Seni ilk tanýdýðýmda mevsimlerden hangisiydi, aylar hangisini gösteriyordu, yýl hanesine neyi yazýyorduk, akrebin nerede, yelkovanýnýn ise onu ne kadar geride veya ileride takip ettiðini bilmiyordum.
Aðaçlar vardý ama yapraklar sararmýþ mýydý, çiçekler yeni mi açýyordu, yoksa tomurcuða henüz mü durmuþtu, havanýn en þiddetli olduðu zaman mýydý, yerde kar var mýydý, bardaktan boþanýrcasýna yaðmur mu yaðmaktaydý, yoksa tir tir titreten soðukta mýydýk, nasýldý bilmiyorum, neredeydik hiç bilmiyorum...
O gün ben kaç yaþýndaydým, kaçý devirmiþ, kaçtan gün almýþtým, yoksa sýfýra sýfýr elde var sýfýr mýydý?
Seni tanýdýðýmda insanýn yüreðini eriten bir güzellikle gülüyordun.
Sen gülüyor, sana bakan herkesi de güldürüyordun.
Sen gülüyor, herkes senle birlikte gülüyordu.
Sen gülüyor, herkes mutlu oluyordu.
Neredeydim?
Hangi þehir, hangi kent, hangi mahalle, hangi cadde, hangi sokaktý?
Neresiyse orasý bilmiyorum ama orada sen vardýn sadece...
Saçlarýný rüzgara kaptýrmýþ, gözlerini karþýya dikmiþtin.
Komik ama,
Bir kedi kocaman bir köpeði kovalýyor, sen onlara bakýp gülüyordun, onlarsa canhýraþ koþuyorlardý.
O an için fark etmedim, bana mý gülüyordun, köpeðin kediden korkmasýna mý, yoksa kedinin köpeði kovalayacak cesaretine mi?
Bilmiyorum.
Bildiðimse senin güldüðün, benimse sana hayranlýkla baktýðýmdý...
O günden kadar öylesine güzel gülen, öylesine içten gülücükler yayan, çevresini o kadar mutlu eden, her yana neþe saçan bir gülüþ daha gördüðümü hatýrlamýyorum.
Bundan sonra da görür müyüm bilmiyorum.
O gün hayatýmýn en güzel, en mutlu, en neþeli, en þen ve en þakrak günüydü.
O gün yaþadýðýmý anlamanýn günüydü...
Yaþamak için sebeplerime sebepler katan bir gündü...
Bir andý ama bir ömre bedeldi.
Bir bakýþtý ama yüreðimi yakan tek bakýþtý.
Bir defa göz göze geldik ama hayatým boyunca senin gözlerine baktýðýmý ve seninde bana severek baktýðýný düþünmeme yetmiþ, hatta artmýþtý bile.
Ama þimdi o gözleri yeniden görmek, o gülüþle yeniden kendimden geçmek, o bakýþla hayatýmý deðiþtirmek istiyorum...
Nerdesin söylesene...
Bakýþýnda adýn yoktu...
Adresin, telefonun veya herhangi bir kaydýna da rastlayamadým.
Sadece sendin ve sadece etrafa neþe saçan gülüþün, içten bakýþýn, beni kor gibi yakýþýn vardý...
Þimdi sen yoksun...
Zaten o güne kadar da hiç olmamýþ, ondan sonra da...
Baktýðým hiç bir yerde de sana rastlamýyor, senden bir tek iz bulamýyorum.
Sen vardýn orada, ben vardým orada ve mutluluk vardý orada.
Þimdi ne sen varsýn, ne ben, ne de orasý...
Tekrar gelsene oraya, adýný bilmediðim yere...
Tekrar gülsene bana, tekrar içimi ýsýtacak mutluluðu salsana bana.
Hep bana, sadece bana, yalnýzca bana gülsene.
Gel iþte yalnýzca gel...
Yeniden gülüþünle gel bana...