“Delicesine âþýk bir adamý sevgilisinin hayâli ziyaret etti, bu ziyareti beklememiþ olsaydý hiç uyumazdý.
Gece karanlýkta hayalin yel gibi akarsa hiç þaþma, çünkü onun ýþýðý yeryüzündeki karanlýðýn gözünü korkutur.”

-Ýbn Hazm-          



Ben onu bir rüya sanmýþtým. Ne var ki uyandýðýmda da sürdü. Üzerinden kaç gündüz ve kaç gece geçti bilmiyorum, hâlâ sürüyor.

Bazan insan kapýlýp gider, gerçeðin ne olduðunu, hangisinin gerçek olduðunu kolay ayýrt edemez. Rüyalar içinde rüyalar içinde rüyalar.

Sensiz uyudum, seninle uyandým. Ama “sana uyanmadým” hiç. Zira sen hâlâ benim rüyamsýn. Bununla beraber gözlerimi aralamaktan korkmuyorum artýk. Çünkü sen gerçekten VARSIN.. Ve GERÇEKSÝN. Ýþte seni karþý konulmaz kýlan da bu zaten.

Yatak -hangi anlamda algýlarsan algýla- aþkýn yuvasýdýr. Ben senin ilk hayâlini þu an uzandýðým yataðýmda kurmadým mý? O hayâlle ilk kez burada buluþmadým mý? Öyleyse “seni sevdiðim sürece yataðýmý da seveceðim” elbette. Bunu anlayabilecek durumda olmaný umuyorum. Geceleri gözlerinden yataðýna damlayan gülümsemeleri silme ihtiyacý duymadýn mý hiç? O damlalar yastýðýnýn altýndakilere sýzmadý mý?

Benden habersiz olsan bile benimle ayný duygularý yaþamadýðýný, bir ve ayný olan düþünce dünyasýný paylaþmadýðýmýzý iddia edebilecek durumda mýsýn? Ýþte bunu sanmýyorum. Zira “sen bende yaþýyorsun ben sende”, bunu sen de biliyorsun ben de...

Öpmek en güzel dokunuþtur. Sevmek dokunmak demek deðilse de, bunu ifade etmenin en güzel ve de en yalýn hâlidir dokunmak. Sevginin resmini çekmek isteseydik, bu ancak içten bir öpüþ olabilirdi. Artýk anlýyor olmalýsýn ki bu konudaki ýsrarcýlýðým “arzu diye adlandýrýlan þeyden daha güçlü bir duygunun” tahmin edilebilir sonucuydu. Bu duygu kontrolüm altýnda deðilse -ki gerçekten de onu ne yönlendirebilirim, ne de önüne geçebilirim- kontrolüm altýnda olan þeyleri, parmaklarýmý ve dudaklarýmý kullanmak istiyorum.

Sana ilk kez bakýþlarýmla dokundum. Gizli ve de açýk, yakýnlardan ve uzaklardan, sen yanýmda olmadýðýn zamanlarda ruhsal (vücutsuz) varlýðýna... senin irade ve iznine baðlý olmaksýzýn kurulabilecek en kolay temas þeklidir bu. Onun için sana diyorum ki benim yanýmda deðilken makyaj yap, sür sürüþtür; yeter ki kimse seni benim gördüðüm hâlinle, doðal ve de en güzel hâlinle gömesin. Ya da -bunun onlar için bir çeþit ceza olacaðý kanaatindeysen- bana göründüðün gibi görün; onlar da benimle ayný sýkýntýlarý çeksinler, ayný derde düþsünler. Benim de gözüm “gönlümü düþüncelerimin karmaþasýna sürükleme cinayetini” iþlemiþti. Ben de bakýþlarýmdan öç alsýn diye göz yaþlarýmý salývermiþtim.

“Bir erkeðin hayatý, Tanrý onu bir kýz evlatla donatmadýkça, kum dýþýnda hiçbir þeyin bulunmadýðý bir çöl gibi kalacaktýr. Kýzý olmayan erkek bir kýz evlat edinmelidir, çünkü zamanýn sýrrý ve anlamý genç kýzlarýn yüreklerinde gizlidir.” Seni “kýzým gibi” sevdiðimi söylemek senin için ne kadar tatmin ediciydi bilmiyorum. Kendi inandýrýcýlýðýmý bir yana býrakýp sözümün inandýrýcýlýðýna sýðýnarak tekrar söylüyorum: seni kýzým gibi seviyorum. Kendi parçam gibi; özleyip hayâlini kurduðum, sevip koklamaya kýyamadýðým, art niyet düþünemediðim þey gibi...

Vakit çok geç oldu. Bu gecem eskidi ve sen eskimiþ hiçbir þeye lâyýk deðilsin. Yalnýz kalmadan önce son bir soruya cevap verecek misin: bu mektupta yazýlamayanlarý da okuyabilecek misin?

Þimdi alnýný uzat -iþte böyle-. Artýk iyi geceler.




“Bana ‘sevgilin çok uzak!’ dediler, dedim ki tek bir an bile benimle birlikte olmasý ve benden kaçmamasý yeter bana.
Nasýl olsa güneþ her gün yeniden doðarken hem benim hem de onun yanýna uðruyor.
Onunla benim aramda ancak bir günlük yol varken, öyleyse hiç uzak olur mu?
Üstelik Evrenin Yaratýcýsý’ný tanýma duygusu da bizi birleþtirmekte; bu yaklaþým bana yeter de artar bile, ben daha fazlasýný istemiyorum.”