Böylesine severken, terkeden asla ben olamazdým. Bir gün þayet biterse bu masal, katili ben olamazdým. Onsuz nefes bile alamazken ve hep biteceðinden korkarken, asla terkeden ben olamazdým.
Bazen dünyanýn en aþýk erkeði olur, beni bulutlarýn ardýna götürürdü. Bazense, ben ona ölesiye açken, susuzken, esirgerdi yüreðini yüreðimden. Acý çekerdim, kahrolurdum, biterdim; fakat her seferinde yeniden baþlardým içimdeki O'nu büyütmeye. Böyle delicesine âþýkken, asla terkeden ben olamazdým.
Siz hiç bu kadar sevdiniz mi? Siz hiç, onsuzluðu hak etmediðinize inanýrken, onsuzluða mahkum kalýp, yine de onunla olabildiniz mi taa içinizde?...
Siz hiç, tüm hatalarýna, hatta ihanetine raðmen kaldýðýnýz yerden devam edebildiniz mi sevmeye? Ben ettim! Her gece kabuslarýma da girse yaþattýklarý, günýþýðýný görmese de gündüzleri yüreðim, ben affettim! Gidersem, biterdim!
Sonra sihirli bir deðnek dokundu bize. Zaman geçti, mevsimler deðiþti. Vazgeçilmeyen oldum, sevilen oldum, uðruna herþey yapýlan oldum. Daha çok sevdim, daha katýksýz aþýk oldum. Böylesine severken, terkeden asla ben olamazdým.
Mutsuzluk, onu çaðýrmasak da neden ansýzýn çalar kapýmýzý? Neden biz açmasak da arsýzca kýrar kapýyý, içeri girer? Cevabýný asla bulamayacaðýmý biliyorum. Siz de bulamayacaksýnýz.
Sadece üzerime düþeni yaptým yine. Tüm silahlarýmý kuþanýp defetmeye çalýþtým, hepinizin yaptýðý gibi...
Evet, mesafelerdi bu kez araya giren. Baþka iklimlerde savruldu bedenlerimiz. Hazýrdým ya savaþmaya, bu da geçerdi. Okuduðum bütün masallar mutlu biterken, benim masalým asla kötü sona mahkum olamazdý.
Oysa yanlýþ öðrendiðim birþey varmýþ: Zaman, herþeyin ilacý deðildi! Neden biri bizimle acýsýný paylaþtýðýnda elini avuçlarýmýza alýp, güvenle ona, zamanýn herþeyin ilacý olduðunu söylerim, söylersiniz?
Zaman, ilaç deðildi, en azýndan herþeyin ilacý zaman deðildi.
Ömür boyu onun gözlerinde kaybolmayý hayal ederken, zaman bir oldu mesafelerle ve bozuldu büyü... Soldu yüreðim. Ýçimde büyük bir boþluk kaldý o güzel günlerden. Bitti aþk!
Öylesine þaþkýndým ki, birlikteliðimin alýþkanlýða dönüþtüðünü bile anlamadým aylarca. Hem artýk vazgeçilmeyendim, sevilendim, hayallerdim. Ýtiraf edemezdim yüreðimin solduðunu, artýk onsuz da nefes alabildiðimi. Beni böylesine severken, terkedemezdim!
...
Bugün ayrýldýk. Bitti masal. Savaþ bitti, teslim oldum hayatýn gerçekliðine, acýmasýzlýðýna. Bakýyorum da geçmiþime, býçak saplanýyor içimde bir yerlere. Artýk sevginin herþeyi halledebileceði masalýna, mutlu aþka inanmýyorum. Yaþamaya devam ediyor, nefes alabiliyorum mesela. "Asla" dememeyi öðreniyorum.
Ve içimde bir yerlerde tüm acýlara, hayal kýrýklýklarýna, umutsuzluklarýna raðmen hala yeniden aþýk olmayý bekleyen uslanmaz bir yüreðin sesini duyuyorum...