Sevgi, sevmekle ilgili acýlardan, hazlardan dem vurulur. Çoðu zaman kalbin haddeden geçmiþ hali, ‘gönüldür’ sevmenin sorumlusu. Yani, sevme organý olarak bilinir kalp. ‘Kalbimi verdim ben sana’ olur; ‘Ah kalbim ben senden…’ olur. Aþtan býkan: ‘Son verir kalbinin iþine.’
     
     Kalp denilen düz-çizgili-pötikare kaslardan oluþan vücudun en mezbaha çukuru halli, kan revan içindeki organý nasýl becerir böyle ince duygularý üretmeyi, depolamayý, konuk etmeyi. Kan bankasýndaki soðutucularda, naylon torbalarda saklanan kan torbalarýndan pek de farký olmayan bu organýn kerameti böyle ‘Suzinak’ fasýllarda hafifçe sýzlamasýndan ibarettir.
     
Oysa marifet sýzlamakta olsaydý, gök gürültüsü tonunda gümbürdeyiþlerle sýzlayan kalýn baðýrsaklar en harbi sevme organý olurdu. Aþk acýsýný, gönülden, gönül denen kan pompasýndan daha bir içli yaþar kalýn baðýrsaklarýmýz. Birini sevmeye görün bir guruldar bir guruldar yerinde duramaz. Ayrýlýklarda en çok üzülen odur. Kas katý kesilir. Uzun süren ayrýlýklar sonrasý kavuþmalarda, iç içe geçmiþ halkalarý býngýldar durur. Hazdan dalgalanan bedenlerin doyuma ulaþtýðý noktada, zurnanýn son deliði sayýlsa da, benim diyen klarnet ustasýna taþ çýkartan sesleri çýkaran odur. O zaman insanlar, kalýn baðýrsaklarýyla mý seviyorlar diyeceðiz.
     
Ýlk sevgi tepkisi veren organ gözlerdir. Bir baþka dalgalýný verir, bebeðinin etrafýný saran açýk deniz yosunlarý. Ortadaki siyah nokta bir baþka parlar. Meraklýsý keþfetmiþ, insanýn âþýk olduðunda ilk sinyali veren organý gözleriymiþ. Onlara bakýlýrsa sevme organý gözlermiþ.
     
Sevdiðine dokunduðunda, hazan yapraðý gibi titreyen; buzdolabýndan çýkarýlýp güneþe býrakýlmýþ kola þiþesi gibi terleyen; kaný çekilip dondurmacý küreði gibi buz kesen ellere ne demeli? O da kendisine göre tepkiler verir sevgi dalgalanýþlarýna.
     
Bir zamanlar haklarý yenilse de, karþý cinsin bir göz süzüþüyle, vücudun tüm kanýný çekip kora kesen organlarýmýz, son dönemlerde baþlýca sevme organýmýz sayýlýyor. Hastane acil servislerine; ‘’ölene kadar seveyim’’ derken, önlerine artlarýna garip cisimler saplanmýþ gelen hastalarýn sayýsý; ‘sevme organlarýný’ oralarý sananlarýn sayýsýna paralel olarak artýyor.
     
Ben size ufak bir sýr vereyim. Sevme organýmýz: Ceviz içi gibi, damarlý zarýnýn içinde çevresindeki zýrha sarýlýp, kývrýlmýþ yatan beynimizdir.
     
Beyni, þirazesinden çýkmýþlar; sevgi sinyali vermekten zarý dingildeyen beyinler de var. Onlar, birilerini sevip sevmediklerini bir yerlerine sormalarýna fýrsat kalmadan sevgi tavasýnda tereyaðý gibi eriyip gidenlerdir.
     
Doðuþtan sevme özürlüleri saymayýn. Böyleleri, ‘Birilerini sevip sevmediklerini’, nerelerine sorarlarsa sorsunlar hep ayný yanýtý alýrlar:
‘Kaça?’
Onlarýn sevme organlarý kullanýlmamaktan dumura uðramýþtýr. Geçin onlarý.
     
      Birini sevip sevmediðinizi anlamak için beyninize sorun, düþünüp size kararýný bedeninizin deðiþik organlarýna sinyal yollayýp bildirsin. Diðer organlarýn sevgide cürümü, ustasýnýn talimatýna uyup; tezgâhýn tozunu alan, þalumayý yakan, aletleri toparlayan bir kuyumcu çýraðý kadardýr.




Kayseri /2006