Saat: 20:40

Sonunda eve gelebilmiþti. Tüm bir günün yorgunluðu üzerinde, son bir gayretle kapýyý açtý. Kendini eve güçlükle atabilmiþti. Salondaki kanepeye uzandý. Çantasýný nereye attýðýnýn farkýnda bile deðildi. Þu an tek istediði, biraz uyuyabilmekti. Bunun için hiç zorlanmadý…

Genellikle böyle olurdu. Haftanýn altý günü eve hep bu yorgunlukla ve tabi ki, ofisten artan iþlerle gelirdi. Þüphesiz, kahramanýmýz birçok kiþi için önemli, güçlü ve alkýþlanmasý gereken bir kadýndý. Hayatý hep baþarýlarla doluydu.

Lisede, tahmin edilebileceði gibi sýnýfýn en baþarýlýsýydý. Öðretmenlerinin örnek öðrencisi, arkadaþlarýnýn ise içten içe nefret kaynaðý… En iyi üniversitenin en çok hayal edilen bölümünü kazanabilmesi, sürpriz deðildi. Küçükken hep öðretmen olmak isterdi. Ancak bu þimdi onun için, hatýrlayamayacaðý kadar uzakta kalmýþ bir ayrýntýydý.

Baþarýlarý üniversite hayatýnda da devam etti. Hep en iyiyi ister, bunun için savaþýrdý. “Hedef” onun için sürekli deðiþen, ancak hep var olan bir kavramdý. Üniversite sonrasýnda yýllarýný yurtdýþýnda geçirdi. Sýrf daha iyi olabilmek için…

Görüldüðü gibi, buralara gelene dek çok çalýþmýþtý. Tartýþmasýz, kazandýðý her þeyi sonuna kadar hak etmiþti. Kariyerinin zirvesinde saygýn bir kiþilik! Evet, belki biraz fazla çalýþýyordu, belki kendine pek fazla zaman ayýramýyordu; ama zaten o, bunu fark edemeyecek kadar meþguldü. 32 yaþýndaki biri için yeterince meþgul! Daha önce de söylediðim gibi; önemli, güçlü ve alkýþlanmasý gereken biriydi.

Saat: 22:35

Zihni açýlmýþtý. Ama gözleri açýk deðildi. Gözlerini açacak gücü kendinde bulamadý. Hala uyumak istiyordu. Birden saatlerin geçmiþ olduðu düþüncesiyle gözünü açtý. Zorlukla kalkabildi. Odanýn karanlýðý içerisinde, saati öðrenebileceði bir þey aradý. Iþýðý yaktý ve iki saattir uyuduðunu anladý. Ýki saatlik zaman kaybý onun için hiç de hoþ deðildi. Her zaman olduðu gibi, bitirmesi gereken birçok iþi vardý. Ama öncelikle bir þeyler yemeliydi. Hýzlýca atýþtýracak bir þeyler!

Yine Pofuduk’u unutmuþtu. Minik kedi her zamanki sevecenliðiyle genç kadýna bakýyor, açlýðý ise her halinden belli oluyordu. Eðer içini ýsýtan bir þey varsa, bu Pofuduk’u kucaklamaktan baþka bir þey olamazdý.

Saat: 24:00

     Yaklaþýk bir saattir daðýnýk masasýnda bugünün son iþleriyle uðraþýyordu ve doðal olarak, hýzlýca yarýnýn programý üzerinde düþünüp, küçük bir plan yaptý. Plansýz hiçbir þey yapamazdý…

     Bugünlük bu kadar yetmeliydi. Masasýndan kaktý. Televizyonu açtý. Yine bakacak bir þey yoktu. Bir an annesini aramak istedi. Ama saat çok geçti. Uyumuþ olmalýydý. Vazgeçti. “Yarýn mutlaka aramalýyým.”, diye aklýndan geçirdi. Ýki gün önce de bunu söylemiþti.



Saat:24:15

Þu uyku sanýrým onun en zayýf yanýydý. Televizyonu kapatýp artýk yatmalýydý. Yarýnki koþuþturmaca onu bekliyordu ve bu düþünce, içten içe onu deli ediyordu.

Saat:02:00

Saat gecenin ikisi ve þu saate kadar bu gün, kahramanýmýz için diðerlerinden hiç ama hiç faklý deðil. Ancak az sonrasý için sanýrým ayný þeyleri söyleyemeyeceðiz.

     Bir an garip bir týkýrtý gecenin tüm sakinliðini bozdu ve tabi ki, kahramanýmýzýn da uykusunu… Ama bu Pofuduk’dan baþkasý olamazdý. Uyumalýydý. Dediðim gibi, yarýn yine zorlu bir koþuþturmaca onu bekliyordu.

     Fakat o gece kesinlikle diðerleri gibi olmayacaktý. Ve yine bir týkýrtý… Genç kadýn gözlerini açtý. Lanet kediyi bulmalýydý. Ancak yatakta uyuyan kediyi suçlayamayacaðýný anlamasý, uzun sürmedi. Peki, neydi az önceki ses?

     Belki de böyle bir ses yoktu. Sadece bir rüya olamaz mýydý? Ýyimserliðini korudu. Zaten kalkacak hiç hali de yoktu. Uyumalýydý. Ama asla bu þekilde uykuya dalamazdý. En azýndan ýþýðý açmalýydý.

     Kalktý ve bir an salona yöneldi. Merakla köþeyi döndü ve iþte o an, birisiyle burun burunaydý. O anda, ikisi de birbirinin soluðunu hissedebiliyordu. 32 yýllýk hayatýnda daha fazla korktuðu bir an olamazdý. Kalbinin çarpýntýsýný, þu an burun buruna geldiði yabancý kesinlikle duyabilirdi. O kýsacýk anda tek aklýna gelen, az sonra öleceði düþüncesiydi. Ýlk kez öleceðini düþünüyordu. Titriyordu. Size daha önce anlattýðým o baþarýlý, güçlü ve önemli kiþilikten eser yoktu. Baðýramadý bile!

“Sakýn baðýrma!” dedi yabancý, cebinden çýkardýðý býçaðý göstererek. Genç kadýn konuþamadý. Sadece baþýný korkuyla ve yavaþça sallayarak karþýsýndakini onayladý. Yabancý ýþýðý aradý. Etraf aydýnlandýðýnda, genç kadýn hala sakinleþememiþti. Karþýsýnda hiç tanýmadýðý bir adam vardý. Garip olansa, salonun hiç daðýlmamýþ olmasýydý.
—Bak eðer baðýrmazsan sana bir zararým dokunmaz, tamam mý?
Sadece “Tamam.” diyebildi genç kadýn. Kahramanýmýz zihnini toparlamaya çalýþtý. Ancak, hala ne yapabileceðini bilmiyordu. Ne yapmalýydý þimdi? Karþýsýnda bir hýrsýz, belki de bir katil vardý. Þu an yapacaðý bir hatanýn bedelini, aklýna bile getirmek istemedi. Korku, endiþe, belirsizlik… Aklý karmakarýþýktý.
—Kocam içeride, lütfen git buradan.
“Yatarken hep yüzüðünü çýkarýr mýsýn?”, dedi yabancý gülümseyerek.

Adam çevresine baktý. Yavaþça göz gezdirdi. Genç kadýndan daha rahat gözüktüðü kesindi. Yanýndaki koltuða yýðýldý.
“Adýn ne senin?”, diye sordu adam. Genç kadýn þu an þaþkýndý:
—Ne istiyorsan al ve lütfen git.
—Ben sana adýný sordum?
“Hayat.”, dedi genç kadýn.

Nasýl bir hýrsýzdý bu adam? Aslýnda bu konuda tabi ki tecrübeli olamazdý ama, herhalde normal bir hýrsýz bu þekilde davranmazdý.
“Korkmana gerek yok, otursana!”, dedi yabancý tüm rahatlýðýyla. Sorgulamadý genç kadýn. Oturdu.

     Etraf bir an sessizleþti. Kimse konuþmadý. Genç kadýn biraz daha toparladý kendini. Sakin olmalýydý. Dikkatli olup kurtulmalýydý bu yabancýdan. Adamý süzdü. Muhtemelen 30’lara yakýndý. Sakin, sürekli gülümseyen, garip bir tip vardý þu an karþýsýnda. Onunla konuþmalýydý. En azýndan, belki de bu þekilde ikna edebilirdi adamý.
—Kimsin sen?
“Hýrsýz.”, dedi adam tüm piþkinliðiyle.
—Peki ya sen kimsin?
Cevap vermedi genç kadýn. Sinirlenmiþti. En çok da bir þey yapamamak sinirlendirmiþti onu.
—Nasýl girdin buraya?
—Ýkinci kata çýkmak biraz zor oldu ama, iþte buradayým. Bence pencerelerini daha sýký kapamalýsýn.
—Peki, ne istiyorsan al ve git.
—Merak etme, gideceðim. Ama ben açým, ne var mutfakta?

Böyle bir adam hakkýnda sadece tek bir þey söylenebilirdi. Deli! Evet bu adam deliydi. Bunun baþka bir açýklamasý olamazdý.

     Adam salondan çýkýp mutfaðý aradý. Bulmasý da çok vakit almadý. Arkasýndan kadýn koþtu. Bu bir þaka olmalýydý.
—Bana öcü gibi bakmana gerek yok. Ýnanmayacaðýný biliyorum ama, ben hýrsýz deðilim.
—Kimsin peki?
—Sen hiç misafir sevmez misin? Neyse, mutfakla aran pekiyi deðil galiba?
—Sadece kahvaltýlýk bulabilirsin.
“Çay yapsana. Tamam! Bak, bir çayýný içtikten sonra gideceðim, merak etme!”, dedi yabancý gülerek.

Kadýn böyle bir durumu herhalde hayalinde görse, gülüp geçerdi. Þu an bir hýrsýza çay yapýyordu. Bir ara mutfaktaki býçaðý gördü. Sessiz olursa, hemen uzanabilirdi. Ama bu adam kahramanýmýzýn içini okuyor olmalýydý. Adam býçaða baktý.
—Aptalca bir þey yapmazsýn deðil mi?
Bu düþüncesinden vazgeçti. Hem adamýn rahat tavýrlarý onu da rahatlatmýþtý. Mutfaðýn bir köþesinde, sadece adamýn yemek yiyiþini seyrediyor, sessizce bekliyordu.
“Hadi otur, korkma.”, dedi yabancý.
—Ne iþ yaparsýn sen hayatým? Böyle bir evin olduðuna göre iyi kazanýyorsundur.
—Bankacýyým. Ya sen? Senin bir iþin var mý?
—Hayýr. Hiç öyle rutin iþlerle aram olmadý.
Yine kýsa bir sessizlik sardý etrafý ve yine bu sesizliði bozan yabancý oldu.
—Ailen yok mu senin? Niye yalnýzsýn? Yani þu hayali kocandan baþka…
—…
—Kaç yaþýndasýn?
—32.
“32 yaþýnda, yalnýz, iyi kazanan bir bankacý. Tam bir metropol kadýný! Senin kedin de vardýr þimdi.”, dedi adam gülerek.

Kahramanýmýz artýk sinirliydi. Tanýmadýðý bir adam evine girmiþti ve þimdi kendisiyle alay ediyordu. Üstelik, neye güldüðünü bile anlayamadý. Ama kendini tuttu:
—Bak, sana yardým etmek isterim.
—Hayatým bence sen ve senin gibiler, benden çok daha fazla yardýma muhtaçsýnýz.
Genç kadýnýn sabrý artýk iyice taþmýþtý. “Nedenmiþ o?” diye sordu, alaylý bir tavýrla.
—Muhtemelen yarýn erkenden iþe gideceksin ve yine büyük bir ihtimalle dur durak bilmeden çalýþýp, geç saatte yorgun argýn eve geleceksin. Baksana! Üst katýnda oturan kim biliyor musun? Ya da, en son ne zaman bir dostunla dertleþtin?

Bu sorular tam anlamýyla kahramanýmýzý delirtmiþti. Ancak sorulardan çok onu rahatsýz eden, bu sorularýn cevaplarýydý. Gerçekten de üst kattaki komþusunun kim olduðuna dair, en ufak bir fikri yoktu. Þu dost sohbeti konusunda da, öncelikle bunun için bir dostu olmalýydý.
“Bunlarla uðraþacak vaktim yok.”, dedi kadýn.
—Doðru, haklýsýn. Senin için önemli olan þu an için, kariyer denen þey galiba. Nasýl olsa o her þeye yeter, deðil mi? Bence sen hiç evlenmedin. Boþ ver, ne önemi var? Kimse mükemmeli aradýðý için suçlu olamaz. Bir þey daha sorabilir miyim? 20’ler nasýl geçti? Güzel günler için çalýþarak mý? Ya da umduðun gibi güzel mi her þey? Sahiden, Hiç aþýk oldun mu?
—Yeter artýk, kes sesini, çay hazýr, iç þunu ve git artýk.
—Gördüðün gibi hepimiz bir þeyler için kurban veriyoruz; kimimiz geleceðimizi, kimimizse geçmiþimizi. Bana yardým etmek istedin ama bence sadece benim deðil, hepimizin yardýma ihtiyacý var. Hepimizin! Hepimiz bir þekilde ruhlarýmýzý feda ediyoruz bir þeyler uðruna. Sen benden de zor durumdasýn. En azýndan ben yarýn ne olacaðýný bilmiyorum. Çay kalsýn. Hoþçakal.

Adam hýzlýca kalktý ve gitti. Ama Hayat hala mutfakta oturduðu yerdeydi. Hiç kýmýldamadý. Yerinden kalkmadý. Þaþkýndý. Neydi az önce yaþadýklarý. Bir þaka gibiydi az öncekiler. Ama bunlardan daha çok þaþýrdýðý bir þey vardý. Sanki adam kahramanýmýzý okumuþtu. Sahiden nasýl geçmiþti 20’leri? Ya da en son ne zaman âþýk olmuþtu? Kaç tane yanýnda aðlayabileceði dostu vardý ve evet, hayatýnýn ne kadarý kendisine aitti ve ne kadarýný kiralýyordu? Neleri feda etmiþti bugünler için ve ne kazanmýþtý verdikleriyle?

Saat:2:30

Uzun zamandýr ilk kez aðlýyordu. Sessizce, tek baþýna, o masanýn baþýnda geçmiþine aðlýyordu. Ayaða kalktý. Yatak odasýna yürüdü. Yarýn mutlaka annesini aramalýydý. Ama hala aðlýyordu. Yarýn kalktýðýnda belki her þeyi yeni baþtan yazabilir, hayatýndan geri kalanlarý kurtarabilirdi; ama bu kadar cesur deðildi ve en çok da bunun için aðlýyordu.

Üzgünüm! Sanýrým daha önce söylediðim kadar güçlü biri deðildi o.