BENÝM ADIM GELÝN (GELEN) DEÐÝL GÝDENDÝ

Evet öyleydi, kesinlikle öyleydi, benim adým “gelin” deðil “giden”di. Onlar için “gelen”dim belki, sevinçtim, mutluluktum; ama annem, babam, kardeþlerim için, ailem için “giden”dim ben, hüzündüm, ayrýlýktým, bazen yürekte sessizce akan bazense dýþarý taþan, gözden sel olup akan gözyaþýydým. Üç beþ parça altýn bilezik, bir “beþibiryerde”, boynuzlarý kýrmýzý kurdeleli 55 kiloluk orta kýyým bir koçla onlarýn ve “biricik” oðullarýnýn olmuyordum, olamazdým ben.

Tam da bunlarý düþünürken, davulla zurnanýn damat tarafýný coþturdukça coþturan, herþeyim annemi sarsýla sarsýla aðlatan, zaten gergin olan beniyse daha da gerip çileden çýkaran sesleri duyulmaya baþladý. Davul tokmaðýnýn herbir vuruþuyla birlikte, 18 yýlýmý geçirdiðim, her köþesini anýlarýmla, düþüncelerimle, gülüþlerimle, hüzünlerimle doldurduðum evimden ayrýlma vakti daha da yaklaþmaktaydý. Çalgýlarýn seslerini duyan babam o anlamsýz kýrmýzý kurdele parçasýný aldý-o da kurdelenin anlamsýzlýðý konusunda benimle hemfikir miydi bilinmez-ve benden önce evlenen iki ablama da yaptýðý gibi kurdeleyi belime baðladý, davulla zurnanýn iç gýcýklayan düetleri onu da germiþ olacak ki baðlarken elleri titredi; yüzüme bakmaktan özellikle sakýndýðý için pek iyi göremedim ama sanki gözleri dolmuþtu, sanki gözyaþlarý bir yolunu bulabilse gözlerinden kurtulup yanaklarýndan aþaðý süzülüverecekti. Kýrmýzý kurdelenin belime baðlanmasýyla birlikte artýk tüm hazýrlýklarým tamamlanmýþtý, pek keyfim ve hevesim yoktu ama yine de aþaðýya nasýl göründüðüme þöyle bir bakmadan inmem doðru deðildi; aynanýn karþýsýna geçtim ve kendimi inceledim; evet herþey tamamdý, saçýmdaki tellere belimdeki kýrmýzý kurdele de eklenince erkek tarafýyla birlikte aileme hediye olarak gelen o kýrmýzý kurdeleli koça iyice bir benzemiþtim. Bu korkunç benzerlik karþýsýnda kendimi daha da kötü hissettim, kurbanlýk bir koyun gibi süslenmemi gerektiren o sorgusuz sualsiz kabul edilen anlamsýz “gelenek”lere içimden bir kez daha isyan ettim, bir an belimdeki kurdeleyi ve saçýmdaki telleri çýkarýp paramparça etmek, saçýmý darmadaðýn edip bu alay ve düðün merasimini mahvetmek istedim; ama kendimi o kadar çaresiz hissettim ki... Kana kana aðlayamazdým bile, için için aðlamaktan baþka yapabileceðim hiç ama hiçbir þey yoktu, gerçekten yoktu.

Kafamdaki karýþýk düþünceleri bir kenara itip kendimi olaylarýn akýþýna býrakabilmek için çok çaba sarfettim ama çabalarým sonuçsuz kaldý ve beynimdeki isyankar düþünceler kimse farkýnda olmadan beni ve ruhumu kemirmeyi sürdürdü. Annem ve kardeþlerimle sanki bir daha evime hiç dönemeyecekmiþim gibi vedalaþýp, babamýn kolunda evden ayrýldým. Damat tarafýnýn sabýrsýz gözleriyle karþýlaþýnca gerginliðim doruk noktaya ulaþtý; telaþtan ne yaptýðýmý, nereye bastýðýmý bilemez olmuþtum, bir an gelinliðimin yerleri süpüren o gereksiz eteklerine takýlýp öyle bir tökezledim ki babamýn kolunda olmasaydým düþmemem iþten bile deðildi. Onca insanýn karþýsýnda düþmenin eþiðinden dönmem “kayýnebeveyn”lerim tarafýndan biricik oðullarýyla evleniyor olduðum için duyduðum kutsal heyecana verildi ve büyük bir olgunlukla karþýlandý. Tellerim ve kýrmýzý kurdelemle zaten tam bir kurbanlýk görüntüsündeydim, üstüne bir de seyirlikmiþim gibi beni seyreden insanlarýn kafalarýndan geçen saçma sapan düþünceleri yüzlerindeki manasýz gülümsemelerde yakalayýnca hissettiðim tiksintinin etkisiyle, babamýn kolundan sýyrýlýp alýp baþýmý kaçmak, çýlgýnlar gibi koþarak o itici ortamdan uzaklaþmak, arkama bir kez bile dönüp bakmadan gidebildiðim en uzak yere kadar hiç durmadan koþmak, koþmak, koþmak istedim.

Meydana inince kocam-henüz nikahýmýz kýyýlmamýþtý ama kendisi kocam olduðunu ve üzerimde birçok egemenlik hakký bulunduðunu þimdiden hissediyor olmalý ki sahip olma duygusunun verdiði garip heyecanýný gizleyemiyor ya da gizleme gereði bile duymuyordu- bize doðru seyirtti ve beni caným babamýn kolundan kendince yumuþak olduðunu düþündüðü bir biçimde alýp kendi babasýna ve annesine doðru götürmeye baþladý. Ýçimdeki isyankar ses artýk bir çýðlýk halini almýþtý, sýyrýl þu adamýn kolundan koþ annenin sýcacýk kollarýna ve istemiyorum de, daha size doyamadým de, bu piþkin gülüþlü insanlarýn arasýnda yaþayamam ben de diyor; ancak ne yazýk ki beynimde oluþan bu düþünceler ellerim, kollarým ve bacaklarýmda herhangi bir hareket, dudaklarýmdaysa anlamlý veya anlamsýz sözcük öbeklerine dönüþemiyor ve bedenim daha þimdiden þiddetle tiksindiðim kocamýn beni götürdüðü yöndeki yürüyüþünü uysal bir biçimde sürdürüyordu. Bir süre yürüdükten sonra durduk, kayýnebeveynlerim bize doðru seyirttiler; davul gürlemesini, zurnaysa tiz çýðlýðýný daha da arttýrdý. Koþmak, kaçmak, hayatýn akýþýnda savrulmak isterken ve beynim bu düþüncelerle adam akýllý meþgulken kayýnvalidemin bana dönük sýrýtmakta olan yüzünü doðru düzgün seçemiyordum bile. Kaçýp gitmek isteyen bacaklarým içimdeki çýðlýklara birkez daha esir düþtü, davulun ritmik gürleyiþlerine ayak uydurmaya çalýþarak oynamaya baþladým, görünüþte herþey olmasý gerektiði biçimde iþlemekte, bir tek iç sesim isyanýný sürdürmekte ve herþeyi mahvetmem için dur durak bilmeksizin diretmekteydi.

Ne kadar zaman geçtiðinin farkýnda deðilim, aniden ortalýða garip bir sessizlik hakim oldu, susan sadece davulla zurna deðil, herþeydi, sadece insanlar deðildi susan, tüm doðaydý; kediler, köpekler olduklarý yerlerde kalakalmýþ, kuþlar, horozlar dillerini yutmuþcasýna sessizlikte boðulmuþlardý, rüzgar yapraklar hýþýrdamasýn diye esmeyi kesmiþti sanki; bir an ama sadece bir an tüm doða donup kalmýþ bir film karesini andýrmaktaydý ki kulaklarýmda YETERRR!!! diye yeri göðü inleten çýðlýðým yankýlandý, davulla zurnaya, annemle babama tüm damat tarafýna ve hatta rüzgara ve hatta hayatýn ta kendisine ve herþeyine meydan okuyan anladým ki çaresizliðinin sarmalýndan kendini kurtarmaya çalýþan ve sonunda bir çýkýþ yolu bulmayý baþaran bu yanýk, bu içler acýsý, bu yürek yarasý çýðlýðýmdý. Hayata ve herkese ve herþeye dur emrini vermiþtim sonunda ve hayatý ve herkesi ve herþeyi durdurmayý baþarmýþtým bir anda; ancak ben daha fazla duramazdým. Son bir kez bir anlýðýna da olsa annemle babama baktým ve arkamý dönüp vargücümle koþmaya baþladým, rüzgar arkamdaydý ve benden yanaydý, doða yeniden hareketlenmiþ beni alkýþlamaktaydý, davulla zurna bile daha hýzlý koþmam ve tüm iðrençliklerden daha çabuk uzaklaþmam adýna ritim tutmamak için zor dayanýyorlardý.

Nereye gittiðimi, ne yapacaðýmý, ne zaman duracaðýmý, durunca ne olacaðýmý düþünmeden koþtum, koþtum, koþtum... Tüm kötülüklerden ve kötülerden, hayatýn beni alt etmeye çalýþan yüzünden, deðerimi düþüren adetlerden, bana ve tüm kadýnlara mutluluðu çok gören geleneklerden kaçtým, kaçtým, kaçtým... Arkama birkez olsun dönüp bakma gereði görmeden, geride býraktýðým hiç kimse için üzülmeden, neyin iyi neyin kötü olacaðýný çok da düþünmeden gittim, gittim, gittim...

SERAY ANIL