Zaman kimseye acýyýp durmadan ayný monotonlukla akarken, sevgim kalbimden taþýp gözlerime ulaþtý ve ruhumu sardýktan sonra yaþama katýldý.
Sevmek, yalnýzlýðý dindirmek için oluþan bir mutasyon deðil; yaþamýn kaynaðý... Buna raðmen koþulsuz ve beklentisiz verilen sevginin yalnýzlýðý dindirmesi de oldukça ilginç.
"Nefret ediyorum. " ifadesi benim için yalandan ibaret. Allah'ýn yarattýðý her þeyi seven birisi için nefret edilecek þey yoktur. Beni incitenleri bile seviyorum; hayatýmýn bir kýsmýný savaþarak geçirmek ne büyük hataymýþ...
Yaþamayý seviyorum... Bu sevgi öyle ki acý çekmemin bile tadýný çýkarýyorum.
Yaþadýðý 17 yýlýn bir kýsmýný da olsa savaþarak geçirmiþ ve de bazen ölmeyi istemiþ bir kiþi nasýl oldu da bu kadar deðiþti? Bilmiyorum... Belki de kalbimdeki potansiyeli açýða çýkarýp, kalbimi sevgisiyle dolduran birisi vardýr... :)