Her sabah iþe gitmek için beklediðim durakta, bu kadýný görüyorum.
Bol kotunun içinde biçimli bir kýçý ve deri ceketinin üstünden dökülen sarý saçlarý var.
Bazý günler, kendi yerimi veriyorum ona, otobüste. Sanki hayatýný kurtarmýþým gibi bakýyor yeþil gözleriyle (eðer yeþillerse )
Geçen akþamüstü sahilde yürürken gördüm onu. Elindeki mendille burnunu siliyordu.
Aðladýðýný düþündüm önce, ama yakýnlaþtýkça, elindeki mendilin kýrmýzý rengini fark ettim. Burnu kanýyordu.
Arkasýndan dolanýp görüþ mesafesine gidim iyice;
“iyi misin, burnun mu kanýyor?”
Beni fark edince þaþýrdý.
Sanýrým tanýmýþtý beni ama gözlerinde parýltýsýz bir hüzün vardý.
“Bilemiyorum. Garip bir þekilde bütün gün kanadý” Sesinde canlýlýktan eser yoktu.
Sanki zorunluluktan konuþuyormuþ gibi.
Buruþmuþ ve neredeyse parçalanmýþ mendilin, tamamý ile kan rengine döndüðünü gördüm. Cebimden bir paket mendil çýkarýp, uzattým.
“Ah, çok teþekkür ederim” dedi ve neredeyse ayný solukta ekledi;
“Sizi hatýrlýyorum. Duraktan. Ayný otobüse biniyoruz öyle deðil mi?”
Temiz mendillerden biriyle burnunu sildi .
“Evet, duraktan… Daha iyi misin?”
“Gerçekten çok teþekkür ederim. Ýyiyim þimdi.”
Bir süre ne söyleyeceðimi bilemedim. Nerede ve niye bulunduðumu unutmuþ gibi.
Gülümsedi; “Herhangi bir planýn yoksa þu an, çay içmek için bana katýlýr mýsýn?” dedi.
Birlikte, sahilde bir kafede oturduk. Baþlangýçta çekingen ama devamýnda yeterince kendiliðinden konuþuyordu.
Bu yeni hastalýðýndan bahsetti. Anti-depresanlar dan vucudu dengesizleþmiþti. Mizah gücü yüksek ama aþýnmýþ bir ruhu vardý.
“Burada yaþamak, benim için gerçekten zor” diyordu.
“Ýnsanýn cesaretini kýrýyorlar. Hayallerimi parçalýyorlar”
ona umut verecek gerçekten iyi bir þeyim olmadýðýndan;
sadece dinliyordum ama sonra düþündüm uzun süre, eve gidince, tazeliðini yitirmiþ görüntüme bakarken aynanýn karþýsýnda.
Saf güzellikleri zorluyor hayat. Ne yapacaklarýný bilemiyorlar ve kimsenin umurunda deðiller. Tüm bu acý ve karmaþanýn ortasýnda, serseme dönmüþ, yolunu kaybetmiþ ve vazgeçmekten baþka bir þey düþünemez halde, bir hiç uðruna ölüyorlar, sokaklarda.

Bir süredir geceleri onu düþünüyorum çoðunlukla ayný bu geceki gibi.
Umarým yaðmur yaðar bu gece…