Ýnsanlar Ýnsandýr


Uzun zamandýr görmemiþtim onu.
Ýki belki üç sene.
Kýzýl düz uzun saçlar , ufak göðüsler ve yarým gülümsemesiyle bana bakýyordu.
Ýstasyondan eve dönüyordum.
Terlemiþtim ,domuz gibi kokuyordum.
“Merhaba” dedim bir kol mesafesi uzaktan.
Sýcak bir tebessümle gülümsedi ;
“Seni buralarda göreceðimi hiç ummazdým”
“Neden ?”
“Bilmem , þaþýrdým…”
Birkaç saniyelik sessizlikten sonra ;
“Sakallarýn bayaðý uzamýþ”
“Evet , biliyorum… Üþengeçlik iþte…”
“Yoo, beðendim…Gerçekten.”
“Saðol”
“Eee , ne kadar buradasýn?”
“Bikaç gün sanýrým. Neden?”
Kýsa bir sessizlik daha ;
“Belki akþam biþeyler yaparýz.”
“Olur.”
Sanki bir yerlere yetiþiyormuþum gibi saatime baktým.
Uzanýp yanaðýmdan öptü.
Zararsýz bir ihtirasla dalgalanýyordu saçlarý.
Eve doðru ilerledim , cebimden anahtarlarý çýkardým.Kafamý çevirdim , solgun gözleri beni izliyordu.
Ýsteksizce el salladým ,hýzla arkamý dönüp uzaklaþtým.

Ev içinde hayat zordu o zamanlarda , þimdikinden daha zor.
Babam 2. kez evden ayrýlalý çok olmamýþtý.
Annemin iþten gelmesini beklerken , dolabý karýþtýrdým.Buzlukta bulduðum tavuðu piþirdim , yanýna da bir bira açtým.
Aslýnda iyi aþçýyýmdýr ama bu sefer iþler pek yolunda gitmedi.
Kararmýþ tavuðu yerken kanser riskimi ne kadar arttýrdýðýmý düþünüp güldüm kendime.Bir duþ alýp yataða uzandým.
Uyandýðýmda annem evdeydi.


Kýzgýn , çaresiz , yýlgýn… Pek konuþmadýk , yorgundu.
Televizyon izlerken koltukta sýzdý.
Ýçeri geçtim , odamda fazla eþya yoktu.Çoðu Ýzmit'teki maðaramdaydý.
Bir kitap alýp okumaya baþladým ; ‘Etkili Ýnsan Olma Sanatý’ sýkýlmam uzun sürmedi.
Biraz daha tarihi biþey denedim ama o da umduðum gibi deðildi.
Kitabý sýkýntýyla kapattým.Camdan dýþarý sarkarak bir sigara yaktým.
Annem sigarayý býrakmaya çalýþýyordu ve evin duman dolmasý iyi deðildi o yüzden.
Kontrollü olduðu söylenemezdi ama elinden geleni yapýyordu.
Sigaramýn yarýsýnda telefon çaldý.
“Evet ?”
“Aþaðý gelsene sohbet ederiz”
“Tamam”
Kalan sigarayý dýþarý fýrlattým , 6 kat düþüþünü izledim.
Yere deðdiðinde bir yanardað gibi alev püskürttü , kýzýl ýþýltýsýný görebiliyordum hala.


Soðuktu hava ve apartmanýn arka bahçesindeki çardakta oturduk.
Gizli , gizemli bir yerdi.
Aðaçlar arasýnda ufak bi havuz, salýncak ve tahta banklar.
Çiçek kokularý sarmýþtý etrafý.

Kendine ait korkularý var gibiydi.
Hep doðruyu yaptýðýný göstermeye çalýþýyordu bana.
Sevgilisiyle sorunlarýný anlattý.
“Anlattýðýna bakarsak , tam bir hödük “ dedim
Güldü ;
“Ýyi biridir aslýnda ama garipleþiyor bazen.”
Aslýnda pek umursamýyordum ama bir þeyler söylememi bekliyordu.
Onu anlamamý , rahatlatmamý istiyordu.
Beklide bu duygusallýðýn bizi yakýnlaþtýracaðýný düþünmüþtü.
“Hepsi saçmalýk” dedim.
“Sevgi , aþk bir süre sonra boþ vermiþliðe ve sýradanlýða dönüþür…Kötü biri deðilsin sen , sadece bir þeylerin eksildiðinin farkýna vardýn. Ve artýk buna gözünü kapayamýyorsun…”

Ona bi sigara yakmamý istedi.
Sigaranýn ilk nefesini içmeme gibi garip bir alýþkanlýðý vardý.
Derin bi nefes çekip uzattým.
Soðuk ve karanlýk iyice çökmüþ , araba sesleri azalmýþtý.
“Gitmem gerek” dedim , üþümüþtüm.
“Dur” dedi.
Elime uzandý , beni kendine çekti.Baþý omzumda aðlamaya baþladý.
Yalvarýr gibi bakýyordu.
Yavaþ geçen o birkaç dakika boyunca ne yapacaðýmý bilemedim ama aðlamasý sinirlerimi bozmaya baþlamýþtý.
Hýçkýrýklarý rahatsýz edince öptüm onu , sadece susturmak için.
Elleriyle boynumu kavradý.
Uzun süre öpüþtük.
Küçük dudaklarý gitmeme izin vermiyordu.
“Tamam” dedim “Artýk gitmem gerek.”
Cesur bir adýmla uzaklaþtý benden. Duygularýmý anlamaya çalýþýyordu ifademden.
Gerçekten soðuktu , gitmek istiyordum.
Duygularýmýn analizine ihtiyacým yoktu yada benimle kendini güvende hissetmesine.
Benimle mutlu olacaðýný düþünüyordu , benimle…
“Görüþürüz “ dedim ve konuþmasýna fýrsat vermeden uzaklaþtým.
Aylin’ in bana aþýk olduðunu ilk o gece anladým.

Ertesi gün öðlene doðru uyandým.
Ýzmit’ten yanýmda getirdiðim pis kokulu eþyalarý çamaþýr makinesine doldurdum.Çamaþýrlar yýkanýrken kendime bol yumurtalý bir menemen yaptým.
Yemeðin buharýyla eriyen kaþar sakalýma yapýþýyordu.
Radyoyu açtým , Radiohead çalýyordu.
Neden bilmiyorum ama o an huzurluydum.
Hayatýmdaki hiçbirþey umduðum gibi gitmiyordu oysa.

Babamla annemin baðýrýþlarýný hatýrladým.Salonun kapýya yakýn kýsmýndan küfürleri , haykýrýþlarý ve tehtidleri izlerdim.
Buruk duygularýn doðal melodisi…
Sinirli deðillerken her þey yolunda gibi görünürdü.
Ama huzursuzluk kendini göstericek zamanlarý kollardý ve bulurdu her seferinde ve onlarla konuþmanýn da bir yararý olmazdý.
Nefretle karþýlýk verdiklerinde daha da kötü hissederdim.
Ve ertesi akþam yemekte kimse konuþmazdý.Çünkü konuþmak içinde bulunduðumuz acý ve hüzünlü gerçekliði ortaya çýkarýrdý.

Her þeye raðmen hayat devam ediyordu.Yemeði bitirince sigara almak için dýþarý çýktým.
Güzel , güneþli bir gündü ve bu güneþin altýnda yürümek bile beni mutlu etmeye yeterdi.
Kara bir kedi geçti önümden , köpek ona havladý ve güneþ terletmeye devam etti.
Yaþýyordum iþte…