ÝKÝMÝZDEN BÝRÝ DÝÐERÝNÝ HAYAL EDÝYOR

     Yürürken çýkardýðý topuk sesleri bomboþ kütüphanede yankýlandý.Genç kýzýn içini bir ürperti kapladý.Öðle vakti olmasýna raðmen; güneþ ýþýðý aydýnlatmada yetersiz kalýyor, düzensiz yerleþtirilmiþ raflarýn gölgeleri ortamý daha da ürkütücü hale getiriyordu.
     Genç kýz birkaç mitoloji kitabý seçti ve pencere kenarýndaki her zamanki masasýna oturdu. Kitaplardan kalýn olanýný karýþtýrmaya baþladý. Bir yandan da notlar alýyordu. Farkýna varmadan þöyle yazmýþtý: "Neden bugün burada yalnýzým?"
     Yine o tuhaf duygu içini kapladý. Sanki, dünyadaki herkes bir anda yok olmuþ, tek baþýna kalmýþtý. Sayfalarý hýzla çevirmeye koyuldu. Odadaki sessizliði bastýrmaya çalýþýyordu. Kitabý yarýlamýþtý ki; bir sayfaya gözü takýldý. Okumaya baþladý.
     "Zeus tarafýndan cezalandýrýlan insanoðlu, bir þimþekle ikiye bölündü. O günden bu güne herkes kendini yarým hissetti..."
     "Ve diðer yarýsýný arayýp durdu, deðil mi?"
     Sesli okuduðunu fark etmeyen kýz, yakýnýndan gelen bu sözün üzerine yerinden sýçradý.
     "Affedersin. Burada kimse yok sanýyordum."
     "Az önce geldim. Ayný ödev için araþtýrma yapacaktým. Sanýrým tüm kitaplarý toplamýþsýn."
     "Mitoloji dersi mi alýyorsun? Seni daha önce görmemiþtim."
     Delikanlý alaycý bir gülümsemeyle kýzý süzdükten sonra, karþýsýndaki sandalyeye oturdu.
     "Belki de ruh eþini aramaya kendini fazla kaptýrdýðýn içindir. Mesela; ben seni görmüþtüm. Daima ön sýrada oturup not tutan sessiz kýz deðil misin sen?
     Genç kýz kýsýk bir sesle, delikanlýnýn sorusuna soruyla karþýlýk verdi.
     "Bilmem... Ben miyim?"
     Delikanlý kýzý o an bir hayale benzetti, ya da bir hayalete... Üzerine beyaz, yazlýk bir elbise giymiþti. Kahverengi saçlarýný sýmsýký toplamýþtý. O da karþýsýndakini inceliyordu. Biraz þaþkýndý. Göz bebekleri büyümüþtü. Delikanlý gözlerini kýzýn gözlerinden kaçýrmayacak kadar cesurdu. Kýzsa, yüzünün kýzarmasýna engel olamayacak kadar utangaç...
     "Ýstersen birlikte çalýþabiliriz..."
     "Ben oldukça ilerledim aslýnda... Derste görüþürüz."
     Kýzýn kaçar gibi gidiþine delikanlý bir anlam veremedi. Elinde olmadan gülümsedi. Henüz adýný bile bilmediði kýzýn topuk sesleri koridorda bir süre daha yankýlandý.




     Ertesi gün ' Ön sýranýn sessiz kýzý' dersliðe girdiðinde hiç olmadýðý kadar heyecanlýydý. Sýrasýna otururken dizlerinin titremesine engel olamýyordu. Kitaplarýný
çýkardý ve beklemeye koyuldu. Erken gelmiþ olduðundan derslik boþtu. O da kapýya odaklandý.Neyi beklediðini bilmesine raðmen; bilmiyormuþ gibi davranýyordu. Kendini kandýrma iþini ondan ustalýkla yapan biri daha mevcut deðildi.
     Biraz sonra öðrenciler birer ikiþer kapýdan girmeye baþladýlar. Beklenilen, fakat; beklenmediðine inanýlan ise ortalarda yoktu. Hoca girip de ders baþlayýnca, genç kýzýn gözleri dolu dolu oldu. Nedensiz bir hayal kýrýklýðý dalgasý tüm kalbini sarýverdi. Nedensizdi... Zaten beklemediði birinin gelmemesine üzülmesi düþünülemezdi.
     Dersten sonra her zamanki gibi kütüphanenin yolunu tuttu. Biraz sessizlik onu muhakkak kendine getirecekti. Tek korkusu kalp atýþlarýnýn kütüphanenin sessizliðinde duyulma olasýlýðýydý.
     Pencerenin kenarýndaki masasýna oturdu ve kitabýný açtý. Ýki kelime okuyabildi. Baþýný kaldýrdý ve yine ayný ürpertiyi hissetti. Bugün de mi kimsecikler yoktu? Görevli bile yerinde deðildi. Genç kýz baþýný iki elinin arasýna aldý ve gözlerini kapadý.
     "Bütün gün burada mýydýn yoksa?"
     Þaþkýnlýkla gözlerini açan kýz, karþýsýnda gelmesini beklemediði genci gördü. Çoktan oturmuþ, yüzünde çarpýkbir gülümsemeyle, ön sýranýn sessiz kýzýný incelemeye koyulmuþtu.O da kekeleyerek cevap verdi.
     "Az önce dersteydim."
     "Yoktun!"
     "Yok muydum? Nasýl olur? Eminim, dersteydim."
     "Ön sýrada oturan sessiz kýz deðil misin sen?"
     "Evet..."
     "Tamam iþte. Bugün gelmedin."
     Genç kýz anlýk bir þok yaþadý. Derse girmiþse bu tereddütü de neyin nesiydi?
     "Esas sen yoktun!"
     "Beni mi bekledin?"
     Ön sýranýn sessiz kýzý yine kendini tutamayýp kýzardý. Bembeyaz yüzü bukalemun misali renk deðiþtirdi ve kýyafetiyle uyumlu bir kýrmýzýya dönüþtü.
     "Az önce derse girmediðimi söylüyordun, þimdi de seni bekleyip beklemediðimi soruyorsun."
     "Ben seni bekledim. Gelmedin... Ön sýra boþtu bugün. Ýstediðine sorabilirsin. Arka sýradaki geveze söyledi dersin."



     Arka sýranýn gevezesi bütün gece ön sýranýn sessiz kýzýný düþündü. Kýz çok güzeldi, ama; biraz garipti. Derse girmiþ olduðunu söyleyip durmuþtu. Oysa delikanlý bütün gün onu beklemiþ, beklemiþti. Görmemiþ olmasý da mümkün deðildi. Arka sýrada öylece oturmuþ, ön sýraya odaklanmýþtý. Beklemek istemese de adýný bilmediði o kýzý beklemiþti iþte... Sonra da kütüphaneye koþmuþtu.
     "Bugün de kütüphanede bizden baþka kimse yoktu. Hayal mi kuruyorum yoksa?"
     Bu düþünceyle uykuya daldý.
     Arka sýranýn gevezesi ertesi gün öðle vaktini zor etti. Kütüphanenin yine boþ, sessiz ve ürkütücü olmasý artýk onu þaþýrtmýyordu. Pencerenin kenarýndaki masaya oturdu. Biraz sonra topuk sesleri koridorda yankýlanmaya baþladý. Kalp atýþlarý hýzlandý. Arkasý dönüktü ve garip bir þekilde dönüp bakmaya korkuyordu. Yine de yavaþça oturduðu yerden kalktý. Ön sýranýn sessiz kýzý iri gözleriyle soru sorar gibi ona bakýyordu.
     "Bu kasvetli yerden çýkalým." dedi delikanlý ve hiç konuþmadan dýþarý çýktýlar. Bahçedeki kurumuþ, küçük havuzun kenarýna oturdular. Öðle vaktiydi ve bahçe bomboþtu. Hiç olmadýklarý kadar yalnýzdýlar. Ýkisi de bir tuhaflýk olduðunu sezmiþti. Öyle bile olsa, bu umurlarýnda bile deðildi. Ýsimlerini bile bilmiyorlardý. Sormak gereðini de hissetmiyorlardý.
     Arka sýranýn gevezesi, ön sýranýn sessiz kýzýnýn elini tutuverdi. Elleri birbirine mýknatýslanmýþ gibi çekilmiþti. Ne olduðunu önce anlayamadýlar. Ýki el birbirine yapýþtý ve ayrýlmaz bir bütün oldu. Sýmsýký kenetlenmiþ ellerin parmaklarý birbirine karýþmýþtý. Önce birbirlerine, sonra da artýk kendilerine ait olmayan yapýþýk ellerine korku dolu gözlerle bakakaldýlar. Bu bir rüya olmalýydý. Mantýklý bir açýklamasý olamazdý.
     Genç kýz bir çýðlýk atacaktý ama; sesi boðazýna düðümlenip kaldý. Delikanlýysa olanlara inanamýyordu.
     "Rüya görüyor olmalýyýz." diye fýsýldadý. Sonra ayný þeyi uyanmak istiyormuþçasýna tekrar ve tekrar söyledi. Kýzýn gözlerinden akan iki damla yaþ yanaklarýndan aþaðý süzüldü.
     "Anlamýyorum. Kimyasal bir þeye mi dokundun? Ýki el birbirine nasýl bu þekilde yapýþýr?"
     "Rüya görmüyorsak, belki bir doktor mantýklý bir açýklama yapabilir. Hiç sanmýyorum ama..."



     Hastaneden çýktýklarýnda ikisi de yorgun, þaþkýn ve bitkindi. Olanlarý anlamýyor, söylenenleri duymuyorlardý. Kimse akla yatkýn bir açýklama yapamamýþtý. Herkes onlara ucubeymiþler gibi bakmakla yetinmiþti. Sayýsýz test yapýlmýþ, onlarca doktorla görüþülmüþ, röntgenler çekilmiþti. Hiçbir iþe yaramamýþtý. Ýþin garibi sadece derileri deðil, parmaklarýndaki kemikler ve sinirleri de birbirine ayrýlamaz þekilde yapýþmýþtý. Damarlarýndaki kansa sonsuza dek birbirine karýþmýþ olarak akacaktý.
     Doktorlar elleri ameliyatla ayýrabileceklerini söylemiþlerdi. Böyle bir durumda iki el de iþlevini yitirecek, ikisi de birer elini bir daha asla kullanamayacaktý.
     Genç kýz yarý baygýndý. Bir daha hayatýnýn asla ayný olamayacaðýný düþünecek kadar bilinci açýktý ayný zamanda. Delikanlý nereye giderse o da peþinden gidecekti. En azýndan bir süre... Býçak altýna yatmaya karar verene kadar. Sakat kalmayý göze alýncaya dek birdiler.
     Eve geldiklerinde güneþ çoktan batmýþtý. Genç adam burada yalnýz yaþýyordu. Ortalýk oldukça daðýnýktý. Birkaç þeyi toplamaya çalýþtýysa da, kýzýn ayakta duracak hali olmadýðýný anlayýnca vazgeçti. Salondaki eski kanepeye çöküp kaldýlar.
     "Aç mýsýn?"
     "Hayýr."
     "Yorgun olmalýsýn. Ýstersen yataðý hazýrlayayým."
     "Birlikte mi uyuyacaðýz?"
     Ön sýranýn sessiz kýzý kendinden beklenmeyecek bir kahkaha patlattý. Delikanlý onun için endiþeleniyordu.
     "Haydi uyuyalým. Uyandýðýmýzda her þey eski haline dönebilir."
     Ýkisi de bu tatlý yalanýn etkisiyle uykuya daldýlar.



     Delikanlý uyandýðýnda genç kýzýn ona bakan gözleriyle karþýlaþtý. Gözleri kan çanaðýydý. Yüzünde garip bir ifade vardý.
     "Bir þey mi oldu?"
     "Baksana..."
     Delikanlýnýn sol elinin serçe parmaðý uyurken, kýzýn eteðinin yýrtmacýndan dizine deðmiþ, öylece yapýþýp kalmýþtý.
     Delikanlý bu duruma öylece baktý, baktý ve deliler gibi gülmeye baþladý. Kanepeden hýzla kalktý ve ayný hýzla yere düþtü. Genç kýz korkuyla ona ayak uydurmaya çalýþýyordu.
     "Kendine gel! Dikkat et ve daha fazla bana dokunmamaya çalýþ!"
     Az önce kahkaha atan arka sýranýn geveze genci sinirle yerinden kalkmaya çalýþtý, baþaramadý.
     "Nereden çýktýn sen bilmem ki? Keþke seni hiç görmeseydim. Hiç beklemeseydim. Hayatým boyu geleceðin günü beklemiþtüm. Þimdi þu olanlara bak!"
     Genç kýz yine gözyaþlarýna hakim olamadý. Artýk hýçkýra hýçkýra aðlýyordu.
     "Lütfen... Þuna bir çözüm bul!"
     Biraz sürünerek, biraz kambur yürüyerek banyoya girdiler. Genç adam eline bir ustura aldý ve kýzýn çýðlýklarýna aldýrmadan parmaðýný keserek bacaktan ayýrdý.
     "Delirdin mi?"
     "Ne yapsaydým? Hareket bile edemiyoruz!"
     "Çýldýracaðým! Çýldýracaðým!"
     Kanamayý uzun zaman durduramadýlar. Delikanlý parmaðýnýn üst boðumunu kesip atmýþtý neredeyse. Þimdi boþ gözlerle elini inceliyordu. Genç kýz onun bu haline dolu dolu gözlerle baktý. Daha bir dakika önce ondan nefret ediyordu oysa...
     "Ýyi misin?"
     "Bir ömür elimi tutabilir misin?"
     Genç kzýn gözyaþlarý volkan gibi patlayarak akmaya baþladý. Yutkundu ve titrek bir sesle yanýtladý.
     "Tutamam, ama; ben de seni beklemiþtim. Hep seni beklemiþtim!"
     Delikanlý biraz kendine geldi. Baþýný kaldýrýp kýzýn gözlerinin içine baktý.
     "Kütüphane bomboþtu."
     "Derse girmiþtim."
     "Yoktun... Bir þey soracaðým. Adýn ne?"
     "Adým mý?"
     "Bana ismini söyle."
     Ön sýranýn sessiz kýzý durakladý. Yoksa ismini bilmiyor muydu? Düþündü, düþündü. Bacaðýnýn kenarýndan süzülen kanlara baktý, baktý. Sonra da delikanlýnýn gözlerine...
     "Senin ismin ne?"
     "Biliyor musun, ikimizden biri diðerini hayal ediyor. Acaba hangimiz gerçek?"
     Genç adam kýza bu defa þefkatle baktý. Sol eliyle kýzýn saçlarýný okþadý. Artýk ikisi de korkmuyordu.
     "Ýkimiz de birbirimizi bekledik. Birbirimizi hayal ettik. Belki ikimiz de birbirimizin hayaliyiz. Gerçek deðiliz."
     "Yeniden bir mi olacaðýz?"
     "Bu sefer Zeus'un þimþeklerinin gücü bile bizi ayýrmaya yetmeyecek."
     Gülümsediler. Genç kýz delikanlýnýn yaralý elini tuttu. Ýki el mýknatýslanmýþçasýna birbirine kenetlendi. Gözlerini kapadýlar ve olabildiðince yaklaþtýlar birbirlerine. Dudaklarý dudaklarýna bir an deðdi ve ayrýldý. Kýzýn dudaðýndan akan kanlar elbisesini kirletti. Tekrar gülümsediler. Birbirlerine kenetlendiler ve tek vücut oldular. Soluklarý kesilinceye kadar mutlu yaþadýlar. Sonra yalnýz bir kalp durdu ve bir hayal yok oldu. Ýçlerinden biri diðerinin hayaliydi. Hangisi olduðunu hiç öðrenemediler...