bir risk...
Bu tuhaf yoruma karþýn bir cevap gelmedi. Ama etrafta birþeylerin dolaþtýðý hissedilebiliniyordu. Sanki tuhaf bir esinti gibiydi. Ama adamýn üzerindeki etkisi, fýrtýnadaki rüzgar yüzünden nefes alamamaya benziyordu. Sesin kaynaðýný anlamaya çalýþan adam, bir an için oturup nefes almaya çalýþtý. Neler oluyordu? Birden oturduðu masa, birþey çarpmýþ gibi titredi. Bu sefer duyduðu deðil, derisinde hissettiði bir uyaran vardý ortada.... Ne de olsa insanlar aslýnda orda olmayan þeyleri duyardý. Fakat deri yoluyla biþeyi hissettin mi bunun anlamý orda gerçekten biþey olduðuydu. Boþluða doðru tekrar seslendi;

- Heey! Ne oluyor burda! Bu da ne demek!

Sesi bu sefer boþa çýkmamýþtý. Ýstediði, ama hiç beklemediði þekilde bir cevapla karþýlaþtý!

- MERHABA!

"Aman Allahým!" diyebildi. Onu da ancak içinden söylemiþti. Çünkü vücudundaki tüm enerji, þu anda beyninde toplanmýþ, az önce iþitilen uyarýya bir anlam vermeye çalýþýyordu. Aðzýný açmaya gücü yoktu. Bir kaç saniye sonra gerek kalmadý. Çünkü ses tekrar dile geldi...

- Sanýrým az önce "insanlarýn sadece varolan þeyleri algýladýðýný" düþünüyordun. O halde simdi sana söyleyeceklerim, uzun süredir içinde bulunduðun yalnýzlýðý açýklayabilir. Ben “YALNIZLIK "!

Adam kafayý yediðini düþünüyordu. Ama bu mantýksýzdý. Zira deliler deli olduklarýný bilemezdi. Fakat o biliyordu. Ve bildiði için deli olamazdý! Sonra böyle þeyler düþünmesi için deli olmasi gerektiðine karar verip konuyu tatlýya baðladý. Kendisiyle konuþan sese cevap vermek mantýklý olacaktý. (tabi bir deli için)
- Þey? Kimim demiþtiniz?
- Yalnýzlýk! Hani, þu paylaþýlamayan! Tabii yanlýþ anlamaný istemem. Paylaþýlamama sebebim çok sevilmem deðil. Tam tersine hiç sevilmeyen bir þeyim ben... Hem de popülerim. Zira herkez kendini yalnýz hisseder. Sanýrým evrendeki "En popüler, sevilmeyen" þeyim...

Adam, ne olduðunu bilmediði bu sesle konuþmakta bir sakýnca olmadýðýný hissetti...
- Bilmem... Ben onun hep "SAVAÞ "olduðunu düþünürdüm. Sevilmemesine raðmen bu kadar yaptýðýmýza göre... Sanýrým ýspanak gibi bir faydasý olmalý. Yoksa, insanlýk tarihini onunla doldurmamýzýn ne anlamý olurdu ki?
- Haklýsýn. Savaþmanýzýn nedeniyle, ýspanak yemenizin ki ayný; Ýkisinde de bolca DEMÝR var.
Bu espiri ikisininde sýrýtmasýna neden oldu...
- Peki ne istiyorsun benden. Yani biþey mi istiyorsun? Yoksa ne?
- Ohh! Hayýr düþündüðün gibi deðil. Sadece konuþmak istedim.
- Ben yalnýzlýðýn yani sizin, soyut bir kavram oldugunuzu sanýyordum. Ve soyut kavramlar pek konuþma ihtiyacý duymaz.
- Hayýr hayýr! Bu tamamen insanlarýn yanlýþ anlamasý. Aslýnda her kavram soyuttur. Mesela "aðaç" dediðimde, senin aklýna, zihnindeki soyut "aðaç" kavramý gelir. Dolayýsýyla þu anda varolduðumuz evren, somut deðil soyut bir evren.
- Soyut evren mi? Ama bunun olmasý için birinin veya bir þeyin zihninde varolmamýz gerekir. Aman Allahým! Yoksa bir yaratýcýdan mý bahsediyorsun!
- Doðru bildin. Ama neden þaþýrdýn?
- Þey... Ben O`nun yani büyük patronun sadece inanýlacak biþey olduðunu sanýyordum. Varlýðý kanýtlanacak biþey deðil...
- Aslýna bakarsan, bu konu dýþýnda konuþmak isterdim. Yani ezeli varoluþumdan bu yana ilk kez birisiyle konuþmak istedim.
- Ezeli mi?
- Evet! Yaratýcýnýn zihnindeki bir soyutluk olduðumuza göre aslýnda hepimiz ezeli ve ebediyiz, aynen O'nun gibi...
- Ne yani ben otuzuma bastýðým konusunda endiþelenmek için çok mu geç kaldým?
- Malesef. Neyse... Benim sormak istediðim, neden herkez beni hissediyor. Yani yalnýzlýðý... Ne tuhaf, kendim hakkýnda konuþmak için üçüncü tekil þahis zamirini kullanmaya alýþmam zor olacak.
- Þey aslýnda, benim az önce öðrendiðim gerçeði farketseler böyle olmaz. Yani tam olarak anlamadýklarý için kendilerini yalnýz hissediyorlar sanýrým. Belki de, bana yaptýðýnýz gibi herkesle konuþsanýz, insanlar artýk yalnýzlýk (yani sizi) hissetmezler.
- Oooh! Bu hiç iyi olmaz!
- Neden?
- Çünkü beni hissetmezlerse yok olurum!

Duyduðu bu son cümle, adamý þaþýrttý. Az önce tanrýnýn varolduðu sonucuna varýlabilinecek bir tür GERÇEKLÝK ile karþýlaþmýþtý. Ama þimdi eðer bu gerçeðe inanmazsa, onun ve dolayýsýyla Tanrýnýn yok olacaðý gibi bir sonuç duruyordu aklýnýn ortasýnda...
- Ama az önce senin ve YARATICI'nýn gerçek olduðunu söyledin. Yani tüm evren, yaratýcýnýn zihnindeki bir soyutluktu hani?
- Evet ama benim bahsettigim evrenin sýnýrlarý sizin "kafatasý" dediðiniz kemik. Yani aslýnda içinde benim ve tanrýnýn da varolduðu gerçeklik, sadece sizin zihninizde...
- Anlamýyorum! Kim kimin zihninde dedin?
- Ah! Sanýrým hatýrladým.
- Neyi?
- Neden sizinle konuþmamam gerektiðini.
- Neden?
- Çünkü bu ÝMKANSIZ!
Bu, sesin, yani "Yalnýzlýk"ýn çýkardýðý son sesti. Adam bir süre hiçbir þey yapmadan oturdu. Sonra "oturmanýn" da biþey yapmak olduðunu farketti ve usulca yok oldu... Bu da adamýn yaptýðý son þeydi...
The End