"Kýzým olursa adýný Özlem koyacaðým" dedi, dolunayda yakamozlarý seyre dalýnan bir deniz gibi ýþýl ýþýl parlayan gözbebekleriyle gözlerimin içerisine bakarak... O simsiyah gözleri öylesine bir mana karmasýydý ki ne ararsan ara bulurdun içerisinde. Biraz umut, biraz gizem, biraz korku, biraz acý, biraz karamsarlýk. karmaþalýk, sevgi, öfke... Ve hepsini bir çýrpýda ezip geçen özlem! Manalar gözlerinde devir daim olurken tüm negatif ve pozitif manalarýn bir vazgeçilmeziydi özlem.

Sustu güzel kýz, sanki söylediði sözden dolayý büyük bir piþmanlýðýn pembemsi izleri vuruyordu gamzeli yanaklarýna. Kulaklarýnýn arkasýnda topladýðý dokunsan kýrýlacakmýþ gibi narin, kýzýla çalan saçlarý ile o mana karmasý gözlerinin tamamlayýcýlarý olan incecik ve masumiyetinin en belirgin mimiklerini oluþturan kaþlarýyla sanki ünlü bir Ýtalyan ressamýnýn tablosunu seyre dalarmýþ gibi oluyordu insan...

Sonra büzüldü aðlayacakmýþ gibi dudaklarý, bakýþlarýný parmaklarý arasýnda oynadýðý bir kibrit parçasýnda odakladý:
-Benim hiç çocuðum olmayacak belki de...
Acaba hiç aynaya bakmýyormu diye geçirdim içimden. Yoksa mümkünmüydü böyle bir güzelliðe sahip olupda en ufak en ufak bir kibirlilik alameti taþýmýyor olmak! Mümkünmüydü böyle baþýný öne eðip mütevaziliklere bürünmek?
-Evlenmeyi hiç düþünmüyor musun yoksa?
-Sen evlenirmiydin benimle?
Bu sanki basit ve bir cümlelik bir soru deðilde çözümsüz bir muammaydý kulaklarýmýn içerisine akisleri vuran. Kaldýrdý bakýþlarýný parmak uçlarýndan ve yeniden donuk, bir o kadar da þaþkýn bakýþlarýmla birleþtirdi gözbebeklerini. "Neden olmasýn, imkansýz olan bir þey varmýdýr ki yaþamda?"
dedim gülümseyerek, baþka bir yanýtýnýn olacaðýný sanmadýðým sorusuna.
-Benim gibi sakat bir kýzla öylemi???
Neydi bu, bir muammalar zincirimi, yoksa gittikce zorlasan sorularýyla köþeye sýkýþtýrarak pes ettirmekmiydi beni muradý?
-Sen kendini sakat olarak mý görüyorsun?
-Haklýsýn, belki özürlü deseydim daha yerinde bir kelime kullanmýþ olacaktým. Sakatlýk tabiri geçici olanlarý için söylenir öyle deðil mi?

"Yaþam sadece yürüyebilmekle mi sýnýrlýdýr" diye baþlayýp onun algýlamasýyla sadece bir teselli olacak cümlelerime baþlayacaktým ki, karþýmda benden üç, dört yaþ küçük olmasýna karþýn sanki bir hitabet ustasý gibi her sözüyle beni biraz daha zora sokan birisinin olduðunu farkedince sukut ederek kaçmayý tercih ediyordum.

Kendisini ve beni adeta hipnoz ettiði elindeki kibrit çöpünü yere düþürünce bir kez daha belki de mecburi olarak yüzüme bakýyor, ben ise suskunluðumun verdiði utançla baþýmý baþka tarafa çeviriyordum.

"Sen hiç özlemlerini içinde hapsetmeye mecbur oldunmu? Hergün yüzlerce kez tekrarladýðýn adýmlarýnýn özlemiyle yanan insanlarýn varlýðýndan haberdarmýsýn? Ne kadar kolay, istersen þimdi kalkar yürürsün, dilediðin yerden baþlar, dilediðin yerde bitirirsin adýmlarýný, özgürlüðündür onlar senin. Ben ise bu tekerlekli sandalye ile nereye gidebilirim? Annem her sabah beni dolaþtýrmaya mecbur deðil ki! Bir baþkasýnýn özgürlüðünü kýsýtlayarak kendini özgürleþtirebilir misin? Bütün bunlarý seni üzmek için söylemiyorum, sadece þanslý olduðunu bil yeter.

Söyleyecek hiçbir þey bulamadýðým için kendime kýzýyor, artýk rahatlýkla bakamýyordum o tuvallere iþlenmiþ yaðlý boya bir þaheser tabloya benzeyen suratýna.

Oysa bir bilseydi onun sahip olduðu tüm tabiatý kýskandýracak güzelliðinin özlemi içerisinde olan insanlarýn varlýðýný, hem de onun gibi bir tekerlekli sandalyeye mahkum olma pahasýna...