HÜZÜN SIRTIMI SIVAZLADI


Yüreðine iþleyen bir bakýþ, iki damla gözyaþý, bir türlü bitirilemeyen yarýlanmýþ bir dans, insanýn içine iþleyen bir yalnýzlýk þarkýsý...Bir bakýyorsun ki kumsala, akköpüklü dalgalara yazýlan isim silinmiþ...Anlýyorsun her þey yalan, insanlar deðiþmiþ...Gökkuþaðýnýn renkleri silinmiþ; dünya delinmiþ...

Masmavi denizin derinliðinde, bir geceyarýsý serinliðinde, sevilerin kimsesizliðinde yakamozlarý seyretmek, kumsalda yürümek ve martý çýðlýklarýný dinlemek; gökkuþaðýnýn renklerini görmek için yaðmurlarda ýslanmak, kar' ýn saf beyazlýðýný görmek için ayaz gecelere katlanmak; en yaþlý totemden, en genç mabudeye deðin kalbinde onlarca darbe olsa da sevgiye inanmak...Akköpüklü dalgalara yalnýzlýðýmý, martý kanatlarýna adýný yazmak...Geceleri dünyayý aydýnlatan ayýn bir taþ ve kum yýðýný olduðunu; yýldýzlara asla ulaþýlamýyacaðýný; güzel gösteren aynanýn arkasýnýn katranlý kaðýtla kaplý olduðunu ve bizlerin uzay boþluðunda sadece bir zerrecik olduðumuzu bilmek!

Sadece güneþ doðmaz sabahlarý, güvercinleri de vururlar; çýrpýnýrken kanatlarý...

Bir gidiþ gittin ki, dünya dönmüyordu, acým dinmiyordu. Gökyüzünde jetlerin býraktýðý iz gibi, anlatýlmaz bir giz gibi, masmavi deniz gibi... Ýçimde, rengarenk biçimde, öyle bir yerleþtin ki...

Kumsaldayým yine...Senin gittiðin ve benim dönmeni beklediðim yerdeyim. Etraf, zifiri karanlýk bir gece gibi.Ben güne hasretken hep böyle olur. Sorma içimi hiç, bilmece gibi.Anlatýlmaz dertler hep beni bulur.Ben kimim, neyim ben? Ýçinde esen, fýrtýna önünde zerrecik gibi. Ne yapsam, ne etsem karþýmda hep sen; karanlýkta birkaç kerecik gibi.

Bir gizsin sen, bir derince iz, olamam sensiz. Rüyada bile olsa aðlama bensiz. Durma öyle sessiz...Yakarken gözlerin içimi, deðiþmesin bakýþýnýn biçimi; bir yosunlaþýr, bir hatýrlatýr çimi...Eriyorum gözlerinin derinliðinde, bir geceyarýsý serinliðinde.

En sultan yýllarýmý sana adadým. Her yýlýn dörtte birini budadým, üçte birini boþ þiþelerde kutladým; kalanýný uykuda...En güzel yýllarýmýn katili sendin! Sendin vuran beni prangalara! Ya sen, ya kahpe gülüþün, ya beni tutsak ediþin en yaþlý totemlere? Ya özgür sandýðým gecelerimi perde ediþim sarýþýn saçlarýna? Ya o yeþilin binbir tonuyla kahpe bakýþýn? Sen vurdun beni arkamdan, sendin beni kalleþ kurþunlarýn hedefi eden! Sendin vuran beni en derininden! Bir türlü gitmiyor gözlerimin önünden ihanetin, ben bedelini herkesten fazla ödedim...

Az mý kutladým baþarýný boþ þiþelerde? Az mý çektim zifiri karanlýk gecelerden? Bir türlü sabah olmak bilmiyordu. Ben, gündoðumunu beklerden, sen baþkalarýyla kadeh tokuþturuyordun! Tek dostum kumsalýmýz ve adýmýzý kanatlarýna yazdýðýmýz martýlar olmuþtu. Sen gitmiþtin, ben bitmiþtim, deniz kirlenmiþti...Mavilikten eser yoktu, sadece ihanet çoktu.

Bu gece çok þey deðiþmeli, en yaþlý totemi öldürmeliyim içimde! Tabularý yýkmalýyým bir bir. Ayaklarým koþmamalý sana sicim yaðmuru gibi. Kahpe gülüþlerine, sarhoþ aðlamalarýna aldanmamalýyým. Ýçimden seni söküp atmalýyým! Önce bir yýlý dörde bölmeliyim. Sonra dördü on ikiye...On ikiyi ikiyle çarpmalýyým, artý üç, eþittir sana harcadýðým yýllar...Yýllarý yakmalýyým, seni yýkmalýyým; içimden atmalýyým! En önemlisi, kahpe gülüþlerini unutmalýyým...

Hava, þimdiki yaþantýn gibi karanlýktý, eski yüzün bir ýþýkseli gibi aydýnlýktý. O özlenen günlerdi, þimdi günler ucuzladý; herþey zaten bir anlýktý , hüzün sýrtýmý sývazladý.

ERDEN ERKÝN