Her þey öyle çabuk oldu ki.
Patronun yanýna gittim. Bana þöyle dedi;
“Dünkü toplantýya sarhoþ gelmiþsin ve bölüm þefinin üstüne kusmuþsun”
“Kimden duydunuz bilmiyorum ama saçmalýk” dedim
“Peki, sarhoþ muydun? “
Bir süre zorladým kendimi,
“Hatýrlayamýyorum”
Ve bana gerçekten duygusuz ve düþmanca bir bakýþ attý. Bazen insan zor durumlarda ne yapacaðýný bilemiyor.

Eve gelince duþta, bunu ve baþka bir þeyleri düþününce, bölüm þefini pataklamaya karar verdim. Yüzüne takýnmak için uðraþtýðý o -züppe ama köylü- ifadeyi iki yumrukta daðýtacaktým. Ama koca bir ses çýkartarak yere kapaklandým ve elimi incittim.
Tabi aþaðýdakiler sarhoþ olduðumu düþünmüþlerdir eminim. Bende bu müzikten býkmýþ yaþlýlara Debussy ‘den ‘bir kýr perisinin öðleden sonrasýna prelüdü’ nü dinletmeye karar verdim.
Ve onlar alttan süpürgeyle vurdukça, daha çok açarak sesini; onlara ve tüm dünyaya küfrettim, sonra kendimi çok daha iyi hissettim; aniden pembe ve neþeli oldum.

Yaðmur yaðýyor þimdi ve her þey berbat görünüyor yeniden.