Adam bankta oturmuþ sadece akþamdan kalma düþlerini derlemeye çalýþarak on dakikasýný harcadý.Bunu yaparken bir türkü mýrýldandýðýnýnsa farkýnda bile deðildi, çünkü tam sevgililer günü arefesinde ayrýldýðý aþifte sevgilisini gördüðü rüyanýn üzeründeydi o anda.Hafif bir iç çekti, sonra yavaþça gözlerini açtý.ne kadar zamandýr burada oturduðunu ya da ne kadar zamandýr hayal kurduðunu anlamaya çalýþtý,beceremedi.
Herhalde saatlerdir oturuyor olmalýydý; çünkü önünde bir pakete yakýn sigara izmariti vardý.Kimisi o anki hayallerin derinliðine göre yarýda atýlmýþ ya da filtresine kadar içilmiþti.Acýdý o an kendine.Bir bankta saatlerce oturup hayal kuracak adam deðildi o kendince.Aðýr abiydi, sakin çocuktu, delikanlýydý tabir yerindeyse.
Birden gözü ilerideki dalgalara takýldý.Niye farkedememiþti bunu bu güne kadar.Sonra üstündeki martýlara, onlara vapurdan simit atan insanlara, vapurlara,sandallara,balýkçýlara, sonra da herþeyin sebebiymiþ gibi görünen günbatýmýna.Bir þeyler kopuyordu içinden.Hem de en derin yerinden.Kendisinin bile daha önce ulaþmayý baþaramadýðý yerlerden.
Ayaða kalktý, o küçük çocukla bebek arabasýný itirmeye çalýþan kadýna aldýrmadan sanki büyülenmiþçesine yürüdü denize doðru.denizle karayý ayýran betonun kenarýna gelince durakladý.Acaba doðru mu yapýyordu, bu deniz onu kaybettiklerine götürür müydü?Ya da eski, mutlu zamanlarýna.Hiç sanmýyordu;ama burada kalmanýn daha iyi olacaðýna da hiç inancý yoktu.
Baþýný kaldýrýp arkasýndaki ve önündeki bütün þehri kýzýla boyayan büyüleyici günbatýmýna baktý."Elbet" dedi,"Elbet bir gün ölmeyecek miyim?Ha bugün, ha yarýn;sadece bir zaman meselesi".Sonra baþýný eðip suya baktý.Ýþte iþin baþý da sonu da buydu.Su.
Birden sonsuz bir derinlik hissine kapýldý.Kararsýz kaldý.Atlayamayacaktý,yapamayacaktý bunu.Sonra karþýsýnda birini gördü.siyah deðil beyaz giymiþti, ama bu onun ürkütücülüðünü azaltmýyordu.Sanki onu çaðýrýyordu.Ne olduðunu anlayamadý bile.Fazla kilolarýný eritebilmek için akþam koþusuna çýkmýþ kokona çarptý önce arkasýndan, sonra da belediyenin malzemeden çalarak yaptýrdýðý betondan düþmesine yetecek kadar bir parça koptu yavaçça; ölüyor olduðunu farkedecek kadar yavaþ hatta.Korkuyordu ama kýzýyordu da;çünkü bu onun suçu deðildi.Aslýnda bu ne o kokonanýn, ne belediyenin, ne de azrailin suçuydu.Bu hayatýn suçuydu.Onu bu deniz kýyýsýna getiren hayatýn suçu.Ama bitmiþti iþte.Son gördüðü þey bir kaya balýðýyla çiftini kaybetmiþ yanlýz bir ayakkabýydý sonuçta."Güle güle!" dedi usulca, ama kimse duymadý onu o kayabalýðýndan baþka.

Yazar Notu:Bunlar bir üniversite öðrencisinin son anlarý sandýðý zamanlardý.Ama bahsettiði andan itibaren bir dakika bile geçmeden bir balýkçý tarafýndan kurtarýldý.Yaþýyordu ve yaþamak istiyordu.Her þeyi býrakýp evlendi.Ýki oðlu oldu ve onlarý denizi olmayan bir þehirde, ama çok iyi yüzme öðreterek yetiþtirdi.Bir daha ölümü düþünmedi, düþündüysede söylemedi.Ama o gün acýyýp onu almadan giden azraili hiç unutmadý.Bu anýyý yazdýðý günlüðü ve bir oðlu hariç kimseye anlatmadý.O benim babamdý!!!