Bir arkadaþýnýzla oturuyorsunuz.“Hoþça kalýn” diyor “Görüþürüz “ diyor. El sallýyor uzaklaþýrken. “Bir dahaki sefere” diyor…arabaya binip gidiyor… yarým saat geçmeden ölüm haberini alýyorsunuz… kaza yapmýþ…ölmüþ!!... nefesi kesilmiþ…gözleri kapanmýþ.. ardýnda çocuklarýný býrakmýþ…sevdiklerini…
Doldurulmasý imkansýz bir boþluk.
Artýk o,yok…kaþýyla, gözüyle,kanýyla -canýyla yok oluyor… dönüþü olmayan bir yola çýkýyor… bir daha gelmiyor. “Bir dahaki sefere” o, yok ki!!
Yok iþte.
O, baþrol oyuncusuydu o yoksa sahnenin anlamý yok…oyun bitmiþtir… perde kapanmýþtýr.
Ölüm eþittir: Yokluk…tadý acý,yüzü buz gibi soðuk.
Ne o tat damaðýnýzdan tamamen silinir, ne de o soðuk yüz gözlerinizden…
***
Ne garip þey þu ölüm denilen þey…
Ölmek nasýl bir þey?

Peki ya öldürülmek?
Bir sabah yataktan kalkýyorsunuz. Aynada yüzünüzü seyrediyorsunuz.
Dün,önceki gün, daha önceleri, yine ayný ayna karþýsýnda yüzünüzü seyrettiniz. Yarýn yine seyredebilme ihtimaliniz olamayabileceðini hiç düþündünüz mü?
Sonra ailenizle vedalaþarak çýkýyorsunuz evden. Akþam geri dönememe ihtimaliniz olabileceðiniz aklýnýza gelir mi?
Çoðumuzun gelmez… gelenler olursa güler geçeriz..
-Aman sen de olur mu öyle þey ilahi …
Sonra bir sebepten birkaç kurþun isabet ediverir vücudunuza…
Bir sokak ortasýnda, ya da herhangi bir yerde üzerine gazete örtülmüþ bir cesetsiniz.. bir ölü…
Neden öldürüldüðünüzü bilmeden...
Kimin öldürdüðünü de…
Ýnsan hayatý neden bu kadar deðersiz…yaþamak neden bu kadar zor?
Güven kavramýný zamanla yok mu edeceðiz?
Artýk, korunmak için günün yirmi dört saatinde, çelik yelek giymemiz mi gerekecek?..
Yoksa kurþun geçirmez camlarla donattýðýmýz arabalarýmýz,iþ yerlerimiz ve evlerimiz kurþunlanmasýn diye, mecliste önlem paketleri mi hazýrlanacak?
Önlem paketleri bizim can güvenliðimizi saðlayabilecek mi?
Bunlarý mý tartýþacaðýz gelecekte… ülke ekonomisini kalkýndýrma ve üretimi artýrma planlarýnýn yerine? …can güvenliði saðlanmasý þimdi zorsa –ki öyle görünüyor-sonra imkansýz mý olacak?. Herkesin birkaç korumasý mý olmalý?
Canýmýzý birilerine emanet etmeden bedenimizde tutamayacak mýyýz?
Yaþanasý memleketim halleri beni çýldýrtýyor!!
Nereye doðru gidiyoruz bilen varsa söylesin!
Bizler varlýklarýn en kutsalý, en yücesi deðil miyiz yoksa?
Ayrýca akýllýsý?
Akýl denilen nimeti kullanmak için hepimiz beynimize chip mi taktýrmalýyýz? Chip olmalýysa eðer, bunu yönetecek kumandayý kim almalý? Ýllaki birileri mi yönetmeli?
Birileri memnun edilecek diye diðer taraftan baþkalarýnýn hayatý mý karartýlmalý?
Bu bir insaný öldürmek nasýl bir vahþettir?...bunu anlamaya benim zekamýn kapasitesi yeterli gelmiyor… yetmiyor. Her þeyi anlýyorum da bunu anlayamýyorum.
Bir insaný öldürmek nasýl bir þeydir?
Ne zaman, nerede birinin öldürüldüðünü duysam, tanýyormuþum gibi geliyor.
Aslýnda hiç görmediðim ve bilmediðim insanlarýn öldürüldüðünü duyuyorum ama, yine de tutamýyorum kendimi.
Öldürenleri düþünüyorum sonrasýnda.. katilleri… ne yaparlar?
Kanlý ellerini yýkayýp, çocuklarýn baþýný okþayabilir mi katil?
Gözlerini kapadýðýnda öldürdüðü kiþinin yüzü, gözlerinin önüne gelir de uykularý kaçar mý?
Ölenin ardýnda býraktýðý insanlarýn üzüntüsünü aklýndan geçirmez mi?
Rüyalarýna girmez mi o olay?
Kendini ölenin yerine koymaz mý?... ya da niye öldürdüðünü düþünür mü?
“Keþke yapmasaydým der mi? Piþman olur mu?... piþmanlýktan aðlar mý?
Hakikaten ne yapar bir katil, birini öldürdükten sonra?
Bir can almak bu kadar kolay mý?.. bir insaný öldürmek bu kadar sýradanlaþtý mý artýk…
Bir canlýnýn yaþama hakkýný elinden almak…
Düþünmesi bile çooooook zor…
Ölenleri düþündüðümden fazla öldürenleri düþünürüm.
Katillerin çocuklarý var mýdýr? Severler mi çocuklarýný?
Çocuklarý öldürülürse diye hiç düþünürler mi?
Kan lekesini çýkarmak isterler mý?
Hakikaten; katillerin vicdaný var mý?