Bir adým, bir adým daha derken,
Bir ömür tüketmiþiz yýllar ve yollar arasý,
Sancýlarý yoðurmuþuz yüreklerde,
Artýk kabuk baðlamýþ, gönül yarasý.
Baktýðýmýz aynalarda bugün baþka bir yüz,
Ürkek, tedirgin ve yorgun gözlerle gülümsemekte,
Çalarsa kapýsýný dostlarý, bir ya da iki gün,
Haftalarca kimse görünmemekte.
Yaþlý ve yitirilmiþ umutlarýn ardýnda bir gönül,
Suskun ve çabasý tükenmiþ bir yürek,
Nemli ama ayný zamanda gülümseyen gözler,
Hepsi bir yaþamda sonkez birleþmiþler.
Daha burdayým, henüz tükenmedim,
Sevdim, sevildim, yaþama yenilmedim,
Ümitlerim tükense de, geçsede yorgun yýllar,
Ben yarýnlarým, yarýnlarýmý kaybetmedim.
Diyerek,
Üstelemekte yaþam gerçeðini sonuna dek.
Ne sabýr biter bu yolda, ne yolcu tükenir,
Yarýnlar umut demekse eðer,
Yaþam hergün yeni baþtan bilenir.