Gözümü hayata açtýðým zaman daha çok küçüktüm. Övgüler Allah’adýr ,kula övgü
olmaz ama bazen de ister istemez kiþiler ister istemez övgülere maruz kalabilir. Hiçbir zaman kendime övgüler yaðdýrmayý da sevmem,ama bunlarý anlatýrken de ister istemez övgüye maruz kalacaðým.
1966 Ocak ayýnýn yedisinde dünyaya gelmiþim,gözümü dünyaya o zaman açmýþsam da asýl olarak dört yýl sonrada hayata gözümü açtým, nasýl olur bu iþ derseniz, 70 li yýllarýn en baþýndan bu güne kadar süregelen hafýzamda kendi yaþantýmýn bizzat canlý hayalleridir. Asla anlatýlanlardan etkilenerek yaþanmýþ gibi hafýzada oluþan hayaller deðildir. Bazý kiþiler vardýr ki çocukluklarýný anlatýrken bazý þeyler o kadar ilginçtir ki anlatýlamaz. Kiþi anlattýðý olayý anlatýrken , yaþadýðýný zanneder. Çünkü ona o olay anlatýlýrken veya birileri konuþurken hayal ederek onu yaþamýþ gibi olur. Oysa ki anlattýðý olay olduðu zaman o kiþi daha beklide dünyaya gelmemiþ yada daha kundakta bebektir.
Çocukluðumda oldukça zeki ve bir o kadarda afacandým , yaramazlýklarým tüm mahalle tarafýndan bilinir ve ona göre tedbir alýnýrdý. Ablalarýmýn okula gidiþleri dolayýsýyla daha dort yaþýnda mýsýr taneleriyle okuma yazmayý çözmüþtüm. Çok garip bir yapým vardý ,ablalarýmýn koyunlarýnda onlarýn anlattýklarý masallarý dinlerken kendi kendime bir dünya oluþuyordu zihnimde. Tabi o zamanlar televizyon yoktu , daha deðiþik bir muhabbet ortamý vardý. Küçükler kendi köþelerine çekilir masallar oyunlar oynarken büyüklerde kendi köþelerinde ayrý bir dünya içinde yaþarlardý. Çok mükemmel bir tablosu vardý o zamanlarýn, küçüklerle büyükler arasýnda net bir çizgi vardý . hiçbir kimse bu çizgi aþamaz aþtýðý zamanda gerekli cezayý alýrdý. Edep vardý ,bir örnekle kýsa olarak geçecek olursam , küçükler büyüklerin yanýnda çay içmez ve arkalarýný dönüp oturmazdý. Bu arka dönüp oturmanýn karþýlýðýnda aldýðým bir cezayý asla unutamam. Babam bana yeni bir kazak almýþtý pazardan okadar çok sevinmiþtim ki anlatamam, hemen kazaðý giymiþ zevkini çýkartýyordum ve de oldukçada sevinçliydim. O sevincin etkisiyle olacakki babamlara arkam dönük oturmuþum. Senmisin arkasýný bize dönen eline aldýðý gibi kazakta gitti , yediðim sopaya deðil kazaða halen yanarým.
O zamanlar evimizin aþaðýsýnda hafif bayýr bir kum bahçe vardý. Þu an sel sularýnýn getirdiði çamurlarla eski yamaçlýðý kalmadý dümdüz oldu. Orda çok oynardým küçükken. Kocaman yabani otlar vardý,bahçe kullanýlmadýðý için yabani otlar tarafýndan istila edilmiþti .yukarda büyük bir düzlük ve düzlüðün bittiði yerdede yamaç baþlardý,yamacýn tam baþýndada büyük bir tut aðacý vardý .tut aðacý oldukça büyüktü bir dalýndada salýncak vardý. Yamaç yere doðru salýnýrken inan okadar sevinçli oluyorduki insanýn içi gidiyordu bir an. Çoðu kez düþerdik bu þalýnçaktan otlarýn ve ýsrgan otlarýnýn içine, çoðu kez de vucudumuza batan çalýlar olurdu. Koþarak salýncaða giderken yalýnayak bacaklarýmýz tut aðacýnýn köküne vurur ayak parmaklarýmýz yara olurdu, okadar büyük yaralardýki anlatýlamaz,ama tez unuturduk. Gördüðümüz yýlanlar olurdu bazen üzerlerine basardýk, korkudan ödümüz patlardý. Çok güzel yýllardý onlar.
Gün geçti büyüdük artýk , o atlarý geçtik boy olarak ama asýl otlarla,ýsýrganlarla karþýlaþtýk. Hele yýlanlar inanýlmayacak kadar çok.