Ey Lefkoþe, kalmýþ bize ancak bir ucun;
                         Gitmiþ yarýdan fazlasý on bir burcun…
                         Elden çýkacak yavaþ yavaþ eldeki de
                         Gülmezse bugün yarýn mukadder yolcun.



Rüzgarýn uðultusu gecenin karanlýðýna musiki tadý katýyordu. Kimsesiz kaldýrýmlarda tek baþýnalýðýn tadýný çýkarýrcasýna yürüdü. O yürüdükçe kaldýrýmlar büyüyor, yol alabildiðine uzuyordu. Karanlýk ruhunu kaplarcasýna bütün etrafý sarmýþ, onu tarifi mümkün olmayan duygular içerisinde geçmiþin o izbe köþelerine doðru sürüklemenin tadýný çýkarýyordu. Geçmiþ; çok uzak bir kavram deðildi onun ruhuna. Sanki o anlarý tekrar tekrar yaþarmýþçasýna bütün bedeni akýl almaz bir biçimde titriyordu. Sahi ne olmuþtu, onun ruhunda bu kadar derin izler býrakan neydi?
     Ardý arkasý kesilmeyen sorular sigarasýnýn dumanýnda bir bir kayboluyor, sonra her nefeste tekrar bütün ruhuna doluyordu. Daha ne kadar devam edecekti bu sonu meçhullerle biten düþünceler. Kader en acý oyununu ona mý oynuyordu? En çokta karanlýðý seviyordu ve kimsesiz kaldýrýmlarý. Bir tek onlar anlýyordu ýzdýrabýný, çünkü ayný kaderi yaþýyorlardý. Gecenin bitmesini hiç istemiyordu. Güneþ etrafý aydýnlatýrken onun ruhunu karartýyor çilelerin en büyüðünü ikram etmenin sevinciyle bütün insanlarý neþelendiriyordu. Bir ara kadýnýný hatýrladý ve aslan parçasý oðlunu…
Gül bahçelerinde vardý gülden bir kýz
Duydum, ki güzel düþüyle kalmýþ yalnýz!
Ey Kýbrýs’a yollanan uçaklar, benden
-Allah için olsun-ona-bir gül atýnýz!
Onlarý ne zaman hatýrlasa topal bacaðý ve kopan kolu kabus gibi bütün ruhunu ilmik ilmik sarýyor, göz pýnarlarý çaðlayanlara inat akýþlarýn en güzeliyle yanaklarýndan topraða bir bir akýyordu. Ne yapýyorlardý acaba, belkide cennetten onu izliyorlardý, kim bilir belki de Allah’a dua


ediyorlardý onun için. Oðlunun kanlar içerisindeki körpecik bedenini hatýrladý ve saçlarýna dokunmaya kýyamadýðý, gözlerine bütün dünyayý feda edebileceði yarini…
Savaþ biteli otuz yýl olmuþ, fakat Mehmet Çavuþun içindeki savaþ hala bitmemiþti. Kollarýnda kaç tane aslan can vermiþti. Kaç yürek yangýný ruhunun bütün izbe köþelerini sarmýþtý. Anavataný, Anadolu’yu ölmeden önce bir görsem diye geçirdi içinden… Acaba orada ki insanlarda bu kadar vurdum duymaz olan bitenden habersiz miydi? Neydi bu insanlarý bu kadar deðiþtiren. Sanki o kabus gibi anlarý bu millet yaþamamýþtý yada yaþayanlar bunlar deðildi. Vatan, Bayrak ve Hürriyet için Urumla savaþýlmamýþ mýydý, katliamlara son vermek için binlerce yiðit topraða girmemiþ miydi? Bütün bunlar nasýl unutulur aklý almýyordu. Neden bu insanlar ona düþman gibi bakýyorlardý, bir kolunu ve bacaðýný onlarýn geleceði için vermiþ olmasý suç muydu? Bir þeylerin yanlýþ gittiðini biliyordu, ama yanlýþ olan o muydu yoksa geçmiþini unutup heva ve heves uðruna Vatan denen nazlý gelini pazarlayanlar mý? Ýçinden çýkýlmayacak derecedeki soru yaðmuru Ezan sesiyle duruldu. Sabah namazýný kaçýrmamak için adýmlarýný hýzlandýrdý. En huzurlu olduðu an bu an olsa gerek. Camide kimse kalmamýþtý ondan baþka. Nasýrlý ellerini semaya açmýþ dualarýn en güzelini Rabbine ýsmarlamanýn huzuruyla yavaþ yavaþ oradan ayrýldý.
Artýk ne sefer var, ne zafer talibiyim
Madem ki þu hür ülkelerin sahibiyim…
Lakin bana söyleyin ey çocuklar;
Kendi yurdumda, neden, böyle misafir gibiyim