Bu bir tarz mý? Yaþam þekli mi? Sessizliðin ortasýnda bir garip yok oluþ, ya da gürültünün ortasýnda sesini duyurma çabasý mý? Dalgakýranlarla boðuþmak, gökyüzünü tekrar tekrar maviye boyamak, yýldýzlarý alýp bir bir yerleþtirmek, ya da çaðlayanlarý tersine döndürmek, ne dersen de. Belki bir çýrpýnýþ, belki son saatlere yaklaþmanýn verdiði kýyasýya bir nefes alýp verme çabasý.
Kendini güçlü, kendini yenilmez, kendini yýkýlmaz kýlabilmek. Vurduðunda masaya yumruðunu, sadece korkudan dinlenebilir olmak. Gurur denilen þeyin yokoluþunu izlemek, saatlerin ilerleyiþini durdurabilmek, zamana hükmedebilmek. Doðan güneþi kucaklayabilmek, geceyi saran karanlýðý ruhunla birleþtirebilmek. Benimsemek, karanlýðýn içinde bile bir ýþýk görebilmek. Sevmek.
Seni seviyorum diyebilmek, umarsýzca, kayýtsýzca, çýlgýnca sokaklara çýkýp haykýrabilmek. Kim ne der, gülerler mi acaba bana, kýnarlar mý, alay ederler mi?
Hiç düþünmeden bunlarý, yaþamak gönlünce, duygusallýðýn en uç noktasýnda, ayaklarýn yerden kesilene dek.
Belki sokaklara çýkýp haykýrmýyorum, belki içimde bir sýzý söyleyemediklerim, belki saatlerce oturup yokluðuna aðlýyorum, kimbilir sevdamý belkide tek baþýna yaþýyorum. Bu bir ceza mý, yoksa ben bir tutuklumuyum, bilmiyorum. Bildiðim tek þey var!
Ben "seni sevmeyi seviyorum". Ben, sende nefes alýyor ve hayatý gözlerinde yaþýyorum.