Doðru muydu karanlýðýn her kaybediþi görünür kýldýðý...?Ýçimdeki yokluðu yüklediðim anlamlardan sonsuz boþluk akarken düþlerime,tükenecek baþka bir öykü kalmadýðý gerçeði hangi yalandan daha inandýrýcýydý...?
Ve düþlerimi törpüleyen bu paslý dünyanýn grameri,tükeniþin kýstýrýldýðý cansýz sözcükler anlatabilir mi sisli bir bulut üzerine simsiyah kapanmýþ yaðmurun öyküsünü...?

Yüreðim bir budak ve düþlerine inat bir gerçek öyküsü saklý topraðýnda...Avcumda her zaman bir hüzün rengi,böyledir iþte yüzümle gözlerim arasýndaki çeliþki...Yüreðimi avcuma aldým ve kilit vurdum artýk sahte oyunlara,ilkel hecelere geçit vermez bir sýratta can bulmalý artýk yüreðim...Yitip giden sorular ve inandýðým herþeyin el yapýmý bir yalana sýðmasýydý en çok parçalayan düþlerimi...Yüreðimi gözlerime gömdüm ve sadece kendime inandým,uçurumun kenarýndaki cýlýz bir papatya kadar kendimim artýk,hiç olmadýðým kadar...

Öyküsüz bir savaþýn yangýn yerinde gezinirken hala,cephe gerisinde kaçak bir çocuk yüzüyken sadece,hedef olduðum mayýnlar arasýnda ölümümü ararken,içine karanlýk düþen gözlerimin alacalý yeþili yaban olduðu kadar yalan kurþunlara hedef oldu ve siper çukurlarýnda sadece susmak kaldý bana,ki içinde bozgunlar,ki içinde enkazý kaldýrýlmamýþ bir depremin dumanlarý vardý...Mavi ufka uzanan gökyüzünde kanatlanan tüm martýlar kýta eskitirken mevsimden mevsime,benim tüm baharlarým gri gölgelere bezeli kaldý...Betondu bu mevsim,dipsiz kuyularý betondan karýlmýþ ve yollarý hep boþluða açýlan bir gidiþe tutsak martýnýn gözlerindeydi umut belki sadece...

Ve þimdi,'þimdi' adýna tüketilen tüm imgeler hangi sözcüðü karþýlýyorsa,ve'þimdi'nin yazgýsý hangi gerçeði yalanlýyorsa en çok,benim öyküm an'a esir bir bekleyiþe,kolayca kýrýlacak nesneler arasýnda tutunacak birþey bulamayýþa inat umuda yansýyan bir suret olmalý artýk...
Tuzla buz cam kýrýklarýný toplarken elime batan hayat hayallerimi hangi daðýn ardýna devþirdiyse,en çok orada kanamalý artýk düþlerim...Paramparça yokluklarý bölüþtüðüm martýnýn gözlerindekiniyse en çok kendimi bulduðum yakamoz þehrinde býrakmalýyým ki o kentin mavisine vurgundur artýk bu umut...Bir anlamý olmalý artýk bu kayboluþun,zemheri vurgunlarda yokoluþuma inat yeni bir suret yaratmalýyým kendime,býraktým bu sýzýlý oyun sonsuza dek sürsün...

Sýr ve zehrimi yükleyip bu intikam öyküsüne,anahtarsýz bir mevsime ayarladým ölümü,ürkmesin diye yýldýzlar...Ve kalabalýk bir hüzünde belki tekrar dirilmek üzere yalnýz bir yaðmur serdim düþlerime,kan damlýyor uykularýmdan belki ama,sabahlarýma güneþ serdim...Mevsimsiz bir aðrýdan geldim bu yaðmura,geride býraktýklarým;düþ hekimleri,sargýlý zamanlar,damakta akasya tadý ve ölümsüz yaban hikayeleri...Kumdan gözlerim camdan heceler ararken,karanlýða inat ayýþýðýnda saklý sýrlar büyüttüm,öfkenin ve acýnýn kuytusunda rüzgarýn koynuna saki yaðmurlar çürüttüm...

Herþeye,tükenmiþliðe,yalanlara,sahteliðe,bu cehenneme,bu kanlý nefrete inat neme doymuþ bir buluta tutundum bu gece ve ölümün metal sanrýsýný bulutlara yükledim sadece,yaðmur yaðsa öleceðim...Ve ölüm çözer ancak bu tükeniþin sýrrýný,sadece ölüme kanar artýk gözlerim,umudumun saklý olduðunu sandýðým sahte yüzlere deðil...

Neden ölüm,neden hiçbir bulut yaþayamaz senin gözlerinde...?Ýtirazým zamansýzlýðýna sadece,varlýðýna deðil...Herþeye raðmen yaðmur yaðmalý artýk ve ellerim kayýyor yavaþ yavaþ tutunduðum herþeyden...

Baðýþla ölüm,bu karanlýk yaðmuru ben seçmedim...!