ÝNSAN OLMAK
Bazen kuyunun içine düþer insan. Çýkmak için debelenirken bir el uzanýr. Düþünmez doðru bir el mi? Yanlýþ bir el mi? Sadece tutar…

Þimdiyi bir rafa kaldýrýp, geleceðin hayallerini kurar insan. Saatler geçer, günler geçer, aylar ve yýllar…

Gelecek bir gün gelir. Kaderi ile yüzyüze geldiðinde geriye bakar ve geçmiþin iki elinin arasýndan kayýp gittiðini görür. Bir telaþtýr baþlar…
Vicdaný ve mantýðý arasýnda bir seçim yapmak zorunda kalýr bazen insan. Ýster vicdanýnýn sesini dinlesin, ister mantýðýnýn sesini. Olmasý gereken olur sadece…
Sýkýlýr bazen insan. Kendinden, çevresinden, yaþadýðý kentten, hayattan. Kaçýp gitmek isterler bir yerlere… Ama nereye?

Bir þeyleri kurtarma ya da kazanma derdine düþtüðünde insan, bazen ruhunu kaybeder. Ne kurtardýðýnýn bir önemi vardýr artýk, ne de kazandýðýnýn.
Sorgular insan yaradaný, yaþamý, kendini. Acýyý, kederi, mutluluðu, sevinci ve gücü. Yaþamýn anlamýný çözmeye çalýþýr yani.

Anthony Hopkins bir flimde “ Ýnsan yaradýldýðýnda taþ gibi kaya gibidir. Yaradan verdiði darbelerle o kayayý yontar ve mükemmeli yaratýr.” Demiþti.

Güç nedir peki? Ne pahasýna olursa olsun, bir þeyleri kurtarmanýn derdine düþüp ruhunu kaybetmek midir?
Ya da,
Baþarý zincirlerinin ard arda gelmesi midir?
Yoksa,
Yaþamýnda aldýðý darbelere raðmen yinede umutla ayaða kalkýp ileriye doðru bir adým atabilmek midir?
Sevgi ve ýþýkla kal…