Bazen kelimeleri yetiremezsiniz duygularýnýza...
Kalemi alýr kâðýda dökersiniz hissettiklerinizi;
Kalem diliniz, kâðýt söz dinleyen dostunuzdur artýk.

Bazen duygularýnýz hiç olmadýk bir yerde ve bir zamanda patlak verir,
Dil yetmez duygularý söze dökmeye...
Anlatmaya çalýþýrsýnýz kimseler anlayamaz sizi.

Ýþte o zaman yalnýzca beyaz kâðýt kucak açar size,
Kaleminiz de varsa farklý bir dünyada
Farklý bir boyut kazanýr açýlýrsýnýz enginlere;
Duygularýnýz kayýk, kaleminiz kürek, beyaz kâðýt bir derya olmuþtur...

Nakkaþlar gibi nakýþ nakýþ iþlersiniz duygularýnýzý;
Kalem iðneniz, sözcükler ipliðiniz, kâðýt ipekten kumaþýnýzdýr...

Bir ressam inceliðinde dizelerle resmedersiniz sözcükleri, o eþsiz beyaz dünya üzerine;
Kaleminiz fýrça, beyaz kâðýt tuval, hisleriniz kaleminize yön veren ilham kaynaðý, duygularýnýz ise yaðlý boyanýzdýr artýk...

MUHAMMED AKBAÞ