Çocuk saflýðýnda ve kötülüðü unutmuþ kalbimle severken seni, buram buram sen kokan hayal çiçekleri yetiþtiriyordum ve ayrýlýðý hiç barýndýrmamýþtým aklýmda. Hiç hazýrlýðým yoktu; ayrýlýðýn, bu ansýzýn geliþen, geliþine. Geliþinin haberini, bir felaket tellalýndan beklemiyordum elbette; ama en azýndan senden, yaþadýðýmýz güzel günlerin hatýrýna, dostça bir sesle, dostça bi “Elveda!” beklerdim.
Ayrýlýk, bütün kuvvetiyle, üzerimize saldýrýrken ve buna teslim olmuþ, yorgun bedeniniz tarafýndan buna mecbur býrakýldýðýmda, teslim olurdum.
Ama yine de bir an kollayýp, mesela:
Alacakaranlýðýn puslu koynunda,
Ya da bir sokak lambasýnýn, sarýmsý coðrafyasýnda,
Bi bakýþta vurulduðum, kara gözlerinizle buluþup,
“Demek gidiyorsun haa!” diye baþlamak isterdim, ayrýlýða karþý savaþýma. Ardýndan yokluðuna dair bir kaç söz dökülürdü belki, isyancý dudaklarýmdan.
“Yokluðun, benim için yalnýzlýk.” Diye baþlardým. Sonra yalnýzlýðýn, amansýz bir hastalýða bedel sancýlarýna dair bildiklerimi ve korkularýmý: “Yalnýzlýk ise, gönlünde yücelttiðinin terkinden sonra düþüldüðünde; kurtulmanýn imkânsýzlýðý konulu, onlarca ve ünlem iþaretleriyle noktalanan cümleler yumaðýnýn, beyni zonklatan sesleriyle baþ baþa kalýnan bir çöl. Ne yana baksan boþluk! Ne yana baksan yokluk! Ne bir harita var elinde kurtuluþa dair; ne de kuzeyi sen olan bir pusula.” diye anlatmaya çalýþýrdým. Sonra ayrýlýða karþý savunmama son verip, karþý taarruza geçerdim belki. Attýðým ilk mermi:
“Gitme!” olurdu. Ve sonra seni de yanýma çekme üzerine:
“Savaþ yaþadýðýmýz güzel günler için; yüreðinde yazan sevdanýn verdiði güçle savaþ.” diye, yine “Gitme!” ile noktalanan bir cümle kurardým. Belki de bu cümlede sesime, istemeden de olsa, yalvarma duygusu yüklenirdi. Sesimden bu duyguyu atmadan:
“Gidersen eðer, umutsuzca baktýðým bu hayat ufkunun sonunda seninle açýlan umut kapýsý, yüzüme bir kere daha kapanýr.
Gidersen eðer, gönül bahçemize ektiðimiz hayal çiçeklerimiz solar.
Aklýmýn, sonsuz düþünce topraðýnda, içlerinde hep seni taþýyan, dikenli ütopyalar türer.
Gidersen eðer, hayallerimizi mýsralarýna özenle iþlediðimiz þiirimiz, aklýmýzýn tozlu unutulan raflarýna kaldýrýlýr.
Sen kýrlarýn üstünde, gözlerim gözlerinin derinliðinde; sana okuduðum türküler, sessiz kalýr.” diye, o an için aklýma gelen “Gidersen eðer:” ihtimallerini sýralardým. Belki ardýndan:
“Gitme! Beni, hayallerimizi, þiirimizi, türküleri sensiz býrakma.”diye baþlayan ve:
“Gitmeyeceksin deðil mi? Ekmeyeceksin deðil mi, bir tohum gibi beni; yalnýzlýðýn çölüne? Orda dost sesleri yaðmur olup yaðsa da üzerime, yeþerip kurtulamam yalnýzlýktan.” þeklinde geliþen ve:
“Atmayacaksýn deðil mi beni; ayaðýmda sevdanýn prangasý, sensizliðin denizine? Sevdanýn prangasýndan kurtulup, çýkamam sensizliðin üzerine.” diye sonuçlanan; ayrýlýðýn depresifleþdirdiði sözlerimle ve yorgun düþen bedenimle, son mermimi atardým.
Ama olmadý. Ne bir son sözümüz oldu bizim. Ne de son bir bakýþýmýz. Nerden geldiðini bile anlayamadýðýmýz bir deprem gibi geldi ayrýlýk; bu güzel beraberliðin temeli olan aþkýmýzýn üstüne.
Olmadý. Çiçeklerimiz soldu, þiirimiz unutuldu ve ben hala yalnýzlýk çölünden kurtulmaya çalýþýyorum, baþka bedenlerle. Ama kime baksam seni görüyor, kime baksam seni duyuyorum. Ben hala yokluðunla çýkan depresif fýrtýnayla boðuþuyorum, sensizlik denizinde.