Ýlkokuldaki en iyi arkadaþýnýzý düþünün. O þimdi nerede? Neden o zamanlar o sizin en iyi arkadaþýnýzdý?
Ýlk sevgiliniz nerede? Çok sevmiþ miydiniz onu? Nerede þimdi acaba...

Hayatýmýza doðduðumuzdan beri on binlerce, milyonlarca insan giriyor, çýkýyor. Kendinizi kara delik gibi hissettiðiniz anlar olmuyor mu hiç?

Bu, zamanýnda o kadar deðer verip hayatýmýza aldýðýnýz, oturup mektuplar yazdýðýmýz, pullarýný özenle yapýþtýrdýðýmýz zarflarýn sahipleri nasýl oldu da kayboldu hayatýmýzdan?
O sýký sýký sarýlmalarýmýzda içimizden coþup gelen "caným" lara ne oldu allahaþkýna?
Beynimizin bir zamanlar en güzel yerinde olan tebessümler, kýkýrdamalar yerini sessizliðe býraktý. Belki hayati bir erozyon bu. Ve hiç birimiz bunun farkýnda deðiliz.

"Hayat iþte" deyip geçmeye o kadar alýþtýk ki...

Lavanta kokulu eski çeyiz sandýklarýnýzý açýn. Ýçinde eskimiþler deðil siz varsýnýz. Sizin hayatýnýzýn parçalarý. Onlarý doya doya koklayýn. Yine sarýldýðýnýzý anýmsayýp "caným" diyiverin. Ýçinizde kestiðiniz aðaçlarýn yerine, yine onlarýn dallarýndan yeni fidanlar dikin.
Kendinizi yeniden yeþertin...