ÝSTANBUL'DA SON DÜÞÜM (AÞK DESTANI / ROMANCE)


Bir gidiþ gittin ki, her taraf sis içinde, göz gözü görmüyordu. Dünya dönmüyordu. Acým dinmiyordu. Masmavi gökyüzünde jetlerin býraktýðý iz gibi, uysal bir deniz gibi, çaðlar öncesinden bir giz gibi; kaldýn içimde.


Bir " Allahaýsmarladýk, " deyiþin, bir boynunu büküþün, bir, " gidiyorum," deyiþin vardý yeþil gözlerin aðlamaklý. O sarý saçlarýný gecelerime perde ederdim, gözlerini yýldýz. Ayaklarým sana koþar sicim yaðmuru gibi. Ellerim seni sorar telefon direklerine. Umutlarým daraðaçlarýna asýlýr kuþluk vakti. Yamaçtan huzursuz akþamlar iner, yalnýzlýk kopkoyu oturur yüreðime, acýlar yýðýlýr üzerime.


Bir mektup, bir telefon, bir haber, çok bekledim seni zakkum gibi gecelerde sabahlayarak; uyumadan uyandým, yeni bir güne baþlayarak. Ben güçlü biriyim, ancak karþýma çýkan yollar pürüzlü, odamýn perdeleri solgun yüzlü.


Bir gün döneceksin diye, yýllarca aç ve muhtaç kaldým sevgiye. Bu Ýstanbul'da son düþüm, bu seni son görüþüm, bu içimde iz düþüm oldu...


ERDEN ERKÝN