Geride bir kýrýk kol,
yok bir bacak ve
“Rolümü istiyorum”
diye aðlayan kelimeler býrakarak,
Göçüp gitti birimiz, en gerçek oyuna.

Halbuki, biz...
Tozunu soluduk yýllarca
Aldýklarýmýz da oldu;
Ama aldýðýmýzdan çok
Býraktýklarýmýz vardý
ve gözyaþlarýydý gülüþümüz
Hüzünbaz lobilerde.

Ne gecemiz vardý cebimizde ne de gündüzümüz.
Kunduz düþleriydi, her oyun bitiminde gördüðümüz.
Dinlenmek yasaktý, vardiyasýz iþçilerdik;
Alkýþlara yenilirdi bölük pörçük uykularýmýz.

Beslenme çantamýzda draje draje
Baklavalar, ilaç þiþelerinde çorbalar
Kýrmýzý haplar, kahvaltýmýz olurdu.
Maviler akþam yemeklerimiz.
Ve üç öðün çay yerdik, þekersiz demli.

Küsmek yoktu, hep bahar kokan sahne arkalarý
Provalar, ezberler ve perde vardý.
Boþ koltuklar önünde, direniþlerimiz
Ýsyanlarýmýz vardý, hainliðine utanmaz Shakespeare’in

Kepenk indiren tiyatrolar gördük,
Yakýþtýramadýk; kendimize, kentimize
Rol için yanan ateþler gördük;
Kül oldular her biri, daðýldýlar
Büyük balýklarýn daldýðý, küçük sürüler misali.

Kaybetmeye yabancý tiyatro oyuncularýydýk
Hani yemin etmiþtik kopmamaya,
Çam aðaçlarýnýn dikenleri gibi
Ne yaz ne kýþ.