odamdaki kimsesizliðin kasvetli ve nemli havasýnýndan kurtulmak istiyordum.
istediðim tek þey buydu.
odamýn taze bahar havasý ile dolmasý
pencereyi açtým
ama içeri giren þehrin kalabalýk yalnýzlýklarýnýn
is kokan arkadaþlýklarýydý
kapadým pencereyi çýktým dýþarý
kendimi büyük bir oyunun küçük bir figüraný gibi hissettim
sokak lambalarý
sahne spotlarý gibi geliyordu

sonra birden tüm spotlarýn üzerime yöneldiðini hissettim
ay bile ýþýklarýný bana doðru gönderiyordu
koca bir sahnedeymiþim gibi hissetim
sanki benim rolümü oynama zamaným gelmiþti
tüm binanlar
tüm binalardaki yaþayanlar
aðaçlar
kuþlar
gökyüzündeki yýldýzlar
herþey ve herkes bir seyirciye dönüþmüþtü
benden rolümü yapmamý istiyorlardý
oysa ben ne söyleyeceðimi
ne yapacaðýmý unutmuþtum
herkes bana bakýyordu
ben ise oracýkta duruyordum
...
rolünü unutan bir figüran ne kadar önemli ise
koskaca bir tyatro oyununda
benim rolümü unutmam da o kadar önemli oldu bu hayat oyununda
yani hiç bir þey deðiþtirmezdi
deðiþtirmedi de
oyun devam etti.
üzerimdeki spot ýþýklarý daðýldý
insanlar bakýþlarýný ve dikkatlerini baþka bir yöne çevirdi
ben ise oracýkta kala kaldým
tek bir sözü olup
o sözüde söyleyememiþ biri olarak
kala kaldým
artýk bu oyunda oynayacak bir rolüm kalmamýþtý
kalsada benim aklýmda o role dair bir þey kalmamýþtý
unutmuþtum herþeyi
yolunu kaybetmiþ biri olarak
hiçliðin karma karýþýk uzun aðaçlý ormanýna girdim
aðaçlarýn köklerini sarmaþýklar
ormanýn zeminini eðerti otlarý sarmýþtý
nereye gittiðimi bilmeden gezindim durdum
nerede olduðumu bilmiyordum ama
kayboldum da denilemez
çünkü kaybolmak nereye gittiðini bilenlerin yapabileceði birþey
ben nereye gittiðimi bile bilmiyordum
öylesine dolaþýyordum
öylesine yaþýyordum.
...
sonra
sonrasýný yaþayýp göreceðim