KENDÝ KENDÝNE

Kendine bir kola açtý. Odanýn bir o bir bu köþesine yürüyüp duruyor, arada bir tiþörtünü aþaðý çekiþtiriyordu.
“Saç týraþýmý deðiþtirmeliyim” diye düþündü. Sonra “Þu Ahmet’in devam ettiði spor salonuna gidebilirim.” Göbeði olduðundan deðil bir meþgale bulmak için.
“Annemi aramayý yine unuttum.”
Annesinin boncuklarla çiçek yapan hayali canlandý gözünde. Çok eskiden kalma, neyden etkilenip de akýlda kaldýðý belirsiz; perçemlerin havada uçuþmasý o görüntü ile birleþti. Þimdi saçlarý dalgalanan bir kadýn boncuklarla çiçek yapýyordu. Rüzgar þiddetini arttýrdý, saçlar geniþ kapý kanatlarýna dönüþtü, kapý hýzla kapandý.
“Neden açmadý acaba? Kim vardý içerde? Sevim gerçekten yok m uydu? Yoksa … Sancý ve yoksa … Sancý ve uzaklaþtý bu düþünceden.
“Af edersiniz bir þey sorabilir miyim?”
“Buyurun.”
“Bu çiçeðin ismi ne acaba?”
“Erguvan.”
“Biz leylak deriz.”
“Biz erguvan deriz.”
“Siz erguvanlardan daha güzelsiniz. Layýk olmasa da bu çiçekleri kabul eder misiniz.?”
“Teþekkür ederim”
Kapýya vuran kendisinin sýrttan görünüþü, kulaðýna doðru gerçek-yalan çalýnan ayak ve bir kapýnýn kapanma sesi.
“Seni istemiyorum artýk neden anlamýyorsun?”
Aðlamaktan buðulanmýþ bir kýz sesi. Kapanan telefon ahizesine vuran lambanýn ýþýðý, gözleri alan bir parlaklýk.
“Çok sýcak.”
“Aðustos ayýndayýz oðlum.”
“Sevim aradý mý seni?”
“Düþünmesene onu. Sana layýk deðil o.”
Güneþ yakan bir güneþ. Sarý sapsarý bir güneþ.
“Saçlarýný seviyorum.”
“Sarý olsaydý daha çok sever miydin?”
“Yoo”
“Yalan atma.”
Bir mahkeme salonu. Hakim, savcý, avukat, sekreter…
“Selim bey, Ahmet Duran’ý olay gecesi gördünüz mü?”
“Evet. Gece yarýsýndan öðle ezanýna dek birlikteydik. Tüm gece konuþtuk. Ezan okunurken gitti. Evde uyuyacaktý. “
Lüks bir lokanta. Ellerinde kadehler tanýk, sanýk, avukat.
“Sað ol be oðlum. Hayatýmý kurtardýn hayatýmý.”
Televizyon ekraný, haberler, bir kadýn çýðlýk çýðlýða.
“Hayatýmý mahvetti, hayatýmý mahvetti.”
Uçuþan kumral saçlar. Saçlarýnda boncuklardan yapma çiçeklerle Sevim.
“Neden yaptýn bunu?” “Seni ele vermem.” “Seni ihbar etmem.” “Seni artýk sevemem.”
Kapanan kapýlar. Pasparlak bir güneþ.
“O sana layýk deðil oðlum.”
Pasparlak bir güneþ.          
“Size layýk deðil ama.”
Elindeki kola kutusunun yere düþmesiyle irkildi.
Düþen kutu, çaresizliðinin iþe yaramazlýðýnýn sembolüne dönüþtü. Mutfaða gidip bir peçete alarak halýyý temizledi. Peçeteyi yýkayýp kurumasý için kalorifer peteðine asýp balkona çýktý.
Yýldýzlar ne kadar güzeldi. Gökyüzü ne kadar uzaktý ve toprak ne kadar yakýn. Bir yýldýz kaydý.
“Keþke bir dilek tutmuþ olsaydým” diye geçirdi içinden. Uzaklara daldý.
Ani bir ses onu tekrar irkiltti. Uzaktan gelen þiddetli bir sesti bu. Ufukta alevler yükseldi. Ayný anda bir damla gözyaþý yanaðýndan süzüldü.
Þehirde bir tüp dolum fabrikasý olduðunu biliyordu. Muhtemelen fabrikada yanlýþ bir þeyler olmuþtu. Gözünde ölenler, yaralýlar, iþsizler canlandý. Kurtulmak için fabrikanýn en üst katýndan atlayan bir iþçi hayal etti.
Balkonun demirlerine çýktý. Kendini boþluða býraktý.
Bir an sadece bir an kuþ olduðunu hayal etti. Bir andan daha kýsa bir zamanda kanatlarý olan bir insan olduðunu ve balkona geri döndüðünü düþündü. Ama geriye kalan süre kurtulduðunu düþündü. Kendini kurtardýðýný.