Lacivert

“sen tutar kendini incecik sevdirirdin
bir umuttun, bir misillemeydin yalnýzlýða”

Sen mi benim dizimde yattýn ben mi senin?.. Altýmýzda çimler serindi, hava sýcacýktý. Herhangi bir yaz gecesi için hava fazla aydýnlýktý. Beni sýktýn, sýktýn. Göðüs boþluðuma yerleþtin. Uyuyakaldýn orada. Seni seyrettim, seyrettim. O geceyi unutmayacaðým.



Pembe

Çiçeðin þehveti, sonu deðil midir? Bitkinin üreme arsýzlýðý çiçeðinin sonunu getirmez mi? Ya âþýklar, ya böcekler, ya rüzgâr... Biri mutlaka alýr götürür onu. Öyleyse ben.. niye suçlu olayým... O çiçeði katletmiþ sayýlmam ki. O bilseydi kendi rýzasýyla da senin uðruna þehit olmak isterdi. Kendi rengini senin diþiliðinin rengiyle kýyasladýðýnda... evet, bu sonuca varýrdý.



Kahverengi

Gölün üzerindeki iskelenin tahta korkuluklarýný güvensiz bulup, iki adým ötedeki bana uzanýp sarýlan sen... benim güvenilir bir sýðýnak olduðumu mu düþünüyorsun gerçekten? Hani o parkta gördüðümüz yarýk aðaçlar ve içi boþalmýþ kovuklar da saçma bir güdüyle yaðmura karþý güzel bir korunak gibi gelmiþti bize. Ama aðaçlarý o hâle getiren de yaðmurlu bir havada düþen yýldýrýmdý.



Mavi

“baþka türlü bir þey benim istediðim
ne aðaca benzer ne de buluta
burasý gibi deðil gideceðim memleket
denizi ayrý deniz, havasý ayrý hava”



Sarý

Yine çok beklettin ve yine, tam önümde duran taksiden vakarla indin. Öyle bakma. Bu bakýþ affettirir bütün kabahatleri ve unutturur olanlarý. Oysa ne çok sinirlenmiþtim ve de gelsin, görür, demiþtim. Ama iþte bütün dokunulmazlýðýnla karþýmdasýn. Uzanýp öpüyorsun, altýn rengi fularýn boynuma sürtünüyor.



Kurþunî

Yoksa sen de bu þehrin insanlarý gibi tarafsýz mýsýn, silik misin? Sen de yoksa yüklü bulutlardan boþanýr gibi indirdi indirecek misin? Kalabalýða karýþýp sessiz sedasýz yitip gidenleri sevmem oysa ben. Güneþ görmemiþ insanlarýn yüzleri gibi olmasýn yüzün derim. O yüzler ki ne siyahtýr ne beyaz. O yüzler ki tepkisiz, buz gibi. O yüzler ki raylarýn rengidir, yani senden dönüþlerin rengi.



Neftî

“Gözlerin gözlerin gözlerin,
sonbaharda öyledir iþte kestanelikleri Bursa’nýn
ve yaz yaðmurundan sonra yapraklar
ve her mevsim ve her saat Ýstanbul”



Turkuvaz

Ýçeriye girdiðimde sen tam o köþede duruyordun. Asude, dingin. Buzlu camlardan sýzan ýþýðýn çinilere aksi ve her kiriþi, sütunu, iþlemeyi sindire sindire inceleyen yüzün. Beni farkedip gülümseyiþin. Bir heyecanla gördüklerini anlatýþýn. Verdiðin sarhoþlukla anlamayýþým. Yüzüne, saçlarýna vuran ýþýkla mest oluþum.



Tunç

Hani anlatmýþtýn ya bir rüya görmüþsün uykuyla uyanýklýk arasýnda, güya rüya görüyormuþsun da rüyan kesafet kazanýp gerçek oluyormuþ. Rüya içinde rüya. Bana meydandaki heykeli anýmsattý: nesnesi yumuþakmýþ, kolay þekil alýrmýþ, ama þimdi ne kadar da yýkýlmaz, sarsýlmaz görünüyor.. Senin rüyalarýn böyle midir? Onlarý keskin bir güç ve irade ile gerçekleþtirir misin? Sonra onlar saðlamlýkla, sarsýlmazlýkla ayakta kalabilir mi? Ve sonunda insanlar ona bakýp diyebilirler mi ki “Ýþte ‘gerçek’... Rüyalarýn yapýldýðý maddeden!”



Siyah

“Gel karýþ güzelliðine vücudundan soyun da
Gece ruhlar yýkanýr Kalamýþ’ýn koyunda”

Siyahlýðýn siyah içre görünmemesi gerektir. Gel gör ki karanlýk çökünce bir baþka parlýyorsun... Ýþte bu varsayýlan bütün kurallara aykýrý. Demek ki biz fânîlerin bilgilerinin aksine bambaþka bir ýþýk kaynaðýna sahipsin.



Beyaz

“Eylül ferahlýðýnda giderken Çubuklu’ya
Geçmiþ, geçen veya gelecek vakti duymadan
Aheste çek kürekleri mehtap uyanmadan”

Düþünür diyor ki, karþýtlar aslýnda ayný benzerlerdir. Karþýtlýklarý arttýkça benzerlikleri de artar. Þu halde kapkara gözlerin nasýl öyle parýldadýðýný anlamak kolaylaþýr ve esmerliðinin yüzümüzü aydýnlattýðýna inanmak zor olmaz.



Erguvânî

“Gün bitti. Aðaçta neþ’e söndü.
Yaprak Âteþ oldu, kuþ da yâkut;
Yaprakla kuþun parýltýsýndan
Havzýn suyu erguvâna döndü.”

Soylu baþýn çok yukarýlarda, burun deliklerini göstermeden yürü, derim. Belki peþinden bunca koþturmam yetiþtirildiðin âdetlere göre kaba bir davranýþ ama iþte seni kalbinden yakaladým: benden kaçamadýn. Onca zaman geçti hâlâ yanýmdasýn.



Kýrmýzý

“Körfezdeki durgun suya bir bak göreceksin
Geçmiþ gecelerden biri yüzmekte derinde;
Mehtap, iri güller ve senin en güzel aksin
Velhâsýl o rüya duruyor hep yerli yerinde.”

Ben o böceði senden iyi biliyorum. Al renkli bir sývý kusarmýþ. Çýlgýn Araplar böceðe “kirmiz” demiþler, kustuðu renge de onun adýný vermiþler.




Kýzýl

“Zannetme ki güldür, ne de lâle
Ateþ doludur, tutma yanarsýn
Karþýnda þu gülgûn piyale...”



Hâki

Senin özünün toprak olduðuna nasýl inandýrabilirlerdi beni: etinle, kemiðinle... sen ki gözalýcý, güzeldin; vücudunun her köþesi ayrý bir renkle ýþýldardý. Ama sonra, lâle de topraktan geldi, dediler. Her rengi ayrý çekici, güzel... Vakti gelince soluyor... Ben kadere inanmam, dedim. Mukadderdir, dediler; topraktan geldin, topraða döneceksin.



Turuncu

Geldin ve gittin. Ýkindi güneþi gibiydi, kýsa sürdü ama etkiliydi. Duvarda kirli sarý izler býraktý.

Vazgeçilmez deðildin ama unutulmazdýn. Ýhtiyaç duymadým ama arzuladým. Sanki ikindi vaktiydi, þöyle bir vurdun geçtin. Yakmadýn ama gözümü aldýn. Ne çok aydýnlýktý, ne de çok karanlýk. Etraf ne çok sessizdi ne de gürültülü. Ýtidalli yaklaþtým, oldukça yakýnlaþtým, pek fazla baþkalaþtým. Battýðýnda ýp-ýlýktý, yine doðar diye bekledim... ama doðmadý.

“Düþlerim kadar ak
Günbatýmý gibi
Gizemli ve sýcak”