Sen yaþamýmýn bir parçasý olmaktan çýktýðýn gün; daha da yakýnýma sokulup kanayamayan bir yara olup çýktýn içimde... eskisinden daha da çok acýyor þimdi sol yaným! Sen benden gittiðin gün, ben yarým kalmýþým meðer... hiç bir iþe yaramayan yarým bir beden býraktýn arkanda...
Sýrtýný karayellere verip giderken ,yüreðimde mevsim deðiþti sanki... sonbahar ve artýk müptelam olmaya baþlayan kara kýþ... hep kýþlara gebe kalmýþ bir yürek býraktýn buz kesmiþ yüreðinle sonumuzu belirlerken...
Sen; herþeyimi gözlerimi kýrpmadan önüne serdiðim insan, yanýnda ufuklara bakmaya ihitiyaç duymadýðým sevgili... sen içimde hala kulaklarýmý çýnlatan aþk uðultusu...
GÝtmek, bitmek, bitirmek zorunda mýydýn? Güneþi bir daha göremeyeceðimi bile bile bunu bana yapmýþ olmaný anlamamý bekleme benden. Güneþimdin , þimdiyse gecemsin... ama öyle bir gece ki; ne yýldýzlarý var ne de ayý... söylesene sen bu kadar zalim miydin hep?
Sen aþký tanýmamýþ , küçük bir çocuktun düþüncelerimde. aþký öðrendiðin için mi gittin benden?Aþk acý çekmektir, acý çektirmektir; yarým býrakmak,yarým kalmaktýr dememiþtim ki sana oysa... aþký aþk yapan acýsýný çekmektir dememiþtim ki...
sen gittin çocuksu düþlerim de gitti, sen bittin guguklu saatimin pilide bitti... sen gittiðinden beri yelkovan olduðu yere sanki park etti.
Hiç bir iþe yaramýyor artýk acýyla ezilmiþ bedenim. Umutlarým kaybedilmiþ bir savaþta sað kurtulmuþ, yüzü yerde gezen bir asker misali... hayallerim korsanlarýn yaðmalamasýna direnememiþ batýk bir gemi sanki... düþlerim kan revan içinde uyanýlan korkulu dakikalardan baþka bir þey deðil ki gittiðinden beri...
bir enkaz yýðýnýndan baþka bir þey deðilim nicedir. Sen kangren olmuþ kolumsun artýk....