Otobüsten indiðinde, kucaðýnda uyuyan çocuk ve bir yýðýn valizle kalakalýyorsun. Neyse ki muavin çaðýrdýðý taksiye yükledi hepsini.
    Tek katlý yamulmuþ evlerin arasýndan, bomboþ yollardan geçti taksi. Eski hamamla tam beþ yüz yýllýk caminin önünden saða saptý. Kývrýlarak ilerlerken, biçilmiþ ot kokusunun yoðunluðu karþýsýnda þaþkýna döndün.
    Saðda, incecik þýrýltýsýyla akan paslý bir oluk; solda ayrýkotlarýnýn boðduðu küçük mezarlýk... Her iki yaný da ýsýrgan otuyla kuþatýlmýþ yolun sonunda, yusyuvarlak bulutlarýn taçlandýrdýðý mavi bir gökyüzü! Uzaklarda, yeþilin açýklý koyulu tonlarýný sergileyerek birer parça vitraya benzeyen tarlalar. Çayýrda plastik oyuncaklar gibi duran ineklerin, çapaladýklarý toprak üzerinde sadece birer kara nokta olan kadýnlarýn görünümü! Açýk havada daðýlýp zayýflamýþ sesler taþýrken rüzgâr kulaklarýna, bunlarýn tümünden geçerek yüreðine sýzan þeyin ne olduðunu düþünüyorsun sen!
    Þimdi görünen açýklýkta, ekili ya da terk edilmiþ topraklar arasýnda bir tek ev kalmýþtý. Araba önünde durunca, tombul bir kadýn belirdi kapýsýnda. Sen hâlâ uyuyor olan çocukla inmeye çalýþýrken, þoför bagajdan valizleri alýyordu.
    Baþýndaki tülbentin ucuna gözyaþlarýný silerek yaklaþan kadýn, “Hoþ geldin!” dedi. Kucaðýndaki çocuðu sýkýþtýrmamaya çalýþarak sarýldý sana. Yanaklarýna kocaman öpücükler koydu. Sonra, dayanamayýp ufaklýðý kollarýna aldý ve o bilindik þapýrtýyý baþlattý. Kýzmadýn, hiç kýzmadýn! Eskiden ne çok kýzardýn oysa! Kýskanýyorsun sanýrdý o; insan yüreðini bozmazsa, mikroptan bir þeycik olmazdý çünkü!
    Yemyeþil, küçücük bir bahçenin daracýk yolundan yürüdünüz. Baþýyla köþede bir yerleri göstererek, “Kýzým gelene kadar büyüdü iþte çilekleri!” dedi.
    Þaþýrtýcý bir biçimde hâlâ uyuyor olan çocuðu saðýný solunu desteklediðiniz yastýklarla güvene alýp, evin her yerine mis gibi çay kokusu yayan mutfaða geçtiniz.
    Önceki gecenin hazýrlýklarla geçirilmiþ olduðunu masadakilerden anlýyorsun.
    “Ondan da ye, bundan da ye.”
    “Kesinlikle þunun tadýna bakmalýsýn!”
    “Bunu sizin için piþirdim.”
    “Kupkuru kurumuþsun yine.”
    “Ah, ben orada olacaktým ki!” diyor.
    “Ama deðilsin!” diyemiyorsun. “Akþamüzeri, sokaktan geçiþimi camlarda beklemiyorsun artýk. Sepetle zeytinyaðlý dolma salmýyorsun aþaðýya. Kek, börek! Ýyi ki salmýyorsun, salmýyorsun da; ben de kaptýrmýþ yaþam savaþýna kendimi, delirmeye zaman bulamýyorum,” diyemiyorsun.
    Çayýn daha bitmeden fýrlýyor ayaða, hemen yenisini dolduruyor. Anneni sorup selam söylüyor. Vereceðin yanýtý bile bile -unutmuþ olamaz- “Ýþler nasýl?” diyor.
    “Hep ayný!” diyorsun.
    “Bir hafta çok az deðil mi be kýzým.”
    Daha fazla izni kimseye vermediklerini söylüyor; kafandaki karmaþadan þaþkýn, tabaðýndakileri didikleyip duruyorsun. Sonra, anlamýyorsun nasýl olduðunu, kendiliðinden dökülüveriyor o sözcükler. “Çok sýkýldým, çok yoruldum!” diyorsun.
    Kadýn altdudaðýný sarkýtýp küçük bir çocuk gibi baþýný öne eðerken, sanki senin üzerinden tonlarca aðýrlýðýnda bir yük kalkýyor. Titreyen sesiyle, “Kalabilsem kalýrdým!” diyor.
    Ancak o zaman ayýrdýna varýyor, “Hayýr hayýr!” diyorsun heyecanla, “Demek istediðim o deðil. Ben... Ben yalnýzca buranýn bana iyi geleceðini sanýyorum; hepsi bu!”
    “Gelir gelir!” diyor burnunu çekerek. “Buranýn sessizliði iyi gelir, serinliði iyi gelir insana. Çocukla ilgilenirim ben, sen dinlen!”
    Uzanýp, masanýn üzerindeki elini sýktýn. Homurtulu bir motorun sesiyle bölünmeseydi o an, belki de yanaðýna bir öpücük bile koyacaktýn.
    Bahçeye birlikte çýkýyor, yere çömelmiþ öðretmen emeklisi akrabanýzý kartondan bir kutuyu ters çevirirken buluyorsunuz. Adamýn karýsý yaný baþýnda iki büklüm! Elinden sarkan et parçalarýyla gülünç bir pusuya yatmýþ; heyecandan tir tir titriyordu zavallý.
    Silkinerek ayaklanan kedileri görünce, irkiliyor kayýnvaliden. “Ýstemediðimi söylemiþtim aðabey, niye getirdin bunlarý?” diyor öfkeyle.
    “Ýstersin istersin Feridee, çok ciciler çook, heh heh he!”
    Yaþlý kadýn baþýný güçlükle doðrultup, ters ters kocasýna baktý. “Ben demedim mi ‘sevmiyor’ diye, bu iþler zorla olur mu hoca?” dedi.
    “Sen karýþma Þaziye! Feride, bizdekilerin sayýsý on beþi geçti, bunlarla yirmi; bakamýyorum artýk kýzým; kapý dýþarý etmeye de gönlüm razý olmadý. Ne yapayým be yavrum!”
    Seni yeni görüyormuþ gibi yapýp, “Ooo bu haným kýzýmýz da kim, gelin haným mý yoksa!” dedi.
    “Evet, bu sabah geldi.”
    “Hoþ geldin kýzým. Þaziye, bak, Feride’nin gelini.”
    Yaþlýlýktan sulanmýþ fýrlak gözleriyle uzun uzun baktý kadýn. Sonunda, “Haa, iyi iyi!” dedi baþýný sallayarak.
    Daha iki dakika geçmeden kocasýnýn böðrünü dirseðiyle dürtüp, “Kim dediydin kim?” diye sordu.
    Kedilere, yerdeki torbadan çýkardýðý et parçalarýný vermeye baþlamýþ olan adam, “Elinin körü!”dedi öfkeyle.
    Kayýnvaliden bir adým atýp aranýzdaki boþluðu kapattý, “Ablamýn beyin damarlarý týkalýymýþ da, ondan böyle! Sen kusura bakma!” dedi.
    “Boþ ver!” diyen mimiklerle sallamýþtýn elini.
    Konuklarýn akþama dek kalacaðýný öðrendiðinde, “Gelin de bu sabah geldiydi; yol yorgunu!” diye birkaç kez yinelemiþ, oralý olmadýklarýný görünce üzüntüyle sana bakmýþtý.
    Yemek servisi yaptýnýz, sonra bulaþýk yýkadýnýz; çay demlediniz, yine bulaþýk çýktý; tabaklarda etli meyvelerden geriye çöpler kaldýðýnda da durum deðiþmedi.
    Al sana, kendine gelip dinlenmen için köyden bozma sessiz bir ilçede bir haftalýk tatil!
***