GELÝN, KAYNANA-KAYINBABA GEÇÝMSÝZLÝÐÝNE SON!

Gelinlere, sakýn kaynana-kayýnbaba lafýný etmeyin. Sonra hemen yüzlerinin þekli deðiþir, suratlarý sararýr. Peki bu kadar kötü mü bu insanlar? Suçlarý anne ve baba olmak mý? Yoksa telli duvaklý gelin almak mý? Yoksa gelinlerine ayrý ev döþeyip, aslan gibi oðullarýný koynuna vermek mi?
O zaman neden gelinler, kaynana ve kayýnbaba lafýný duyunca kaçacak delik ararlar?.. Aslýnda bu sorunun cevabýný bulmak için çok eski yýllara dönmek gerekir. Bundan on sene öncesine mi diyelim, yüz sene öncesine mi diyelim… Gelinlerin mal gibi alýnýp satýldýðý, hizmetçi gibi kullanýldýðý… Gelinin kapý arkalarýnda oturup; mutfaklarda, kilerlerde yemek yediði günlere bakmak lazým. O günlerden kalmadýr belki de bu gelinlerin, kaynanadan-kayýnbabadan hortlak gibi korkmalarý…
Gelinlerin korkularýný çözdük. Ama þimdinin kaynanalarý-kayýnbabalarý onlara hiç benzemiyor deðil mi? Çok deðiþtiler… Kaynana-kaynata deðiþti de gelinler deðiþmedi mi peki?.. Þimdiki gelinler de sabahýn ýþýklarý ile evden çýkýyorlar, gece yarýlarý eve dönüyorlar. Eskisi gibi evin geçimi kocanýn sýrtýnda deðil, ortak. Eee.. Durum böyle olunca da ne kaynananýn-kayýnbabanýn gelini gördüðü var, ne de gelinin onlarý… Bayramda seyranda, el gibi birbirlerine gider gelir oldular. Böyle olunca da aradaki baðlar soðuyor.
Efendim, ben de yukarýda bahsettiðim gelinlerden biriyim. Çalýþtýðým için aile büyükleri ile görüþmeye vaktim olmuyor. Geçen hafta kaynanam ve kayýmbabam bize geldiler. Ser de gelinlik var; ne yedireceðimi, ne içireceðimi þaþýrdým. Misafirlerimi mutlu etmek için uðraþýp duruyorum. Kayýmbabam çok alýngan bir insandýr, konuþmalarýma öyle dikkat ediyorum ki sormayýn.
Bir iki gün böyle geçti. Onlarda beþ karýþ surat, ben de beþ karýþ surat. Ev de matem havasý esiyor, kimsede çýt yok. Bir tek sesi çýkan var, o da televizyon; aðlýyor, gülüyor… Biz de tepkisiz onu izliyoruz.
Baktým bu iþ böyle olmayacak; gülmeye baþladým. Evet gülüyorum, hem de kahkahalarla… Neye mi? Her þeye…Kaynanam ne dese gülüyorum, kayýmbabam ne dese gülüyorum… Beni görseniz, kesin “delirdi” dersiniz. Orta da gülünecek ne var ki?.. dersiniz. Yok, gülünecek hiçbir þey yok ama ben gülüyorum. Kaynanam “A” dese ben baþlýyorum “Aha aha aha…” , kayýnbabam “B” dese ben baþlýyorum “beeh beh be…” GÜLÜYORUM.
Aradan birkaç gün geçti daha geçti. Akþamýn geç saatleri bizim evden kahkaha sesleri yükseliyor. Sabahýn ilk saatleri bizim evden kahkaha sesleri yükseliyor. Hayýr yanýlýyorsunuz. TV’den gelmiyor. Bu duyduðunuz sesler, kaynanamýn ve kayýnbabamýn sesi…
Mucize gibi bir þey oldu. O asýk suratlý adam gitti; dudaklarý kavuþmayan, elinden tornavida, pense düþmeyen bir adam geldi. Oturup hizmet bekleyen “Bugün buram aðrýyor, þuram aðrýyor.” Diyen kadýn gitti. “Bugün size bir börek açayým da parmaklarýnýzý yiyin… Çið köfte yoðurayým, gelinim sever…” diyen kadýn geldi. Gelin lafý gitti; kýzým, yavrum lafý geldi.
Evet sevgili gelinler;
Kaynanamýn ve kayýnbabamýn misafirliði bana neler öðretti:
• Korkularýmýzý yenmemiz gerektiðini…
• Kaynana ve kayýnbabanýn da bizler gibi birer insan olduðunu; öcü olmadýðýný…
• Kaynana ve kayýnbabanýn aslýnda gelinlerden sadece güler yüz beklediðini, öðrendim.
Öðrendiðim bilgileri sizinle de paylaþmak istedim. Ýsterseniz suratýnýzý asýn; bir köþede onlar, bir köþe de siz oturun. Ýsterseniz: GÜLÜN!.. Bir evlat þefkatini görün.