Noktalama iþareti olsaydým mutlaka üç nokta olurdu adým. Hani, baþý belli, sonu bilinmeze açýlan. Oysa, bana kalsa, noktalý virgül olmak isterdim; görenin devamýný okuyunca anlayacaðýndan emin olacaðý, yazanýn da zaten anlatmak istediði, bir oluþ hikayesi. Ama olamadým iþte,… Ya da belki bir ünlem! Bir soru iþareti? Bunlar bile üç noktadan iyi seçeneklerdi.

     Olaðanüstü hikayeleri olan insanlara hayatým boyunca imrenerek baktým. Hayallerinin peþi sýra koþabilen, kah düþen, kah aðýr adýmlarla yola devam eden, ama illa ki hayallerinden vazgeçmeyen insanlarýn hikayelerine. Benim de böyle bir hikayemin olabilmesini çok isterdim. Bunun için de peþinden gitmeyi göze alabileceðim bir hayalin. Bir baþka ülke, bir sevda, bir fikir fark etmez. Beni sürükleyecek bir hayal olsun sadece. Ve tabi cesaret, bu hayali gerçekleþtirmeyi göze alabilecek, gözü kara bir yürek.

     Bütün bunlar dolaþýrken zihnimde arsýz adýmlarla; þu ana ve bu yere, çok uzaklarda olmayý düþleyen ruhumu zaptederek, bir günü daha yaþamaktayým. Hayat her an, tekrarlanmayacak bir aný daha tüketiyor. Tüketimden beklediðim faydayý her daim erteleyerek, bir gün gerçekten yaþamayý dileyerek, tüketime yardýmcý olduðumu düþünüyorum. Týpký sen gibi, o gibi, onlar gibi. Sürüye dahilim iþte, herkes gibiyim, normalim, noktalý virgülüm inadýna üç noktanýn.

Çocukken, insan geleceðini düþler, gelecek geldiðinde ise düþlerini özler. Özlemeyen noktalý virgüllerdir, bilirler, kurulmuþ bir hayatý yaþamanýn en garantilisi olduðunu. Garanti, korkaklýðýn efendisi, noktalý virgüllerin yaþam iksiri. Ya üç noktalar, serüvenci ruhlarýný zaptedenler. Ýki kimlik arasýnda bir virgül var sadece, þaþýlasý, yalýn tek hamlelik bir noktalama iþareti. Korkaklýðýn gölgesi, bir tarafa eðilmiþ, teslimiyetçi.

Yaþamayý çok sevdim, belki de bu yüzden ölümden ölesiye korktum. Korkum efendisine hizmet etti, yaþam boyu garantili adýmlar atmaya çalýþtým. Benliðim isyan etti, benliðime virgül attým. Tükettim bu güne dek, bir gün yaþama hakkýmý kazanacaðýma inandým. Þimdi, mahkumun seçimlerimin getirdiklerine, sakatlanmýþ bedenime sakatlanmýþ ruhum arkadaþ. Ufkum artýk en garantilisinden, bir pencere manzarasý ile sýnýrlý. Saðýmdan solumdan gelmekte benler, çeþit çeþitler. Kimi kýzgýn, kimi kaygýlý, kimi her þeye raðmen neþeli oluþlarda. Hangisiyim ben?

Kimse bilmiyor, þu anda þu odada örselenmiþ benliðimle savaþtýðýmý, kendimden geriye kalanlarý bir torbaya doldurup, pencereden sallandýrdým az evvel. Sakatlýðýma meydan okuma belki de bir çeþit yaþadýðým. Torbanýn yere vuruþu ile çýkan ses, boþluðun sesi, uðultulu, anlaþýlmaz, boþ ama gerçek. Benim için vakit gece yarýsý, ben özgürleþme yolundayým bana raðmen.

Birazdan, beni sevenler, sevdiðini iddia edenler, sevmeleri gerektiðine inananlar, ellerinde kurgulanmýþ, öðretilmiþ teselli cümleleriyle odama dolacaklar. Onlar için zaman öðlen, her biri bir diðerinden önce gelmeye çalýþacaklar, kim geçecek bakalým bu ziyaret saati yarýþýný. Annem, babam, arkadaþlarým, eþim…. Eþim ! Tuh tuh, vah vah nidalarý, geçmiþ olsun, Allah beterinden korusun temennileri…. Nasýl oldu anlamadýk diyen soru cümleleri. Sorularýn ardýnda saklý, ben olsam asla böyle bir çýlgýnlýk yapmazdým diyen kýnama bakýþlarý. Öyle saklý ki bakýþlarý, kendileri bile görmüyorlar.

Bilmem, ne zaman karar verdim, ne zaman uyguladým, gerçekten bilmiyorum iþte. Her þey bir hayalle baþladý, hep imrendiðim gibi, olaðanüstülüðe açýk bir hayal kurdum. Bir sevda hayali, kahramaný masal prensesi. Ben bu hayalle; Ferhat oldum, Kerem oldum, Mecnun oldum. Karþýmdaki ise sadece Süreyya. Þirine, Aslýya ve Leylaya duyduðum aþklarýn hepsini topladým yüreðimde, Süreyya için.

Bir öðlen vakti gelmiþti iþ yerime. 20 yaþýn tazeliðinde, sarý saçlarýný ensesinde topuz yapmýþ. Belli ki, ciddi görünmek istiyor. Ama isyankar ruhunun hizmetlisi saç tutamlarý, oradan buradan baþ vermiþler umursamazca Süreyya’mý. Nasýl da seviyorum onu, o dakika isyankar saçlarýyla, çekik gözlerini, çilli burnunu, gerginliðini belli eden kýpýrdanýþlarýný. Nasýl da birden seviyorum. Ben yýllardýr bu hayale hazýrým, Süreyya anlamadý, o artýk benim için bir utku, bir fikir, bir ülke, tüm çiçeklerin adlarý ile seslenmek istiyorum kendisine. Güzel olan her þey Süreyya. Bir saplantý, bir sanrý ama gerçek inadýna yine de Süreyya. Bu ilk günden sonra, iþyerine gitmek daha anlamlý, soluduðu havayý solumak, bastýðý döþemelere basmak, asansör düðmelerine onun da dokunduðunu bilerek dokunmak, onunla yaþamak, o varken var olmak. Ýçimden ama hep onunla konuþmak, bana sýcacýk cevaplar verir, yumuþak sesiyle okþar beni, sesiyle öper, sesiyle avutur. Kendisi bilmez Süreyya. Þarkým olur dinlerim, denizim olur seyrederim. Düþlerimde, Süreyya’ya anlatýrým, prensesim olduðunu, güler elini uzatýr bana, peri padiþahý babasýndan izin alýrýz evleniriz, bir sürü denizkýzý çocuðumuz olur, develer tellal olur baðýrýr evlendiðimizi de her çocuðumuzun doðumunu da. Baþka bir gün düþümde, onun için ejderhalarla savaþýrým, hepsini yener, Süreyya’mý kurtarýrým. Bu kez pireler berber olur da damat traþý yaparlar bana. Her þey öyle güzel ki düþlerimde. Artýk bir hayalim var ama, cesaret ve yürek henüz benle deðil. Gün güne atýyorum korkakça, hayallerimin yýkýlmasýndan korkumdan, Süreyya’ya hiçbir þey söyleyemiyorum.

Ýlk kez o gün tüm cesaretimi yüreðime yükleyip, karþýsýna çýktým Süreyyamýn. Ýnanmadý, güldü. Anlamadý. Utkumdu, ülkemdi, fikrimdi, hayalimdi, her þeydi, hiçbir þey gibi baktý bana.

Süreyya, artýk yok. Var mýydý. Bilmiyorum. Sözlüðe bakmýþtým bir vakit, Süreyya bir yýldýz takýmýnýn adýymýþ, yýldýzlar, benim yýldýzlarým. Gökyüzünde aradým Süreyyamý, her akþam göz kýrptý bana, bakabilsem hala orada olacak belki ama bakamýyorum.

Baþýmda konuþuyorlar, uyuyorum. Doktorlar, bir sürü Latince sözcüðü sýralýyorlar, arada Türkçeler de var. Anlýyorum. Durum umutsuz, ameliyatla düzelme þansý zayýf, diyorlar. Telsiz sesleri duyuyorum, polisler gelmiþ olmalý. Onlarý neden ilgilendirdi ki bir hayalin vakitsiz ölümü. Umursamýyorum. Süreyya yok artýk, hayalim yok, ben noktalý virgül oldum.