Gözümü açmak istiyorum! bir aðýrlýk var göz kapaklarýmda, kirpiklerim birþeyleri yýrtacakmýþ gibi zorlanýyor. Yürümüyorum ama sarsýldýðýmý, sanki koþtuðumu hissediyorum,ve ayaklarýmý bir salýncakta uzatmýþ sallanýyorum.

Yürümüyorum fakat kulaklarým, yanaklarým ve burnum içinden geçtiðim rüzgarýn soðukluðunu hissediyor. Bir süre sonra göz kapaklarýmdaki yükün biraz ýlýk ve ýslak olduðunu anlýyorum.

Ýçimde vücudumun neresinde olduðunu bilemediðim bir acý hissediyorum, oysa garip bir huzur ve dinginlik kaplý her yaným.
Tüm gücümle karanlýðý yýrtmak için kirpiklerimi zorluyorum ve birden kýrmýzý, kýpkýrmýzý bir ýþýk gözlerimden içime doluyor ýþýkta oynaþan þekilleri görüyorum, seviniyorum.

Son bir hamleyle gözlerimi aralarken kirpiklerim kýrmýzý ýslaklðý bir býçak gibi yýrttýðýnda açýlan delikten gözlerime ikindi vaktinin güneþsiz duru ýþýklarý sýzýyor, hala ayaklarým salýncaktan sarkýyormuþ çasýna rahatým.

Gidiyor olduðumu fakat yürümediðimi farkettiðimde, kafamý baþka bir baþýn arkasýna yasladýðýmý, salýncak sandýðýmýn bir baþkasýnýn sýrtý olduðunu anladým. Minik ellerimin dedemin sakallarýna dokunduðunu çok sonra farkettim.

Bir süre sonra kýrmýzý ýlýk sývýnýn yanaðýma doðru aktýðýný anlarken ilk gördüðüm dedemin, sokak taþlarý üzerinde hýzlý, hýzlý koþan yün çoraplý ayaklarýydý. Kafamý kaldýrmaya çalýþýrken yanaðýmdan süzülen sývý çeneme doðru akmaya ba?lamýþtý bile.

Caminin yanýndan hýzla geçerken artýk çarþýya akþam karanlðýnýn inmeye baþladýðýný ve içimde yerini bilmediðim acýnýn, kafamýn bir yerlerinden geldiðini anlýyor ve kasabayý ikiye ayýran nehrin üzerindeki köprüden geçerken dedemin hýrýltýlý soluk alýþ veriþlerini artýk daha çok duyar oluyordum.

Bahçesinde dün yaþýtlarýmla oynayýp terlediðim saðlýk ocaðýnýn merdivenlerine geldiðimizde, hemþirenin beni kucaklayýp içeriye doðru koþarken, sýcak ve ýlýk bir yük tekrar göz kapaklarýmý kýrmýzý ve kara
bir sonsuz boþluða kapatýyordu.

..... Ne kadar sonra olduðunu bilmediðim bir tekrar yaþayýþ gibiydi þimdi göz kapaklarýmdaki aðýrlýk.

Az önce "günaydýn" demiþmiydim, cevabýný almýþmýydým, yürüyormuydum, koþuyormuydum anlamýyordum.

Kulaðýmdaki ses: "bana yarim deme ben senin yarin deðilim"
diye baðýrýyor, göz kapaklarým açýlmak istemiyor, kirpiklerim en keskin uçlarýyla aðýrlýðý yýrtýyor,
çenemden aþaðýya ýslak, ýlýk bir kýrmýzý damla ilerliyordu.

Kapatmaya çalýþtýðým cep telefonumun ýþýðýnnda görünen
"yarim" yazýsýnýn üzerine damlayan kýrmýzýlýk yeþil ýýþýðý tamamen kaplarken "yinemi beynimden vuruldum"sorusu aklýmda dörtnala koþuyordu...