Seninle ayný þehirde yaþadým bir zamanlar. Bazý þeyleri kendim seçemedimse de güzeldi.

Ayaðýmýn altýnda ezilen kaldýrýmlarda biraz önce senin yürüdüðünü düþünmek güzeldi. Kalabalýk bir
caddede birden karþýma çýkman, omuzuma dokunarak geçmen, kokunu duyabilmek arzusuyla
daha derin bir nefes almam, geri dönüp bakabilmek için bahane aramam, arkama döndüðümde senin de bana bakýyor olma ihtimalini düþünmem... güzeldi.


Bir kere bile dönüp bakamadým oysa. Senin de dönüp baktýðýný hiç sanmýyorum. Þehrin kalabalýk bir caddesinde kaybolurken gölgelerimiz, birbirine tesadüfen çarpmasý muhtemel iki yabancýydýk.


Esmer çirkinliði(mi) emanet etmiþtim gözlerine. Senin hiç haberin olmadý bundan. Bir çiçeðin yanaðýný okþayan bir rüzgar gibiydin iþte. Habersiz, kimsesiz deli deli eserdin yüreðimin bayýrlarýnda. Ben boynu bükük bir kýr çiçeðiydim, bir rüzgarýn titrek dokunuþlarýna muhtaç.



En dik uçurumlarýmda sakladým sana kokularýmý. Ulaþýlmaz olaný yakýþýr diye düþünmüþtüm sana. Öylesine ulaþýlmazdýn iþte.


Zaman ayrýlýðý öðreten en eski ustamdý. Elimde çekiç, her gece yüreðimin tavýnda dövdüm gözlerini. Öyle
bakma dedim, öyle bakma. Sen baktýn ben vurdum. Sen baktýn ben vurdum. Ne kadar çok sevmiþim oysa. Hiç uyumadým. Elimde çekiç, aklýmda gözlerin, þehrimin kimbilir hangi evinde sen...



Þimdi denizi olmayan bir þehirdeyim. Bir sonraki gemiden inmeni bekliyorum. Rýhtýmý olmayan bir banka oturmuþum. Ýncecik bir kar baþladý. Hala gelmedin. Ben kimim ki. Gemi, bank, deniz, þehir, rüzgar, çiçek... Yok, yok. Hiç kimseye sýrýlsýklam aþýk olmuþ bir þair....