çok kalem uzattýlar bana. kabul etmedim. bakmadým bile verdikleri kalemlere... benim deðildi uzatýlan kalemler, görmüyor, ama biliyordum benim olmadýklarýný. bir insan baþkasýnýn hayalleriyle yaþayabilir mi zannediyorsun... baþkasýnýn kalemiyle yazabilir mi..
çocukken dinlediðim (ama okumadýðým, sadece dinlediðim) masallarý andýrýyordu bu kalem mevzusu. kalemini gece yarýsý düþlerinde kaybetmiþ biriydim bu masallarýn birinde... kalem kaybolur, düþ kabusa çalar... ellerim acýr, gözlerim kanardý. dost sandýðým yüzler, meðer soluk birer maskeymiþ, hepsi üstüme gelir... kalemi mi kim bana verecekti...
kalemimi kendim aramadým mý sanki günlerce, gecelerce.. bakmadýðým bir yer kaldý mý zannediyorsun. masallarda kaybolan kýlýçlar gibi, o da kaybolmuþtu. þeytan mý aldý bilinmez, getiren çýkmadý daha... beklemeli mi, peþinden mi koþmalý. yoksa ikisi de ayný yolun yolcusu mu... son durak nerde... inmek istiyorum, yordu bu yolculuk.
umutlarýmý mý alsam attýðým çöp kutusundan... umutlar kötü deðil miydi...
verdiðim savaþtan bile habersiz, bir savaþýn içindeydim aslýnda. yendiðini sanarken, hep yenilen tarafta olan. bu savaþlarýn birinde düþmüþ olsa gerek kalemim. katili hatýrlamýyorum. yeni bir kalem istemiyorum...