ï¿½zEdebiyat - Ahmet ï¿½nal ï¿½AM

YAÐMUR YAÐIYORDU AHMET ÜNAL ÇAM

Ýnceden inceye bir yaðmur yaðýyor. Hani þu ahmak ýslatan cinsinden. Þemsiyem yok, yani ismine yakýþýr bir þekilde beni ýslatýyor. Karþýlýksýz bir aþk için bu kadar acý çekene "Ahmak" denmez de ne denir?
"Kaldýr baþýný aslaným, dik yürü
Gül bakayým, nedir bu halin
Bir aðlamadýðýn kaldý.
. . . . . . . .
Bir gün bakacaksýn ki
Onu düþünmeden bir saatin geçmiþ
Þaþýracaksýn. Baþka bir gün
Birisi adýný anacak yanýnda
“-Hiç yabancý gelmiyor, kimdi o? “
diyeceksin, sonra hatýrlayacaksýn
O'nu ve bu günleri
Kimse sebebini sormasýn diye
Gizlice güleceksin. . . "
Acý çekiyorum, gün gelir unuturum. Mantýðým unutacaðýmý söylüyor ama yüreðim ezim ezim eziliyor, sanki dünyanýn sonu geldi. Böyle üzülüp duracaðýma bir güzel aðlayým, belki rahatlarým diyorum. Yaðmurda aðladýðým da fark edilmez. Üstelik sokakta kimse yok. . .
Aðlayamýyorum gururum engel oluyor, Neymiþ efendim "erkekler aðlamaz". Oyalanacak bir þeyler düþünüyorum, elime anahtarlýðýmý aldým; tespih gibi çeviriyorum. Dudaðýmda bir ýslýk, ýslýðýma hüzünlü bir þarký dolandý. Neþeli bir melodi bulayým dedim, sonra vazgeçtim. Çünkü üzülüp boþalmak, ferahlamak istiyorum, unutmak istiyorum.
Vakit akþam, yaðmurun sesiyle ayak seslerim birbirine karýþýyor. Ankara caddeleri çamurlu, sokaklar boþ. Yalnýz bir kaç saniye önce geçen araba hariç. Zaten o arabada üstüme su sýçratmaktan baþka iþe yaramadý. Çamur sýçratmasýna aldýrmadým bile. Boþ sokaklarda ýslanarak bir süre daha yürüdüm. Artýk yeterince ýslandým, yeterince ferahladým, evime bekâr evime dönmeliyim. Ana caddelere doðru yöneldim.
O'nu hiç tanýmadým, o bana hiç acý çektirmedi, hatýrladýklarým bir filmden aklýmda kalanlar. Evet, evet, unutmalýyým onu.
Otobüs duraðýna vardým, yolda insanlar koþuþturuyordu ama durakta sadece bir genç kýz vardý. Islak giysilerimden utandým, ondan olabildiðince uzak bir köþede durdum. Ýçimden söylediðim þarkýlar, yavaþ yavaþ neþeli olmaya baþlýyordu ki, kýzýn aðladýðýný fark ettim, üzüldüm ama güldüm. Nasýl tarif etsem, hani "buruk gülüþ" derler ya iþte öyle. Kendi kendime "Al baþýna, bir gariban âþýk daha. "dedim. Aldýrmayým dedim ama olmuyor, yanýna yanaþtým. Güzeldi, yaþý da benden birkaç yaþ küçük görünüyordu. Yanýna yanaþtýðýmý fark edince aðlamsýný gizlemeye çalýþtý.
-Merhaba
Nasýl biri olduðumu anlamak için yüzüme baktý, tereddütle konuþtu;
-Merhaba
Gülümseyerek konuþtum;
-Siz þanslýymýþsýnýz.
-Niçin?
-Baksanýza yaðmur benim her tarafýmý ýslattý, sizin sadece gözlerinizi ýslatmýþ.
Gözlerini kurularken gülümsemeye çalýþtý;
-Gerçekten fena ýslanmýþsýnýz.
-Biraz yürüdüm yaðmurda.
-Çok mu seviyorsunuz yaðmurda yürümeyi?
-Severim ama bu kadar ýslanacak kadar deðil.
-Öyleyse niye?
-Bir gönül yarasý aldým da.
Kendisine yakýn biri, derdine bir ortak bulduðuna sevindiði belli oluyordu.
-Ya sizin gözlerinizdeki yaðmur niye?
-Bende de bir gönül yarasý var.
-Karanlýklar, güneþ çýkana kadar hüküm sürer.
-Benim karanlýðým geçici deðil, güneþsiz. Çünkü; ayrýldýk.
-Anlatmak ister misin? Ýyi bir dinleyiciyimdir.
Bir an durdu, sonra;
-Ýsterim ama sen de anlatacaksan.
-Önce sen anlat, þu anda senin daha çok ihtiyacýn var konuþmaya.
O anlatmaya baþladýðý sýrada otobüs geldi, binmeyeceðimizi anlayýnca geçip gitti. Yaðmur kesilmiþti. Cadde boyunca beraber yürümeye baþladýk.