Boþ odamýn beyaz duvarlarýnda hayal ettim seni. Sen giderken belli ki yanacaðým. Halimi tasvir edemeyecekler. Yapamayacaklar resmimi. O an içimdeki od binbirinci defa harlayacak. Saracak her bir yerimi týrnaklarýma deðin. Ama aðlamayacaðým. Duracak dünya. Kuþlar cývýldaþmayý kesip de hüzünlü birþeyler mýrýldanacak. Herþey eskisi gibi olmayacak. Gitmek zorunda olduðunu biliyorum. Ama bunun terketmek anlamýnda olmadýðýný da.
Buranýn yüksek tepeleri, çeþmeleri, yollarý ne de çok alýþmýþtý sana. Dalgacý insanlar, selamsýzlar, iyilikler ve belki üzüntüler ne de çok alýþmýþtý. Buranýn eþsiz havasý sonra. Gidince, bu havayý orda da bulabilecek misin bakalým? Sonra gökyüzü, yýldýzlar ve aydede... Onlar da üzülecekler benim gibi. Oysa ikimiz için ne sevindirici þeyler yapmýþlardý.
Yaðmur da bulutlarýn ardýna gizlenmiþ, kendinden bir þeyler çalacak. Kendi hüznünü çalacak. Bir damla gözyaþýn karýþsa sularýma dolacak karabakýr. Ve sen gittikten epey sonra da taþýracak onu yaðmur. Gerçi ikimizin de bilinci yaðmur; ama benim kadar üzülüyor o da. Bir sürü anýlarýmýzý bir kamera gibi kaydetti kendi içine. Sen giderken de onlarý benim gözlerime serpiþtirecek. Ayrýlýðýn böyle olmasýný, böyle sona ermesini istiyor.
Ýçimdeki yalnýzlýða bir tane daha eklenecek sen gidereken. Elinde bavullarýn ve yanýnda ben, beklerken peronda, otobüsün gelmesini hiç istemeyeceðiz. Hep gerçekler olacak yüzümüzde. Kasým ayýnýn ýslak kaldýrýmlarý olmayacak bastýðýmýz yerler. Ýkimiz de zoraki gülümsemeyeceðiz. Hep gerçekler... Hep gerçekler olacak yüzümüzde. Gülümseyerek bile ayrýlmak istemeyeceðiz belki.
Yanýnda, Gülhane Parký’ndaki yaþlý çýnar aðacý misali yorgun, derbeder olacaðým. Hiçbir zaman tutmaya cesaret edemediðim elini, þimdi ayrýlýrken, geleceðe umutla bakabilmek için tutacaðým. Bu seni býrakmamak için olacak belki de. Dakikalar saati kovalayacak o anda. Seni býrakmak istemezken zalim otobüs gelecek ve ardýndan da ayrýlýðýmýz... Ve hala elin elimdeyken ayrýlýðýn soðukluðunu hissedeceðim. N’apacaðýmý bilemeyeceðim. Yanyanayken dönüp gözgöze geleceðiz o vakit. Hafiften bir rüzgar esecek. Omuzlarýnýn üzerine düþmüþ uzun, siyah saçlarýný dalgalandýracak. Deniz kokusu gelecek burnumuza. Gözgözeyken diðer elini de alacaðým elime. Avuçiçlerim ne kadar da boþ deðil mi? Onlarý ancak sen doldurabilirsin. Týpký içimdeki boþluðu doldurduðun gibi.
Boðazýma birkaç sözcük düðümleniyor. Nefesim kesilecekmiþ gibi oluyor o anda. Sanki senin kollarýnda ölecekmiþim gibi. Fakat hiçbir þey söyleyemiyorum. Beni anlýyorsun, bakýþlarýn beni teselli ediyor. Ayrýlýk zamaný konuþan, ikimiz arasýndaki derin sessizliði yaran da sen oluyorsun yine :
“ – Bana büyük bir hatýra býraktýn “ diyorsun. Ellerin ellerimdeyken ekliyorsun sonra:
“ – Yani kendini. “
Ellerini býrakýp, adýn gibi sarýlýyorum sana. Büyük bir “ ÖZLEM “ le. (Ellerini tuttuðum gibi bu da ilk kez oluyor.) Seni kesinlikle her an özleyeceðim için. Sen de pamuk ellerini sarýyorsun boynuma. Ve sonra boðazýmda düðümlenen sözcükler çözülüveriyor kendiliðinden :
“ –Beni býrakma! “ diyorum. “Ben sensiz, bir yýlý daha nasýl geçiririm burda? Buradaki bu güzelliklerin seninle bir anlamý var. Sabah kalkýp yüzlerimi yýkamamýn, aynaya bakýp da kendime kur yapmamýn, saçlarýmý taramamýn, giyinip de okula doðru yürümemin anlamý sensin. Benim arkadaþlýðým, sevgim sende bir emanet gibi durmayacak deðil mi? “
Daha da sýký sarýlarak “ Hayýr, asla! “ diye cevap veriyorsun. “ Yaþadýklarýmýz çok güzel þeyler gerçekten. Keþke ayný yýl girseydik bu okula. Ve böylece beraber bitirirdik burayý. Uzun bir zamanýmýz olurdu. “
Ayrýldýk. Birbirimizin yüzüne bakýyor olmak neyi deðiþtirirdi ki? Hatalarýn hepsini ben yapmýþtým. Onunla okul içinde konuþmaya uzun bir süre cesaret edememiþtim. Çok kýsa bir arkadaþlýktý bizimkisi. Ama o cesaretsizlik yerini cesurluða, hiçbir þeyden çekinmemeye, açýklýk ve dürüstlüðe býrakmýþtý. Böylece konuþma fýrsatýmýz olmuþ, birbirimizi böyle kýsa bir sürede anlayabilmiþtik.
“ –Seni hiçbir zaman unutmayacaðým ve seni hep seveceðim “ diyorum. Gülümsüyorsun.Yanaðýndaki gamzen beliriyor o anda.
“ –Ben de “ diyorsun. “Ben de seni hiç unutmayacaðým. Hep aklýmda olacaksýn. “
Seni uðurlamak beni için için eritecek. Ellerimize aldýðýmýz bavullar... Sonra onlarýn bagaja yükleniþi... Ve senin otobüse biniþin. Benim orda tek baþýma sana bakýyor olmam yok mu? Otobüsün yavaþ yavaþ hareket etmesi. Yürüyüp yerine oturmadan önce bana el sallaman yok mu uzun uzun? Sanki gitmek istemezmiþsin gibi. Gidip de gözden kaybolana dek seyrediyor olmak seni, bana dokunmayacak mý?