Günlerden Cuma
Ben eski heyecaným olmadan bir yolculukta…
Üstümde yeni aldýðým montum…
Çok sevdiðim postallarým.
Evden çýkýyorum…
Her zamanki gibi Keþan Gürel’e gidip bir bilet alýyorum.
Saat 15:45’e
Araba hareket ediyor…
Tekirdað’a yolculuk baþlýyor…
Ýstanbul’dan çýkýyoruz…
Ýçimi o anda bir huzur kaplýyor…
Okuduðum kitabý býrakýp etrafý incelemeye baþlýyorum…
Uzun zamandýr Tekirdað’a gitmediðim için yollar deðiþik geliyor…
Bir an gözüm yoldaki beyaz çizgelere takýlýyor…
Saymaya baþlýyorum…1,2,3…869…2000 deyip býrakýyorum…
Sonra gülüyorum kendime sessizce…
‘’Aklýmý mý yitiriyorum?’’diye düþünüyorum…
Bu hem komik,hem korkutucu geliyor…
Neyse…
Biraz ilerde bir ev görüyorum…
Kocaman bahçesi olan,pembe,üç katlý bir ev…
‘’Ýþte böyle bir yerde yaþýyacaksýn’’diyorum….
Ama sonra gözüme eve 90 derecelik açýyla konulmuþ çöp kutusu iliþiyor…
‘’Neden bunu buraya koymuþ bu aptallar!’’diyorum…
‘’insan yol kenarýna koyar!Evin estetiði bozulmuþ!’’
diye söylenirken bu seferde denize takýlýyorum…
bir sürü pislik,çöp,yosun…
‘’Ne yapmýþlar benim denizime’’diyorum.
Eski günler geliyor aklýma…gözlerim doluyor…
Ben böyle evin orada duran çöp kutusunu,
Denizin pisliðini,yoldaki 2000 çizgiyi düþünürken
59 plakalý arabalar Tekirdað’a yaklaþtýðýmýn çaðrýsýný veriyor gibi
O arada hava karardýðý için;
Otobüsün ýþýklarý yanýyor…arabalar yavaþ yavaþ farlarýný yakýyor…
Bu arada’’Peki gidip ne yapýcam?’’sorusu geliyor aklýma…
Bunu düþünürken Tekirdað’a giriyoruz…
Garip bir hüzün kaplýyor içimi…
Hiç heyecanlanmýyorum…
Beni bekleyen biri yok biliyorum…
Ve taburun orada iniyorum…
Ýlk defa yollarý karýþtýrýp kayboluyorum Tekirdað’da…
Bu beni çok üzüyor…
Beni bekleyen biri olmuyor…
Nerdesiniz diyorum…
Hiç ses gelmiyor…
Ve biliyor musun?
Ben Tekirdað’ý
Tekirdað beni ilk defa istemiyor…
Bu buna çok ama çok koyuyor…