Anahtarýný bulup kalbimin derinliklerinden
bütün kapýlarýný açtýðýmý anladýðým an hayatýn,
kainatýn öðrendiðim zaman ibaret olduðunu mucizeden,
kavrarým yaþamýn bir parçasý olduðunu, sanatýn.
Ve yine anlarým yokun olmadýðýný, aþkýn ise yok olduðunu.
Sessizlikte seni arzulayan o sesin ilah uykusu gibi baþlayýp, bittiðini
ve durmaksýzýn gidiþimin
anlarým bir çember etrafýnda budalaca döndüðümü.
Gözlerin anlattýðýna inandýðým andan bu yana
hala inanýyorum ama sözleri de unutmadan
yokun olmadýðýný aþkýn ise yok olduðunu kavradýðým zaman
eminim acý çekmeyeceðim aþkýndan
anlattýklarým iþte o son gün
o son gün kapýyý açarken çekeceðim son zulüm
anahtarý bendeyken,
kalbim aklýmýn korumasýnda güvendeyken
geçeceðim cesur ve sessiz adýmlarla
benim amacým vardý unutturdu aþkýn
þimdi ise yalnýz zaman lazým
öðrendim savaþýn üstünlüðünü
kaybettiklerimin bir bir bana döndüðünü
ve buldumya hayatý en daðýnýk yerlerden
kimse karþý koyamayacak bana
ne aþkýn, ne de öfkem
zaten yokun olmadýðýný aþkýn ise yok olduðunu kavradýðým an
yalnýzca bir aþk kalacak
emin ol o da sana olmayacak.